Eigenlijk weet ik niet zo goed waar ik moet beginnen, en ik vind het ook spannend. Want om dit verhaal te vertellen, moet ik er zelf ook weer in duiken. Maar ik doe het toch want het is ook gezond, dat duiken. Bepaalde details houd ik voor onszelf in dit verhaal. Omdat ze er niet toe doen, en ook omdat het niet alleen mij aangaat. De comments staan uit op Cynthia.nl sinds kort, maar wees echt vrij om mij een berichtje/vraag te sturen op Instagram als je daar behoefte aan hebt. Je vindt mij via @emmystudiomint.
Ik begin even met het bericht wat ik op Instagram heb geplaatst:
Met het grootste verdriet vertel ik jullie dat deze week ons zoontje Lovis Novèl is geboren. Hij overleed die nacht, voor zijn geboorte al in mijn buik.
Omdat ik zo graag hem wilde leren kennen en omdat ik zo graag iedereen alles over hem wil vertellen vertel ik de lezers van dit bericht in ieder geval over zijn namen. Iets wat wij aan hem mee hebben gegeven en wat alles zegt over hoe wij ons over hem voelen, want we kennen hem in ons hart.
Lovis betekent beroemde krijger. En dat is hij voor ons. Ook als we de naam uitspreken vinden we het een beetje lijken op ‘love is’ en ook dat is hij voor ons. Liefde. Novèl is geïnspireerd op het woord Noël, wat Kerst betekent. Want in deze week, hoe verdrietig ook, is hij toch ons Kerstwondertje. Ook vinden we het mooi dat het woord ‘novel’ in het Engels een roman is. Een romantisch verhaal. De combinatie van deze twee namen en al deze betekenissen vinden we prachtig samen. Met beide de V van verliefdheid en verdriet in het midden.
Lieve Lovis, je bent van mijn buik naar ons hart verhuisd.
In december hadden wij de 20 weken echo. Na een geweldige pretecho een paar weken daarvoor, leek er niks mis. Met deze echo zag ze wel wat en er kwamen allerlei onderzoeken. Die periode van die onderzoeken had ik nog zoveel hoop maar waar de wereld door ging stond die van mij stil. De gezelligheid van de Kerstlampjes deed me bijna pijn. De dagen gingen voorbij en ik fantaseerde er lustig op los naar wat voor mij een realistisch scenario leek. Ik nam me voor, alles is gewoon goed, dat kán toch niet anders. Straks is alles voorbij en dan sta ik die kamer gewoon te schilderen en in te richten, dacht ik steeds. Dan vind ik die Kerstlampjes ook weer gezellig.
Dat is waar ik me aan vast houd, dagen, weken uiteindelijk. Elk schopje neem ik in me op maar eigenlijk stop ik hem ook weer weg. Ik maak connectie met hem maar ik neem ook afstand.
Tot de dag dat we er niet meer omheen kunnen. Het komt niet meer goed, we hebben geen enkele kans.
Als je een kindje verliest met 22 weken zwangerschap moet je gewoon ‘normaal’ bevallen. Dit leek me altijd het ergste wat me kon gebeuren. Bevallen van een overleden baby, hoe is dat menselijk? Hoe kom ik daar overheen? Voorafgaand worden we hier op voorbereid door allerlei specialisten. Gemeenschappelijke boodschap; je kan dit, jullie kunnen dit, hier kom je wél doorheen. En dat geloof ik nu ook. Ik ben er nog. Het ergste wat ik me kon bedenken gebeurde, en ik ben er nog.
De bevalling an sich was zwaar. Ik kreeg morfine toegediend maar daar bleek ik niet goed tegen te kunnen. Mijn hartslag daalde, en ik ademde niet meer goed waardoor mijn zuurstofgehalte daalde. Ik was er totaal niet meer bij. Luuk zag me steeds verder glijden en hield mij aan de praat zodat ik bleef ademen, als ik in slaap viel deed ik dat steeds niet goed. Ik voelde dat zelf ook, schrok daar ook van. Ze hielden me uiteraard wel goed in de gaten, en ik kreeg ook zuurstof toegediend.
Ik dacht steeds; ik heb die bevalcurusus nog niet gedaan, fuck, ik weet helemaal niet wat ik moet doen. Ik heb me vast gehouden aan die 1,5 Youtube video over hypnobirthing die ik had gekeken, en die ene yogales. Kut dacht ik, ik weet precies dus helemaal niets. Maar dat was ook niet nodig, mijn lichaam wist het namelijk wel. En daar was hij dan, kleine Lovis.
