Fico

Chef Menno van der Pol zegt met Fico een restaurant te runnen dat qua kwaliteit en service alles weg heeft van een gastronomisch restaurant, maar dan niet stijf, statig en ongemakkelijk. Het team in de keuken kookt internationaal met een knipoog naar het klassieke, naar eigen zeggen. Naast de belofte voor het goede eten zit Fico in een bijzonder pand dat van buiten al aanspreekt. Binnen is het onwijs mooi aangekleed, helaas zaten wij net in een kaler stukje van het restaurant (waar het ook nog eens bloedheet was).

Je kan bij Fico 4 tot 6 gangen eten, de kaart wisselt regelmatig en je kan je natuurlijk door de sommelier laten adviseren voor een fijn glas bijpassende wijn.

Op een dinsdagavond schuif ik met mijn tafelgenoten aan bij Fico. We hebben er zin in, zij hebben dit restaurant gekozen, dus ik had vooraf niet heel veel verwachtingen. En soms is dat ook wel zo leuk, eigenlijk. Vaak verdiep ik me goed in de (wijn)kaart, maar nu liet ik me verrassen. Ik kan alvast verklappen dat het een hele goede verrassing was.

We starten met Zuid-Afrikaanse bubbels van Sauvignon Blanc met broodjes met zachte, romige boter met bonenkruid. Dat is hartig en vooral enorm smaakvol. Die boter wordt trouwens met een grote lepel op die steen gekwakt. Lijkt me heerlijk om te doen.

De amuses zijn meteen een schot in de roos. We krijgen gefrituurde eendentong (!), een envelopje met een aantal rettich-bereidingen en twee kleine hapjes, een van ananas en een van gefermenteerde rettich. Allemaal licht maar enorm smaakvol.

Je ziet aan de tafel, het servies en de servetten al: het is hier toch best wel chic. Maar: het personeel is superrelaxed en alles behalve stijf. Ze lopen op Vans en staan vol plezier alles aan tafel uit te leggen. Het ademt: chill. En dat is fijn. Want soms is een beetje stijf best wel leuk, dan vind ik het heerlijk om me op te doffen en een avondje te tafelen, maar meestal ga ik liever voor relaxed. Ongedwongen. Het knappe is wel: je kan dat wel zeggen als chef, maar dan moet het wel uit de verf komen. De inrichting en de architectuur ademt namelijk wél ‘echt chic’. Het personeel zorgt er echt voor dat die ontspannen vibe naar je tafel wordt gebracht. Onze gastvrouw is vrolijk, heeft overduidelijk veel plezier in wat ze doet en voelt goed de sfeer aan onze tafel aan en na een paar gangen doet ze lekker mee met grapjes maken. Knap! En leuk.

We kiezen zes gangen en we wijken een beetje af van het menu. We krijgen de optie om chefs specials te kiezen in plaats van bepaalde gangen (of juist als aanvulling) en daar gaan we voor. Een gewoon zesgangenmenu kost €54, de chefs specials kosten per gang €4 tot €5 extra. Dat betalen we graag, wat deze gerechtjes spreken ons allemaal enorm aan.

Het eerste bijpassende glas wijn is een van mijn favorieten, toevallig: Riesling van Dr. Loosen uit de Moezel. Gewoon top. We eten gebrande langoustine, peen, geitenyoghurt, ceviche van langoustine met daaronder tomatillo, daarboven wortel met passievrucht en zwarte curry. Die langoustine. Wow. De textuur is waanzinnig: iets stevig maar ook nog heel zacht en romig. Lekker dat ‘ie gebrand is, dat geeft zoveel extra smaak. De peen met yoghurt is ook een tof contrast. De peen is zoet, zwaar van textuur en romig, de geitenyoghurt fris en een beetje ziltzoetig. De rest wat op het bord ligt had niet eens gehoeven, het leidt bijna af van die fantastische langoustine en peen. Maar het smaakt natuurlijk wel. De ceviche ligt op tomatillo, een soort Mexicaanse tomaat die heel zuurzoet is. Wat een mooie combinatie.

We krijgen Oostenrijkse wijn. Lekker gekoeld, van de Zweigeltdruif. Heel veel rood fruit proef ik. Daarbij eten we kreeft met runderstoofvlees, kaffir en paksoi. Het schuim dat je ziet is van kreeft en daaronder ligt kreeftenvlees. Dit is een smaakbom. Kreeft, kreeft, kreeft. Oh ja, en runderstoof onder het schuim en daarbij wat frisse paksoi.

