Waarom ik geen kinderwens heb

Regelmatig krijg ik vragen over het krijgen van kinderen. Vooral online is dat, maar in het ‘echte leven’ merk ik het ook. Als er iets te vieren is ‘ben je zwanger?’, als ik er goed uitzie en straal ‘ben je vast zwanger!’ en als je een huis koopt met vier slaapkamers ‘is dat een ideale plek voor een kleine’. En als ik wat dikker ben ‘Ohh je buik, ben je zwanger?’

Het komt erop neer dat het stichten van een gezin de logische stap is. Als je een relatie hebt, wat langer samen bent, dan is het gewoon een normale, te verwachten stap dat je gaat voor een kind. Maatschappelijk gezien de meest geaccepteerde en verwachte keuze. De bewust kinderlozen zijn in een sterke minderheid (in Amerika in 2007 maar 7% vond ik online), de zwangere vrouwen vliegen me om de oren, dus het is ook helemaal geen gekke ‘verwachting’, eigenlijk.

Maar ik merk de laatste jaren wel dat de vraag me wat meer ging storen. Vooral als het als vanzelfsprekendheid werd gebracht. ‘Oh wat een heerlijk huis, zoveel plek om een gezin te stichten’. Ten eerste: hoezo ga je daar zomaar van uit? Ten tweede: hoe weet je zo zeker dat wij wel kinderen kunnen krijgen? Medisch gezien? Ik heb endometriose en misschien kan het wel niet eens. Ten derde: hoezo zouden we niet lekker veel ruimte voor onszelf willen?
Het vragen op zich is prima. ‘Zou je kinderen willen?’ Daar wil ik best een gesprek over voeren. Maar de insinuatie dat het een logische stap zou zijn voor mij/ons om een gezin te stichten, vind ik onjuist. 

Omdat ik er regelmatig vragen over krijg op deze leeftijd: deze blogpost.

Die rammelende eierstokken, die intense kinderwens, dat grote verlangen om iets ‘van jezelf’ op deze wereld te zetten, dat heb ik persoonlijk nooit gehad. Ik vind baby’s en kleine kinderen van vriendinnen heerlijk om mee te knuffelen en spelen, maar ik heb nog nooit dat gevoel gehad dat ik dat zelf graag wilde. Baby’s van vriendinnen vind ik geweldig en het blijft elke keer een waanzinnig wonder. Maar geen een keer dacht ik: ohhh, dit wil ik ook.

Willem en ik hebben er door de jaren heen vaker over gepraat natuurlijk, het is een gesprek dat je gewoon voert. We zijn bijna negen jaar samen, ik ben 31, Willem 36. En we zijn het er aardig over eens: vooralsnog willen we geen kinderen. 

De allergrootste reden voor ons is dat we ‘m gewoonweg allebei niet voelen. Die kinderwens is er niet in onze onderbuik. Als we kinderen zien, voelen we niet: dat willen wij ook. We zien in de toekomst geen gezin Cohen. We zien geen kleine Cynthia’s en Willems. Als we nadenken over de toekomst, als we over onszelf nadenken over tien, vijftien jaar, dan zien we geen kinderen. Simpelweg omdat de wens er niet is. Net als dat sommige mensen geen hond willen, of geen huis middenin de stad, of geen eigen bedrijf, willen wij geen kinderen. ‘Je kan een kind niet vergelijken met een hond of een huis!’ Dat snap ik. Ik probeer alleen uit te leggen: zoals je bepaalde dingen gewoon niet per se in je leven hoeft, zo hebben wij dat met eigen kinderen. Het zijn keuzes die je maakt.

‘Maar wil je dan niets iets nalaten op de wereld? Als je er zelf niet meer bent?’ Simpelweg: nee. Die voel ik ook helemaal niet. Als ik doodga, dan ben ik dood. Ik geloof er in dat wanneer ik dood ben, alles op zwart gaat. Ik geloof er niet in dat er iets is na de dood. Dus wat maakt mij het dan uit als er wel of niet iets ‘van mij achterblijft’? Dus nee, ook dat gevoel heb ik niet.

Als ik zelf, vanuit mijn subjectieve blikveld, kijk naar gezinnen, dan zie ik vooral de nadelen van het hebben van kinderen. Om mensen niet te kwetsen (wat ik waarschijnlijk onbewust en onbedoeld al doe), ga ik niet op detail in. Maar als ik nadenk over een leven met kinderen, dan zie ik eigenlijk alleen maar belemmeringen. Dingen die niet meer kunnen, die moeilijker worden, die duurder worden. Overprikkeling, spanning. Moeilijke situaties, pijn, verdriet. En voor mij wegen de zogenaamde voordelen niet op tegen de nadelen. Natuurlijk snap ik dat jouw kinderen je zoveel geluk en liefde brengen, dat dat dan tegen de nadelen opweegt. Maar wij zien dat gewoon niet voor ons in ons leven.

