Herstel na een buikwandcorrectie: mijn ervaringen en tips

Disclaimer: het herstel en alle ervaringen rondom zo’n operatie is voor iedereen anders. Vanuit mijn eigen beleving zijn dit dingen die ik zelf vooraf graag had willen weten (en de meeste dingen wist ik gelukkig ook wel hoor, haha).

Je kan hier al mijn blogs lezen over mijn proces en ervaringen voor en na mijn operatie:

• Bed beneden: de eerste dagen traplopen vond ik bijna niet te doen. Zorg dat je dat dus niet hoeft te doen. Ik zorgde dat ik op de begane grond kon slapen met een verpleegbed. Ik had er eentje die verstelbaar was en dat maakte alles zoveel makkelijker. Je mag de eerste weken ook nog niet plat slapen, dus dan is het ook fijn om zo’n verstelbaar bed te hebben.

• Hulpmiddelen: denk aan een douchestoel of -kruk, een overzettoilet (zodat je hoger zit) en een tafeltje naast je bed. Via bedrijven als Medipoint of Vegro kun je dit vaak lenen/huren. Dit werd vergoed door mijn verzekering.
  Ook een dikke tip om in huis te halen: een voedingskussen (verderop in deze blogpost uitleg waarom) en ik heb veel gehad aan een yogabolster (een langwerpig, stevig, rond kussen) om onder mijn knieën te leggen in bed.

• Kleding: koop comfortabele (jogging)broeken één of twee maten groter (door vocht en zwelling pas je je normale maat niet) en kies voor vesten met een rits die je makkelijk aan en uit krijgt voor na de operatie.

• Freshen up kit: neem naar de kliniek een setje mee met gezichtsdoekjes, deodorant, wegwerp washandjes, handcrème, lippenbalsem, een vleugje parfum en make-up. Ik kon de eerste dagen niet douchen, maar voelde me zo toch fris. Ook vond ik het fijn om een grote fles met water bij me te hebben en mijn e-reader altijd binnen handbereik.

• Wins opschrijven: maak een lijstje met kleine mijlpalen om te vieren: de eerste keer rechtop staan, naar het toilet, douchen, een stukje lopen, trap op, weer zelf eten maken. Elke dag kon ik iets afvinken en dat gaf veel motivatie.

• Je mag de eerste dagen niet helemaal rechtop staan. Houd er dus rekening mee dat je half gebogen loopt en slaapt (een voedingskussen kan helpen om lekker half rechtop te slapen).

• Ik kon zelf vrijwel niets de eerste week. Reken er dus op dat je hulp nodig hebt bij simpele dingen als opstaan, naar het toilet gaan en eten maken.

• Je krijgt stevige pijnstilling mee. Zelf had ik last van de oxycodon: misselijkheid en mijn stoelgang lag dagen stil. Pijn had ik verrassend weinig, vooral ongemak en de eerste dagen misselijkheid.

Ik had oplosbare hechtingen met hechtpleisers. Alleen de pleisters en knoopjes moesten na twee weken in de kliniek verwijderd worden, en dat was vrijwel pijnloos.

Week 1–2: de eerste, intensieve dagen

De eerste week na de operatie vond ik wel pittig. Ik kon bijna niets zelf: opstaan, naar het toilet, in en uit bed, overal had ik hulp bij nodig. Dat is niet erg, maar wel goed om te weten, zodat je de juiste steun regelt. Verwacht niet dat je “even snel” zelf dingen gaat doen, je lichaam bepaalt echt het tempo. Ik vond het heel fijn dat ik elke dag wel eventjes bezoek had van vrienden of familie, dat maakte het echt gezellig. En ik had genoeg om me mee te vermaken qua boeken, tv, games. Houd er ook rekening mee dat de simpele dingen zoals naar de wc gaan of douchen best veel tijd vergen, je hebt bijna een daginvulling aan de simpelste dingen, haha.

De eerste dagen mag je bovendien niet helemaal rechtop staan. Je loopt dus half gebogen en slaapt ook in een soort hoek met je benen in een knik en je rug half rechtop. Dat voelde onwennig, maar zorgde er wel voor dat mijn buik niet te veel werd uitgerekt. Een voedingskussen hielp om zo half rechtop nog best lekker te kunnen slapen.

Qua pijn viel het me alles mee. Ik had meer last van stijfheid en een strak, ongemakkelijk gevoel dan van echte pijn. Dankzij de pijnstilling kon ik het goed verdragen. Volg hierbij het advies van de kliniek waar je geopereerd wordt.

