We hebben een heel relaxt uitgangspunt en laat ik dan ook beginnen met te vertellen dat ik niks te zeiken mag hebben. Maar, dromen mag je altijd nastreven.
We hebben een voordelig huurhuis, een eengezinswoning. We komen geen ruimte tekort dus, want we hebben drie slaapkamers, een zolder, een kelder en een hele grote tuin. En dat alles in een fijne wijk, dichtbij een winkelcentrum, dichtbij het stadscentrum, dichtbij de snelweg, in het midden van waar onze familie woont en met allemaal vrienden en vriendinnen die dichtbij wonen. Waarom in vredesnaam verhuizen right?! Omdat we wel graag wat willen opbouwen.
We willen geen grote bedragen neerleggen om dit huis nog verder naar onze wensen te maken omdat we weten dat we uiteindelijk toch verhuizen naar iets wat van onszelf is.
De keuken is een kleine pijpenla met standaard keukentje en allerlei zichtbare apparatuur. Ik zou het liefst wat bomen of struiken in de tuin planten. Onze badkamer is letterlijk twee vierkante meter met alleen een douche en een wasbak. Als één iemand doucht, zou je nat worden als je voor de wasbak zou staan om je tanden te poetsen. Dat zijn dus redenen om te verhuizen.
Het huis waar we nu wonen heel veel potentie, omdat het dus zo’n grote tuin heeft. Je zou een grote uitbouw kunnen creëren voor boven en beneden en beneden een mooie grote keuken kunnen maken. Je zou dan boven een slaapkamer erbij kunnen maken, de badkamer naar één van de slaapkamers kunnen verhuizen, in de oude badkamer een trap naar zolder kunnen maken en daar is ook nog genoeg ruimte voor minimaal 1 slaapkamer én bergruimte. We hebben al een paar keer gevraagd of we het niet konden kopen, maar dat kan helaas niet.
Dus; verhuizen naar een plek waar we een mooie keuken naar onze smaak erin kunnen zetten, waar we een fijne badkamer kunnen creëren en waar we kunnen investeren in iets wat van onszelf is.
Die zoektocht begon een jaar geleden. Eigenlijk doordat Luuk een huis had gezien in de straat waar hij is geboren. Daarvoor waren we niet zo bezig met het kopen van een huis maar daar zijn we gaan kijken. Een prachtig huis met een mooie grote leefkeuken en eigenlijk alle ruimte die we maar nodig hadden. Maar, ik neem alle schuld op me, ik twijfelde. Ik twijfelde of ik de locatie niet te ver van het centrum vond maar ook was het het begin van de Coronacrisis. Op dat moment was ik bang dat ik mijn baan zou verliezen, dat de economie in zou storten en we een huis hadden gekocht wat al snel onder water zou staan. Achteraf, maar goed dat is makkelijk praten, hadden we dat huis moeten kopen. De markt was gek, maar minder gek als nu. Het huis was eigenlijk perfect voor ons.
Wat we zoeken is een huis aan een rustige straat in Hengelo, Borne, Enschede, Oldenzaal of Delden. Best een groot zoekgebied dus. Een fijne tuin, de ruimte om een fijne keuken naar onze smaak te plaatsen, het zelfde geld voor de badkamer, dit hoeft dus allemaal niet af of mooi te zijn. We zoeken vier slaapkamers waar er gerust één een gedeelte van de zolder mag beslaan, een vaste trap naar de zolder en een ruime schuur of garage. De buitenkant van het huis maakt ons niks uit en we hoeven niet in of rond het centrum te wonen. Best haalbaar zou je denken, en ja we hebben het ook vaak genoeg voorbij zien komen anders hadden we de eisen al wel bijgesteld.
Niet lang na dat eerste huis besloten we toch verder te gaan, eigenlijk al een beetje spijt hebbend van onze beslissing, maar zeker van het feit dat er een soort gelijk iets op ons pad zou komen. Daar ben ben ik nog steeds wel zeker van, maar onzekerheden nemen nu wel toe.
