The Clove Club is gevestigd in het stadhuis van Shoreditch. Dit gebouw werd gebouwd in 1865. The Clove Club serveert een vijf- en negen gangen menu met veelal Britse ingrediënten. Het restaurant heeft één Michelin-ster en je kan niet a la carte eten.
Vooraf betalen
Ik boekte een tafeltje en bij The Clove Club betaal je vooraf. Je koopt als het ware een ticket voor de avond. Ik ging voor een menu van negen gangen en betaalde £110, zo’n €130 toen ik mijn tafel boekte. Op de avond zelf komen daar je drankjes en alle extra’s nog bij op. Uiteindelijk rekende ik nog eens £150 af voor het wijnarrangement (£80), een glas champagne vooraf, een extra gang (kaas) en koffie met friandises. Al met al was ik dus £260 kwijt. Stevig, maar het scheelde dat ik alleen was… Achteraf, zeker nu een tijdje later, vind ik het het absoluut waard.
De tien gangen
Genoeg gepraat: op naar de ervaring! Ik ga dus voor negen gangen inclusief wijnarrangement. Ik word heel relaxed en vriendelijk onthaald en als ik ga zitten krijg ik meteen de vraag of ik een magazine wil. Ik heb zelf een boek meegenomen, dus nee, maar het aanbod is wel leuk als je alleen bent. Vooraf krijg ik eerst wat amuses.
Ik word verrast door de amuses. Niet elk hapje vind ik mega mindblowing, maar het is ook prima als iets soms ‘gewoon erg lekker’ is in plaats van mega verrassend en bizar en alles. De hapjes en het lekkere glas champagne smaken naar meer. Kom maar door met die negen gangen!
De eerste gang! Het is begonnen. Ik heb nog nooit eerder gerookte forel gegeten – deze is ook nog eens gerookt op hout. De smaak is vrij zoetig, het doet me toch wel wat denken aan gerookte zalm, wellicht ook omdat dat de enige gerookte vis is die ik eerder gegeten heb. De combinatie met de mega zachte aardappelsoep is echt lekker, ook een mooie tegenhanger tegen de sterk smakende vis.
Dit gerechtje vind ik wáánzinnig. Het is mijn favoriet van de avond. Het is een mega aards, warm en comforting gerecht. Waar rauwe Sint-Jakobsschelpen vaak vrij fris en zoetig zijn, zorgen de truffel en hazelnoot ervoor dat het juist een zwaarder gerecht wordt qua smaken. De combinatie met de frisse Sint-Jakobsschelp en mandarijn is een verrassing. Ik ben meteen compleet in awe.
Dit kleine soepje is mega smaakvol. Zout, ook door de zeewier, en romig en zoet door de kastanje. De zeewier geeft er ook een lekkere bite aan: het is een kauwbare soep en daar houd ik van.
Dit visgerichtje is erg lekker, maar ik word er niet door weggeblazen. De garing van de koolvis is echt fantastisch (hij valt uit elkaar en smelt meteen op mijn tong). Dit is de eerste keer dat ik calçot ui eet, dat zijn die lange groene blaadjes. Het is een kruising tussen de prei en en lente ui, de smaak zit daar ook tussenin, al smaakt het wat voller en minder scherp dan lente ui.
Nog een bouillon, maar een heel andere dan de eerste in dit diner. Deze wordt geserveerd met een honderd jaar oude madeira. Ik heb geen verstand van madeira’s, maar het was echt een smaakexplosie. Zoet, stroperig, warm. Heerlijk! De bouillon vind ik niet zo mega speciaal, hij smaakt erg lekker, de gember is duidelijk aanwezig en daar houd ik van, maar ik wordt er niet door weggeblazen. Wel vind ik het fijn dat er nog een soep-achtig gerecht bij zit, zo kan ik het qua vullin goed bijhouden.
Het hoofdgerecht dat twee gangen beslaat: lam. Het is Hebridean lam, een speciaal ras dat leeft op de Hebriden, een eilandengroep ten westen van Schotland. Het is het meest voorkomende ras in de Schotse Hooglanden. Het wordt geserveerd met pruimedanten, mosterd en mint. Het lam is echt boterzacht, lichtzoet en lekker vet, wat het een heerlijke volle smaak geeft. De bijgerechten passen er fantastisch bij, mint is echt een klassieke combinatie, echt mega lekker met lam dat al snel ‘stoffig’ smaakt.