We krijgen een wijn van een druivenras waar ik nog nooit van gehoord heb: Timorasso! Uit Italië. Ik vind hem heel bloemig en er zit ook in de verte een tikje petrol in. Erg lekker! Het gerechtje bestaat uit paling met kers, ganzenlever en vlierbloesem. De ganzenlever is niet herkenbaar, want het is schuim. Dat vinden we een beetje jammer, maar de smaak is goed en combineert te gek met de lichtzoete kersbereidingen. De paling zit in een apart bakje met kers en dat is mijn favoriete onderdeel van deze gang. Achteraf gezien was deze mijn minst favoriete, maar het was nog steeds heel goed. De wijnspijscombinatie vond ik ook te gek, het bloemige in de wijn komt terug in de vlierbloesem in het eten.

Oh, ja. Pinot Noir uit de Pfalz in Duitsland. Ik proef kers, blauwe bes, iets rokerigs en veel kruiden. We eten zwezerik met ui, garam masala, witte kool en jus de veau. De vettige krokante zwezerik met de jus de peau en de knapperige kool is bijna niet te omschrijven zo goed. Zwezerik kan soms wat papperig zijn, of juist te droog als het te lang gebakken is, deze is precies goed. Krokant aan de buitenkant, zachtromig aan de binnenkant. De jus de veau is lekker kruidig en dat zorgt er ook voor dat de Pinot Noir er heel goed mee combineert.

We zijn toe aan het hoofdgerecht! Lam met zoete aardappel, artisjok, tomaat en kikkererwt. Daarbij Carmenere uit Chili. De meest stevige wijn tot nu toe, zwart fruit, kruiden en hele mooie zachte, fluwelige tannines. Goede combinatie met het lam en de kruidige jus. Alles in dit gerecht smaakt goed en is mooi bereid, maar ik vind het niet een geheel. Het zijn allemaal losse onderdelen die nog een bepaalde binding missen. Onze favoriet was het kleine bakje waarin kalfsnek zit. Dit smelt op de tong.

Bij de kaas krijgen we iets leuks waar onze gastvrouw zelf erg enthousiast over is: Prunello. Dit is een soort sleedoornwijn uit Italië. Ze vergisten 4 tot 5 maanden met de rode wijn van het vorige jaar. Het resultaat is een dikke, zoete ‘wijn’ die naar vijgen en pruimen smaakt. Nog steeds lekker fris en echt een leuke keuze bij de kaas. Eens geen port of PX, wat vaak een wat te zware keuze is. Dit is een fantastische match.

Op de plank ligt een geitenkaas, Taleggio, een hardekorstkaas waarvan ik de naam ben vergeten en een Gorgonzola dolce. Top kaasplank. Niet te gek, eenvoudig, maar een topopbouw qua smaken en stuk voor stuk hemels lekker. Erbij zit een druivenjam en een broodje. Die jam is er lekker bij (al gebruik ik het niet veel), maar het broodje is keihard. Lekker achterwege laten (of het niet zelf bakken).

We zijn aanbelandt bij het eind. We mogen kiezen tussen twee dessertwijnen en ik ga voor de Tschida Spätlese Merlot. Leuk, want een Spätlese zie je niet zo vaak van Merlot. Het resultaat is een frisse, lichte, fruitige dessertwijn die niet te zoet en stroperig is. We eten rabarber, yoghurt, framboos en zuring. De combinatie van texturen is heel erg prettig in mijn mond en de smaken zijn zoet (maar niet te zoet) en heerlijk fris. Echt een prettige afsluiter die niet te zwaar is.

Helaas hebben we niet de tijd om te genieten van koffie met huisgemaakte friandises (we moeten een trein halen) en daar baal ik tot op de dag van vandaag van. Want Fico staat bekend om hun fantastische patisserie. Is dat even balen. Toch maar een keer terug.

Ik kan niet anders zeggen dan dat ik Fico helemaal waanzinnig vond. Alles klopte. Het was gewoon zo ongelooflijk lekker. Die smaakcombinaties. De echt lekkere en goed gecombineerde wijnen. Het personeel. Het was jammer dat het zo warm was binnen (zwetend eten is niet echt een hobby van mij) en dat we in een net wat kaler gedeelte van het restaurant zaten. Verder: te gek. Met z’n drieën waren we ongeveer €350 kwijt voor zes gangen eten (met chef’s specials), drie wijnarrangementen en daarbij nog water en wat biertjes. Niet goedkoop, maar voor wat het is, een hele goede prijs wat mij betreft.