Week 2–4: langzaam meer zelf doen

Na de eerste week merkte ik dat er weer kleine stapjes vooruitgang kwamen: zelf naar de wc, zelfstandig douchen, voorzichtig een klein stukje lopen buiten. Ik hield bewust een lijstje bij met dit soort kleine wins. Zo zag ik dat er elke dag vooruitgang was, hoe klein ook, en dat gaf me veel motivatie.

In week 2 begon ik vanuit bed weer wat kleine werkzaamheden te doen, zoals wat mail beantwoorden en kleine taken. Echt afspraken of werken buiten de deur stelde ik nog even uit. Pas rond week 4 voelde ik me goed genoeg om weer dingen buitenshuis te plannen.

Week 4–6: weer terug naar ‘normaal’

Rond week 4 kun je vaak alweer meer. Ik ging weer vaker kleine stukjes wandelen en probeerde mijn normale ritme een beetje op te pakken. Toch moest ik mijn energie wel echt doseren, ik was snel moe, en ik kreeg ook best snel last van mijn rug, dus dat was gewoon opbouwen.

Na zes weken zeggen artsen vaak dat je weer “alles mag”. Voor mij ging dat niet op: mijn litteken sprong open en bleef drie weken een open plek. Dat is uiteindelijk goed hersteld,  maar daardoor mocht ik niet sporten en moest ik extra voorzichtig zijn. Dat is een reminder dat het herstel niet altijd rechtlijnig gaat soms heb je gewoon pech en kost het meer tijd.

Compressie 

Een groot onderdeel van het herstel is de compressiekleding. Ik droeg een faja (een strak korset) dag en nacht, zo’n vier weken lang. Het was warm en soms oncomfortabel (strak), maar hielp enorm tegen zwelling en gaf me steun. Het afbouwen ging in fases, omdat ik echt moest wennen aan leven zonder het korset, haha. Zeker in het begin kreeg ik snel rugpijn bij het lopen als ik het korset niet droeg, ik was er zo aan gewend inmiddels. Het voelde dan heel kwetsbaar zonder, maar uiteindelijk was het natuurlijk veel fijner zonder korset.

Litteken en vocht

De littekens zelf vond ik verrassend meevallen. Ze zijn zichtbaar, maar worden met de tijd steeds lichter. Waar ik meer last van had, was vocht vasthouden. Vooral mijn onderbuik boven het litteken bleef lang opgezet. Lymfemassage (oedeemtherapie) hielp mij daarbij, maar op het moment van schrijven (na 10 maanden) heb ik nog steeds vrij veel vocht rondom mijn onderbuik vlak boven het litteken. Dat gaat letterlijk op en neer en het kan dus echt wel een tijd duren voor je daar vanaf bent.

Weer sporten en bewegen

Beweging bouwde ik langzaam op. Eerst alleen korte stukjes wandelen in huis, daarna buiten, steeds iets verder. Sporten mocht officieel na zes weken, maar omdat mijn litteken open was gegaan, duurde dat langer. Ik kon pas na een paar maanden weer écht mijn normale sportroutine oppakken en het duurde tot ongeveer een maand of 4 na de operatie dat ik weer op mijn oude sportniveau zat en mijn lichaam ook weer echt als ‘van mezelf’ voelde.

Iets waar ik vooraf op was voorbereid, was het vreemde gevoel in mijn buik na de operatie. In het begin voelde mijn buik totaal niet als “van mij”. Alsof er een harde, gevoelloze plaat op lag. Dat was best gek en soms ook confronterend. Gelukkig komt dat gevoel stap voor stap terug. Bij mij duurde het maanden voordat ik echt weer verschil merkte. Nu, tien maanden later, is alleen het stukje onder mijn navel nog licht gevoelloos. Het kan dus lang duren, maar het herstelt vaak wel.

Een buikwandcorrectie is geen kleine ingreep. Het herstel kost tijd, energie en vooral veel geduld. Het gaat met stapjes vooruit en soms ook een stap terug. Dat hoort erbij. Mijn grootste tip is: bereid je goed voor, regel hulp en hulpmiddelen, en wees mild voor jezelf in dit proces. Het kan enorm spannend zijn om de controle los te laten (dat vond ik in ieder geval wel) en je lichaam het werk te laten doen, maar het herstel komt echt. Achteraf zul je zien hoeveel sterker je bent dan je dacht, en hoe fijn is het dan dat je dit voor jezelf hebt gedaan.