Wat ik nu nooit meer zou doen

Ik heb het een hele grote periode in mijn leven heel belangrijk gevonden wat andere mensen van mij dachten en vonden. En daar was ik dan dus ook veel mee bezig. Ik was mezelf veel aan het ‘bewijzen’. Laten zien hoe goed, knap en slim ik wel niet was, of hoe hard ik wel niet werkte. Inmiddels doe ik dat niet meer, ik ben er namelijk inmiddels van overtuigd dat dit niet nodig is. Natuurlijk is het fijn als andere mensen je waarde zien, maar de mensen die dit zien en merken zijn meestal niet de mensen waar je je heel hard aan hoeft te ‘bewijzen’. Ik deed het ook tegenover mezelf. Nog steeds heb ik bepaalde doelen die ik wil behalen, maar dat doe ik niet omdat ik mezelf anders niks waard vind, of zo. Het is nu meer vanuit liefde van mezelf dan vanuit negativiteit.

Tot ongeveer een jaar of zeven geleden was ik extreem lui. Ik bewoog niet. Nou ja, het absoluut minimale. Maar als ik een kwartier naar het station moest lopen, vond ik het al teveel. Ik sportte niet, maar ik bewoog verder in het dagelijkse leven ook niet. Ik nam letterlijk een taxi als iets 15 minuten wandelen was. Tot ik op een dag besloot dat het klaar was. Kocht een activity tracker en besloot elke dag 10.000 stappen te gaan lopen. En dat ben ik blijven doen. Wandelen is voor mij echt een constante in mijn leven, ik doe het trouw elke dag omdat ik merk hoe goed het me doet, zowel fysiek als mentaal. Qua ‘echt sporten’ ben ik wat wispelturiger, ik heb een tijd niet gesport om allerlei verschillende redenen en ga het nu weer oppakken. Maar dat wandelen, elke dag anderhalf uur bewegen, dat zal er altijd in blijven zitten. En ik ga nooit meer terug naar niet bewegen en superlui zijn.

Al is er op zich niks mis met lui zijn hoor. Ik ben nog regelmatig lekker lui. 🙂

Toen ik zestien was, ging ik elke week naar de ‘discotheek’. Ik woonde in Dalfsen en in Balkbrug, een kwartiertje verderop, was een grote discotheek, Takens. Iedereen ging daarnaartoe. Maar echt iedereen. Iedereen van school, mijn broer en zijn vrienden, iedereen die ik kende. Elk weekend ging ik ook, en het was meestal ook hartstikke leuk. Ik heb goede herinneringen aan die tijd. We gingen altijd met ‘de laatste bus’ terug, wat om drie of vier uur was, en dan lag ik dus rond vijf uur in bed. De dag erna relatief vroeg eruit, want er moest nog huiswerk gemaakt worden, en dan op maandag weer om zeven uur op de fiets naar school.

Ik kan me nu niet voorstellen dat ik dat nu zou doen, naast dat ik het niet leuk vind om vaak uit te gaan, zou ik het effect op mijn ritme niet meer fijn vinden. Toen had ik daar bijna geen last van, nu merk ik het de hele week als ik in het weekend een avond heel laat naar bed ga. Af en toe geen probleem, ik zou het nu niet meer elke week willen.

In de beginperiode van de all you can eat sushirestaurants ging ik regelmatig met vriendinnen of Willem lekker onbeperkt sushi eten. Dat doe ik trouwens nog steeds weleens (heerlijk!), maar toen maakten we er een sport van om de vijfde ronde te halen. Oftewel: om het ultieme uit je avond te halen, alles eten wat je mag. Tot de max. Ook als we al buikpijn hadden of totaal vol zaten, we gingen door tot de vijfde ronde. Want dan had je echt alles eruit gehaald. Met een gevoel achteraf alsof je op knappen staat, buikpijn en misselijkheid.

Nu zou ik dat nooit meer doen. Ik probeer altijd goed te luisteren naar hoe vol ik zit en op tijd te stoppen. Maar dat is niet alleen met sushi zo, uiteraard. Dat is met al het eten. Als ik verzadigd ben, stop ik. Meestal, dan. Soms in een restaurant kan ik een toetje niet weerstaan, maar steeds vaker neem ik dan alleen een kopje koffie omdat ik weet dat ik me na dat toetje niet beter voel.

Ik ben altijd wel van het plannen en de structuur geweest, maar ik heb wel een periode heel veel uitstelgedrag vertoond. Dan had ik iets belangrijks te doen, voor school of voor werk, en dan stelde ik sommige dingen uit tot het laatste moment. Gewoon, omdat ik er geen zin in had. Ik haalde deadlines wel altijd en ik zorgde er echt wel voor dat ik op werk geen problemen kreeg, maar ik zat zelf dus wel met dat irritante gevoel van die klus die nog gedaan moest worden en die ik maar vooruit bleef schuiven…

Nu doe ik dat eigenlijk nooit meer. Omdat ik weet hoe irritant het is voor mezelf. Anderen hebben er geen last van, maar ik wel. Dus als ik iets lastig vind, dan zorg ik dat ik het opknip in kleine taakjes die ‘makkelijk’ te doen zijn zodat ik ook daadwerkelijk gewoon ga beginnen. En als je eenmaal begint, heb je het lastigste al gedaan. Vaak is het beginnen namelijk het probleem.

In mijn tienertijd (toen ik tiener was mocht je op je zestiende drinken) ging ik dus elk weekend met vriendinnen naar de discotheek. De bus ging om een uur of elf geloof ik en daarvoor gingen we bij een van ons thuis ‘indrinken’. Dan gingen we ons opmaken met muziek aan en ondertussen al zorgen dat we een beetje dronken werden zodat we niet superveel geld aan drankjes uit hoefden te geven als we eenmaal in de disco stonden.

Als ik nu terugkijk, vind ik dat echt bizar. Sowieso drink ik nu niet meer om de effecten van de alcohol, maar omdat ik een glas wijn of speciaalbier heel erg lekker vind. Dus voor de smaak. Maar toen dronken we om dronken te worden. Dat doe ik dus niet meer, maar indrinken al helemáál niet meer. Ik ga sowieso niet zo vaak uit, dus dan is het al niet van toepassing, haha.