Ugly Delicious

De maker, producer én hoofdrolspeler in Ugly Delicious is David Chang. Hij is een wereldberoemde chef met maar liefst 25 restaurants in heel Amerika. Hij heeft enorm veel prijzen gewonnen en hij heeft met zijn restaurant Momofuku Ko in New York twee Michelinsterren. Je ziet nu vast een of andere stijve chef voor je, maar David is een goedlachse en kritische man die gewoon ontzettend gek is op eten. En dat deelt hij graag met je in al zijn restaurants en in tv-programma’s (en in zijn magazine Lucky Peach dat een jaar geleden gestopt is). Zo speelde hij een grote rol in The Brain of a Chef op Netflix, en nu heeft hij dus zijn eigen televisieprogramma Ugly Delicious.

In acht afleveringen reist David de wereld over met schrijvers, chefs, activisten en kunstenaars. Culturele barrières worden neergehaald door middel van eten, maar ook misvattingen en ervaringen worden gedeeld. Het gaat hier niet over perfect opgemaakte bordjes met eten dat te mooi is om aan te raken, maar over écht eten waar dagelijks van genoten wordt, waar grote culturele tradities mee te paard gaan en waar hele verhalen over te vertellen zijn.

Elke aflevering heeft een thema, van pizza tot gefrituurde kip, tacos en fried rice, en elke aflevering is een beetje hetzelfde opgebouwd. David gaat zowel in Amerika als op de plek waar het gerecht oorspronkelijk vandaan komt op zoek naar de beste versie. Hij leert hoe het gemaakt wordt en hoe de tradities zijn. Met andere chefs, culinaire schrijvers en artiesten – meestal vrienden van David – gaat hij (natuurlijk!) eten en het gesprek aan over waarom dit eten zo aan een bepaalde plek of cultuur gebonden is. Hierbij worden pittige discussies niet uit de weg gegaan.
Ook gaat David meestal op zoek naar de fastfood variant van het eten: zo gaat hij naar Domino’s, KFC of Taco Bell om ook daar te zien hoe het eten wordt gemaakt en natuurlijk wordt het geproefd. Ik vind het tof dat er niet snobby wordt gedaan over dit eten en David geeft vaak genoeg aan dat hij bijvoorbeeld graag Domino’s eet. Je zou misschien anders verwachten van een sterrenchef, maar hij is enorm relaxed als het over eten gaat. Hij houdt gewoon van eten. Punt.

Wat ik zo ontzettend tof vind aan Ugly Delicious is de combinatie van ál dat lekkere eten, de letterlijk en figuurlijk grenzeloze passie van David, de ‘gastoptredens’ van zijn bekende vrienden zoals Peter Meehan, Aziz Ansari, Eric Wareheim en Steven Yeun en de enorm persoonlijke kant van de serie. In de aflevering over Home Cooking gaan Peter en David bij Davids ouders thuis koken én bij zijn vriend René Redzepi, de chef van Noma in Kopenhagen. Je vergeet bijna dat er een filmcrew aanwezig is, het is net of ik zelf bij ze aan tafel zit en bíjna mee kan proeven van al dat hemelse comfort food. In elke aflevering staat cultuur en traditie centraal en dat vind ik zelf erg interessant en leuk om te zien, want waar komt pizza nu eigenlijk vandaan en waarom wordt gefrituurde kip zo snel gekoppeld aan Afro-Amerikanen? Racisme is een thema dat steeds terugkomt en vaak heel verhelderend is. Chang is niet bang om lastige onderwerpen aan te snijden en iets tot op de bodem uit te zoeken. Het geheel is snel en fris gemonteerd, met toffe edits en visuals en dat maakt het alles behalve saai om naar te kijken.

Maar het allerleukste is wel hoe de passie voor eten overgebracht wordt naar mij als kijker. Ik krijg hier gewoon trek van, als ik Ugly Delicious kijk wil ik mijn hele leven omgooien en van eten mijn werk maken. Als ik in de aflevering over fried chicken zie hoe David bijna in tranen een chef in een klein yakitori-restaurantje in Tokio staat te omhelzen omdat hij nog nooit zoiets lekkers heeft gegeten, wil ik bijna meehuilen. En proef ik bijna hoe lekker die yakitori is.