Mijn Japan hoogtepunten

Dit heeft zóveel indruk op me gemaakt en vond ik zó ontzettend leuk. De aankomst in Tokio en gewoon gaan rondstruinen. Alles in ons opnemen, om ons heen kijken, steegjes inlopen, winkeltjes bekijken, koffietentjes zoeken. Die eerste dagen in Japan was álles nieuw, de geluiden, hoe alles eruit ziet, de treinen, de stilte op straat, de elektriciteitskabels overal, de vending machines, de konbini, het eten… Alles was nieuw en dat was zo intens en zo vet. Dus dat, het rondwandelen door allerlei plekken in Tokio tijdens onze eerste dagen in dit indrukwekkende land, vond ik een van de leukste momenten van onze reis.

We wilden een pretpark bezoeken en Willem en ik houden beide enorm van enge achtbanen, dus gingen we naar Fuji Q. Dit is een pretpark met uitzicht op Mount Fuji, ongeveer 1,5 uur buiten Tokio, en staat bekend om zijn thrill rides. Dit was zo’n fantastische keus, want dit was echt wáánzinnig. Dit was echt de meest bizarre en gave achtbaanervaring die ik ooit heb meegemaakt. We zijn in vier verschillende achtbanen geweest (het is niet een heel groot park) en onze favoriet was de Takabisha. Dit is de steilste achtbaan ter wereld met een hellingshoek van 121 graden en dat is inténs.

De achtbanen hier zijn zo heftig en zo eng, en dat vond ik echt fantastisch.

We sliepen 2 nachten vlak naast het park en we hebben ook een beetje de omgeving (Kawaguchiko) verkend, wat ook zeker een aanrader is, want dat uitzicht op Fuji is gewoon adembenemend, zo mooi. Wat een berg.

Na Fuji Q zochten we de rust op. Met een huurauto reden we naar het schiereiland Izu, waar we een vakantiehuisje vlakbij zee hadden gehuurd. Het was een heel groot en fijn huis, vlak naast Mount Omuro, een bijzondere berg die vroeger een vulkaan was. Op onze eerste volle dag hier gingen we daar wandelen en daar heeft Willem mij ten huwelijk gevraagd!

Dat heeft een beetje context nodig – ik heb altijd gezegd dat ik niet op een traditionele manier hoef te trouwen, en dat gaan we dus ook niet doen. We zijn inmiddels twaalf jaar samen en het is inmiddels al eventjes tijd om wat dingen op papier te gaan regelen. Toen hebben we afgesproken om er dan maar meteen een feestje van te maken. En… dan vond ik het wel heel leuk als Willem mij daarvoor zou vragen, haha. En dat heeft hij dus op dit moment, op deze berg gedaan. Ik vond het zó leuk en romantisch en deze reis gaf mij al (voor de zoveelste keer) de bevestiging dat ik zo ontzettend veel van hem houd en dat wil ik heel graag samen vastleggen en vieren.

Na Kyoto huurden we een auto en gingen we naar een vakantiehuis vlakbij de Shimanami Kaido, een snelweg die allemaal eilanden met elkaar verbindt, waar veel mensen gaan fietsen. Wij gingen vooral lekker chillen en wat hadden we hier een geluk. Het huis was zó mooi, het had te gek uitzicht op zee en de omgeving was prachtig. We hebben hier heerlijk gewandeld langs fruitgaarden en door dorpjes en we hebben zó lekker voor ons huis in de zon gezeten met een boek en een kop koffie. Wat een geluk hadden we ook met het weer – het was hier telkens zo’n 20 graden en daar hebben we enorm van genoten.

Deze plek was voor ons echt een hoogtepunt, het uitzicht op de andere eilanden, de zee, de rust, de vriendelijke mensen, het huis: het was echt zo vet.

In Kioto is er een heel bekende schrijn met 10.000 torii gates, Fushimi Inari. Deze Japanse poorten zie je op veel plekken, meestal geven ze toegang tot een Shinto-heiligdom. Ze worden gezien als de overgang van het wereldse naar het heilige. Die poorten zijn vaak al mooi om te zien, maar bij de Fushimi Inari tempel al helemaal, simpelweg omdat het er zóveel zijn.

Het was er erg druk (het is echt een heel toeristische plek) en toch was dit echt een letterlijk en figuurlijk hoogtepunt, want bij deze wandeling beklim je Mount Inari. Je komt steeds hoger de berg op en het mooie is dat het dan ook steeds wat rustiger wordt, want niet iedereen heeft zin om naar de top te klimmen. Op sommige plekken was het echt sprookjesachtig, als het rustig en stil was en we de vogeltjes hoorden fluiten.

Kyoto was denk ik wel mijn favoriete stad waar we geweest zijn (al ben ik er nog niet helemaal uit) en wat ik daar zó mooi vond waren de oude straatjes. Waar Tokio en Osaka heel modern zijn en je weinig authentieks vind (op de tempels na), ademt Kyoto nog wel iets van vroeger. De knusse straatjes met oude houten gebouwen vond ik prachtig, zeker op plekken waar het niet zo heel druk was. Heel bekend zijn de straatjes Ninenzaka en Sannenzaka, en hier zijn we zeker ook heen geweest. Wel héél vroeg op de dag, en ook toen was het al mega druk. Leuk om te zien, maar nog leuker om gewoon in de straatjes eromheen te wandelen.