Als volgende gang krijg ik er twee bereidingen van het lam bij: een cromesqui, wat neerkomt op een soort bitterbal, en gerookte ribbetjes van de barbecue. Die laatste ziet er zo waanzinnig lekker uit en is in twee seconden op – ik vergeet het compleet op de foto te zetten. Het smaakt heerlijk rokerig, is zo zacht dat het meteen uit elkaar valt en is waanzinnig. De cromesqui is heel klein (had wel wat groter gemogen) en smaakt als een bitterbal maar dan van lam. En dat is lekker.
De kaasplank verbaasde me even toen deze op tafel kwam: wat weinig kazen! Meestal krijg je toch wel vier of vijf verschillende kaasjes. Toch ben ik al snel tevreden, want deze twee ongepasteuriseerde varianten zijn fantastisch. Ze zijn beide Engels en het schijnt heel ongewoon te zijn dat een cheddar niet gepasteuriseerd is. Ze zijn romig, vol van smaak en de crackertjes die erbij zitten maken het verschil. Die zijn echt waanzinnig! Er zitten flinterdunne crackertjes bij en wat dikkere, die me doen denken aan shortbread, maar dan niet zoet. Ze zijn heel zwaar en bros. De wat compacte licht zoete broodjes zijn er ook fantastisch bij.
Mijn voorkeur gaat uit naar een kaasplankje met meerdere kazen, maar deze manier vind ik ook wel erg leuk.
Twee desserts! Als eerste ijs van Amalfi limonade en kampot peper. Amalfi is een citroen die aan de Amalfi kust groeit in Italië. Het is lekker, fris en licht. De verschillende texturen zijn ook fijn: ijs met schuim en een krokantje. Erg welkom na zoveel gangen.
Het tweede dessert bestaat uit rabarber uit Yorkshire, yoghurt van shapenmelk en roos. Ook een licht gerechtje, zowel qua smaak als texturen. Ik houd ervan dat er een krokant ‘koekje’ omheen zit en de combinatie van yoghurt met rabarber en roos is echt top. Bloemig, fruitig en fris.
Persoonlijk heb ik liever dit soort frisse gerechtjes dan iets zwaars met chocolade of karamel.
Ik bestel een espresso macchiato, maar dat kan niet. Bij The Clove Club hebben ze alleen slow coffee, filterkoffie in dit geval. Kom maar door! De koffie smaakt fantastisch. Ik ben niet altijd fan van filterkoffie, maar deze smaakt heerlijk vol, niet bitter – en ik krijg veel! Een heel kannetje vol. Ik stop wel op de helft, anders kan ik straks niet meer slapen.
Erbij krijg ik friandises. Het hele diner maak ik aantekeningen over wat ik krijg, bij de koffie besluit ik blijkbaar dat het genoeg is geweest, want de aantekeningen bestaan niet. Links een bonbon, bovenaan een soort madeleine cakeje, rechts een klein ‘snoepje’ van verschillende soorten drank waar een leuk verhaal bij zit: het zou het gevoel van overeten tegengaan. Dat doet het niet, maar het is wel erg lekker: er zitten een soort kruidenbitters in en daar houd ik wel van.
The Clove Club - conclusie
Wat een avond heb ik gehad bij The Clove Club! Ik ben erg onder de indruk. Alles klopte en ging zoals het zou moeten gaan. De bediening, de wijnen, het eten, de porties, het tempo van het opdienen, de sfeer. Mede omdat ik alleen was, was het een bijzondere avond – daar werd overigens heel vakkundig en relaxed mee omgegaan.
Ik had heel wat ‘wow-momentjes’ gedurende de avond en dat vind ik eigenlijk wel belangrijk als ik bij een restaurant eet waar ik een behoorlijk groot bedrag betaal.
Dat zat dus echt wel goed. Er zaten ook wel gerechtjes bij die ik minder speciaal vond, maar die evengoed echt heel goed smaakten.
De prijs vind ik wel écht stevig. In mijn eentje was ik dus £260 (€304) kwijt. Dat betaal je bij De Librije met drie Michelin-sterren nog niet eens. Of ik nog een keer zou gaan, weet ik niet. Ik denk dat ik voor dat geld zeker eens wat anders zou proberen. Wel vind ik het het geld waard. Ik heb er absoluut geen spijt van en heb het met plezier digitaal neergelegd voor deze avond.
Ben je dus eens in Londen op zoek naar een restaurant waar je een heel bijzondere avond kan beleven met waanzinnig lekker eten? Dan vind ik The Clove Club zeker een aanrader. Ik ging voor de proeverij van negen gangen, maar je kan ook voor vijf gangen gaan, wat natuurlijk wat voordeliger is: dat kost £75 in plaats van £110, maar kan alleen geboekt worden van maandag tot en met donderdag.