Die ochtend is een waas maar ook nog nooit is iets zo helder geweest. Ik had een kindje, we waren ouders geworden, ik kon hem zien liggen maar hij was er ook weer niet. Zijn ziel was er al niet meer. Althans, dat is wat ík geloof.
Ik was bang van te voren om hem te zien, hoe ziet zo’n klein baby’tje eruit en zal ik daar niet van schrikken? Ik wilde niet schrikken en ik schrok uiteindelijk ook niet, want het was niet eng. Een mini baby, maar wel helemaal af. Een echte baby. Ik zag gelijk wie hij was. Ik herkende zowel mezelf als Luuk in zijn mini gezicht, ik herkende hém. Alsof ik hem al kende. In de loop van de ochtend zagen we heel veel gezichten. Artsen die nog iets moesten weten, verpleegkundigen die zich om mij bekommerden en ook een fotograaf die foto’s kwam maken. Het ziekenhuis regelde dit voor ons, vanuit de stichting Aya Memoriam kwam er iemand vanuit Rotterdam kosteloos voor ons die foto’s maken. Bizar dat er zulke goede mensen zijn. We hebben uiteraard daarna een donatie overgemaakt en zullen dat elk jaar ook gaan doen op dezelfde datum. Ook kwam er iemand om met ons afscheid te nemen. Eigenlijk als een soort mini uitvaart. We staken een kaars aan en zij sprak hele mooie woorden die wij op dat moment niet konden zeggen.
Uiteindelijk is zijn lichaam door een uitvaartondernemer opgehaald en een week later hebben we in hele intieme kring nog een keer afscheid genomen in het crematorium alvorens hij is gecremeerd.
De laatste foto van Lovis in mijn buik.
En dan ben je thuis. Met lege handen, een lege buik en een overvol hoofd. Lichamelijk moest ik bijkomen en ook mentaal namen we alle tijd. Ik wist niet dat het kon maar ik houd nog meer van Luuk dan ik daarvoor deed. Dit bindt ons meer dan wat dan ook, en je leert elkaar nog meer kennen. Het zorgen voor elkaar is bijna een ritueel. Alsof we alles wat we aan hem gegeven zouden hebben aan liefde, nu aan elkaar erbij geven. Waar hij niet meer kan geef ik extra, en dat lukt me omdat hij me dat extraatje al heeft gegeven. Zo blijven we beide heel.
We praten, we huilen, we lachen. We voelen ons schuldig over het lachen en we maken ons druk over de toekomst. Alles komt op tafel en we besluiten dat ons verdriet naast geluk mag bestaan. Dat we nog steeds lichtpuntjes mogen voelen en dat we nog steeds de wens van een gezond kindje op de wereld zetten mogen nastreven. We vullen de dagen met eten, stomme programma’s en we wikkelen onszelf in elkaar liefde. Die eerste dagen vind ik de ochtend intimiderend. Er kunnen de hele dag nog zoveel gevoelens voorbij komen, die gedachte verstikt me. De avonden daarentegen zijn eigenlijk emotioneler, dat gebeurt als je moe bent. Maar toch, de nacht is dan dichterbij en dat voelt misschien minder kwetsbaar.
In gedachten pak ik elke minuut zijn lieve kleine hoofdje vast en geef ik hem duizenden kusjes. Ik word soms gek van frustratie dat dat niet kan. Ik probeer me voor te stellen hoe hij eruit had gezien, hoe hij had gelachen, hoe hij ons had geroepen of hoe hij ons zou knuffelen. Hoe het leven eruit zou zien als hij er wél was.
Mijn lichaam neemt steeds meer afscheid van de zwangerschap. Het bloeden wordt minder, ik heb geen stuwing meer en mijn spijkerbroek past weer. Pijnlijk, maar ook fijn. Want ik moet uiteindelijk verder, wíj moeten verder. Ons leven gaat door zoals het ging want we hadden natuurlijk daarvoor ook geen baby.
Ik ben onwijs trotst op ons hoe wij dit doen. Hoe wij met elkaar praten, hoe we op één lijn liggen en hoe we elkaar ondersteunen. Hoe alles er mag zijn en hoe we samen accepteren dat er soms ook even niks is. Wij kunnen dit, Luuk en ik. Na een aantal weken zijn we al zo ver gekomen. We werken allebei weer voorzichtig en we fantaseren over de toekomst.
Bedankt dat je de moeite hebt genomen om dit verhaal te lezen, hierna volgen artikelen zoals je ze kent van mij.