Want Willem en ik zijn heel gelukkig. Zo, met z’n twee. Of nou ja, met z’n drie, met Kees. Wij hebben niet het idee dat een baby dat geluk groter gaat maken. Ik weet dat er nu moeders zijn die denken (en willen reageren): ‘Wacht maar, als je eenmaal een baby hebt, dan is dat wel echt zo. Want je weet niet hoe dat is.’ En dat snap ik ook wel, dat jij dat zo ziet. Maar ik geloof ook oprecht dat het ons niet gelukkiger gaat maken. We zien niet hoe een kind ons leven beter kan maken. Dus de voordelen, die zijn er voor ons niet, geloven wij. Ergens vind ik het altijd een beetje een rare reactie. Als jij mij vertelt dat je absoluut geen eigen bedrijf wilt omdat dat echt niet in je leven past en niet bij jou past, zeg ik toch ook niet: ‘Wacht maar. Als je eenmaal een bedrijf hebt, dan is dat echt wel zo. Want je weet niet hoe het is.’ Het kan gewoon zo zijn dat mensen datgene wat jij waanzinnig vindt en wat jouw leven verrijkt, niet willen.

Als laatste: de wereld. De klimaatverandering is serieus. Het gaat sneller en het is erger dan we dachten. Natuurlijk is de wereld ook prachtig en fantastisch en het leven hier is best om over naar huis te schrijven. Nee, even serieus, het leven is awesome. Maar ik denk niet dat ik op deze wereld die als een razende naar de klote gaat wel een kind neer wil zetten.
En: wil ik nóg een mens op de wereld zetten dat deze ook weer gaat vervuilen? Die eet, poept, vuilnis verzamelt, auto gaat rijden, de wereld over gaat reizen, misschien heel veel vlees gaat eten? Misschien ook (meerdere) kinderen krijgt? Die op hun beurt de wereld nog verder naar de klote helpen?

Daarnaast: wie zegt dat het allemaal zo mooi en te gek gaat zijn? Niemand zegt je dat het goed gaat. Dat klinkt heel negatief, maar het is wat het is. Met zoveel ziektes, risico’s, gevaren, en dan je een leven lang zorgen maken om je kind(eren)… Dit hoor ik veel van ouders: dat je je voor altijd zorgen maakt om je kind. Voor mij nog een nadeel wat niet opweegt tegen de voordelen. Ik snap het helemaal als je een vurige kinderwens hebt, dat je dit opzij zet. Voor ons is het nog een reden om het niet te doen.

Je merkt het: ik ben vrij negatief gestemd over dit onderwerp. En Willem ook. Dat is waarom wij geen kinderwens hebben. Wij geloven dat we het met z’n twee ontzettend leuk hebben en dat kinderen dat absoluut niet beter gaan maken.

Ik zie ons over vijftien jaar met een camper door Europa crossen. Een paar maanden per jaar op Terschelling zitten. Lol hebben met onze (kinderloze) vrienden die gezellig met ons meegaan. Werken wanneer we willen (tegen die tijd denk ik dat Willem voor mijn bedrijf werkt), waar we maar willen, hoe we maar willen. Alle vrijheid hebben om ons leven te leiden zoals wij daar gelukkig van worden. Met een paar honden. En wij zijn er allebei van overtuigd dat dit leven ‘fulfilling’ genoeg is zonder dat we daarvoor een gezin hoeven te stichten.

‘Maar als je ouder wordt en geen kinderen hebt, dan heb je niemand die voor je zorgt,’ hoor ik weleens. Wie zegt dat je kinderen dat sowieso gegarandeerd voor je gaan doen? Ik hoor zoveel over wegkwijnende ouderen waarbij kinderen nooit een keer langskomen. Wie zegt dat je kind hiertoe in staat is? Het is niet alsof kinderen een soort gegarandeerde oudedagsvoorziening zijn. Dus ook dat is geen reden voor ons om wel voor kinderen te gaan.

Je merkt: ik houd een kleine slag om de arm. Straks gebeurt het ineens, over drie jaar, of over vijf, dat ik een baby vasthoud en ineens dat moederinstinct voel. En diep van binnen weet: ik wil een kind. Ik wil een gezin.

Gevoel is sterk. En ik hoor weleens dat dit gebeurt. Dus. Eigenlijk vooral daarom. Zeg nooit nooit. Maar voor nu: nee.

Omdat ik weet dat dit een gevoelig onderwerp is, toch even een kleine disclaimer. 

Het is niet dat we kinderen haten. Of dat we mensen die wel kinderen hebben maar stom vinden. Iedereen heeft zijn eigen wensen, overtuigingen en voorkeuren en als jij helemaal op een roze wolk zit bij het idee van een eigen gezin, you do you! Mijn/onze redenen, wensen en voorkeuren zijn geen oordeel naar jouw leven, redenen, wensen en voorkeuren. Als jij zielsgelukkig bent met je kinderen, dan is dat toch prachtig? Dat vind ik ook heel mooi om te zien. Ik ben zielsgelukkig zonder. Als jij wel dat oergevoel hebt dat je niets liever wilt dan een gezin: waanzinnig. Echt. Ik heb het alleen niet. En omdat ik daar elke week wel een paar vragen over krijg, vandaag heb ik het voor eens en voor altijd uitgelegd. 🙂 Met liefde.