Hier niet zo ver vandaan aten we ook een heerlijke fruit sando bij een erg mooi koffiezaakje in een oud gebouwtje met houten balken, het heette Ichikawaya coffee.

Sowieso reizen met het openbaar vervoer in Japan – het is hemels. Alles rijdt op tijd, alles is duidelijk aangegeven, het is goedkoop (oké, de shinkansen niet), het is schoon, het is stil, het is geweldig. En de shinkansen is echt een klasse apart. Letterlijk en figuurlijk. Het is de hogesnelheidstrein van Japan die gemiddeld 300 kilometer per uur rijdt. Hij verbindt allemaal grote steden met elkaar en het is zó fijn reizen. Het is comfortabel, er is steeds fantastisch uitzicht dat de hele tijd verandert, je hebt geen gedoe met vliegvelden en het is echt heel erg snel. Met de auto zouden van we bijvoorbeeld van Kyoto naar Hiroshima zo’n 5 uur onderweg zijn, met de shinkansen was het maar iets langer dan anderhalf uur. Ik vond het geweldig! We hebben vier keer in de shinkansen gezeten en elke keer keek ik er weer naar uit omdat het zó chill was.

En bonus-hoogtepunt: het mega-aanbod aan eten op de grotere stations (wat bijna alle shinkansen-stations zijn). Naast speciale bento’s voor in de trein (genaamd ekiben) vind je er zó veel andere soorten eten. Van allerlei zoetigheden en gebakjes tot noodles, broodjes, sushi – er is zóveel lekkers. Heerlijk om voor een shinkansen-reis allerlei fijn eten in te slaan om in de trein van te genieten. Let wel op, de shinkansen is (naast enkele limited express treinen) de enige trein waarin dit mag. In andere treinen mag je niet eten.

Over het eten kan ik 382 blogposts schrijven – het was nog zóveel beter, zóveel meer, zóveel lekkerder, zóveel intenser dan ik had verwacht. Het eten in Japan is freaking geweldig. Ik ga een aparte blogpost maken over onze eethoogtepunten want hier wil ik meer aandacht aan besteden dan een kopje hier, haha.

Het is gewoon zo overweldigend. Er zijn ten eerste ontzéttend veel restaurants, zeker in de steden. Er is ZOVEEL eten. Niet eens op elke straathoek, nee, op elke paar meter zit een eettentje, en daarnaast vind je ook zeker restaurants op andere verdiepingen dan de begane grond.

Ook kan je overal eten kopen. De konbini (convenience stores) zoals Family Mart, Seven Eleven en Lawson zijn 24/7 open en hebben een aardig geweldig aanbod. Van onigiri (driehoekige rijstblokjes met daarin vis of zeewier) tot hele maaltijden, drankjes, snacks, wat fruit en ook elektronica en andere praktische zaken. Ook staan overal vending machines met zowel warme als koude drankjes en dan hebben we het nog niet over de warenhuizen en winkelcentra gehad.

De meeste warenhuizen en winkelcentra hebben namelijk een food afdeling in de kelder, waar enorm veel soorten eten te koop zijn om mee te nemen. Van brood, patisserie en gebakjes tot groente en fruit, noodles, thee en complete maaltijden. En sommige warenhuizen hebben op de bovenste verdieping juist allemaal restaurantjes zitten.

De Japanners zijn extreem goed in eten er aantrekkelijk uit laten zien. Het ziet er allemaal zó goed uit, ze beelden het goed af (terwijl je als je in Nederland een menukaart met foto’s van het eten tegenkomt je liever meteen weer wegrent) en dan komt het… HET SMAAKT NOG VEEL BETER. Ahhhh.

Ja. Het eten moet eigenlijk bovenaan staan, want dit was het aller-, aller-, allerbeste van de reis voor mij. Het was hetgeen waar ik het meeste naar uitkeek, en hetgeen wat me ook het allermeeste plezier heeft gegeven en alle verwachtingen heeft overtroffen.

Vanuit Hiroshima gingen we een dag naar het eiland Miyajima, dat bekend staat om zijn enorm groote toriipoort die in zee staat. Eerder in de reis gingen we naar Nara, een dorp vlakbij Kioto, waar heel veel herten vrij rondlopen. Op Miyajima was dat ook het geval en hier vond ik het eigenlijk nog veel leuker dan in Nara, omdat ik het idee had dat het hier niet ‘de attractie’ was. Op het eiland is het ook verboden ze te voeren (terwijl dat in Nara heel veel gebeurd en er ook speciale crackers voor worden verkocht).

Miyajima vond ik prachtig, de toriipoort in zee was waanzinnig mooi om te zien, het dorpje is idyllisch (en zit propvol restaurantjes natuurlijk, zoals overal in Japan) en de natuur was ook te gek. Met een kabelbaan gingen we omhoog (en dat ritje was al de moeite waard) waar we nog een wandeling naar de top van Mount Misen maakten. Die wandeling was nog wat langer en intensiever dan ik had gedacht (had me er ook niet zo in verdiept), maar het was zo mooi. Het uitzicht, het groen.

We sloten ons bezoekje aan Miyajima af met Hiroshima-style okonomiyaki en een matcha ijsje. Wat een feest.

Ook gewoon erg leuk om weer eens met een ander vervoermiddel te reizen en op het water te zitten!