In de tijd dat wij aan het kijken zijn zien we de prijzen gewoon stijgen en daarmee bekruipt je ook de angst dat de markt van je wegloopt. Dat wat allemaal mogelijk was, straks niet meer mogelijk is omdat onze inkomens niet zo hard stijgen als de huizenprijzen. De markt kent nu een ongekende piek waarin mensen echt gekke moves maken. En dan weet ik dat we hier in Twente tenminste nog mooie meters krijgen voor ons geld als je dit vergelijkt met de randstad, laat staan met Amsterdam, Den Haag of Utrecht. Ik hoorde laatst van een kennis die een appartement wil kopen in Amsterdam dat iemand €125.000 boven de vraagprijs had geboden en zo het huis voor haar neus had weggekaapt. HonderdvijfentwintigDUIZEND euro!
In Twente en dan met name het stedelijk gebied, wat beperkt is hier, wordt de krapte ook steeds groter en de wanhoop bij sommigen steeds intenser. Ik kan me ook voorstellen dat het voor anderen meer dringt dan voor ons. Als je op een appartement woont met één slaapkamer en je bent zwanger dan kan ik me voorstellen dat je iets meer haast voelt dan wij. Als je gek wordt van je buren of je moet elke dag ontzettend ver reizen om bij je werk te komen, dan kan ik me voorstellen dat je meer druk voelt om een huis te kopen. Als je net zoals wij al vijf keer een bod hebt geplaatst, ver boven de vraagprijs, dan kan ik me voorstellen dat je bij de zesde keer denkt ’en nu is hij van mij, ik bied wel 50k meer dan weet ik in ieder geval zeker dat ik hem heb’. Onlangs is een huis waar wij een mooi bedrag op hadden overboden uiteindelijk voor €55.000 euro meer dan de vraagprijs weggegaan. Dat is iets waar ik gewoon niet aan wil beginnen.
Doe deze dan maar!
En dan heb je altijd nog de huizen die wél wat langer op de markt staan. De huizen die voor de vraagprijs of minder weggaan. Lief bedoeld oppert soms iemand of dat niet wat is. Een klushuis, een huis aan een drukke straat waar niemand wil zitten. Want dan heb je hem wel. Ja, maar worden we daar blij van? Trekken we dan de champagne open als we dat huis hebben gekocht? Nee. En dat zou toch wel het gevoel moeten zijn als je een huis koopt denk ik. Daar wonen we toch te fijn voor ook, onze haast is dan niet prangend genoeg.
Ik wil het spelletje wel winnen hoor, maar als een huis vervolgens voor de vraagprijs wordt getaxeerd nadat jij hem hebt gekocht dan moet je al het geld van de overbieding uit eigen zak betalen. Leuk wonen mag ook wel wat kosten, maar dat vind ik wel een hele grote prijs. Bovendien zijn de huizen die we tot nu toe hebben gezien ook nog eens niet af. Eigenlijk moest bij elk huis de badkamer en de keuken gedaan worden. Dan ben je ook al een flink bedrag verder, en dan heb ik het nog niet eens over een nieuwe vloer (wat ook overal vrijwel moet) verf, en een nieuw meubeltje hier of daar. Want dat doe je toch, verhuizen kost altijd geld.
Wat voor opties blijven er dan nu nog over, zolang de markt zich niet anders gedraagt? Als het eenmaal op Funda staat zitten de bezichtigingen al vol vaak, dus we staan overal ingeschreven op lijstjes en mailinglists. Nieuwbouw projecten op fijne plekken zijn er niet veel hier in de omgeving, maar we staan overal ingeschreven. Echter beginnen die projecten vaak ook bij bedragen waar je van achterover slaat. Misschien moeten we actiever rondvragen of iemand zijn huis zonder makelaar wil verkopen? Briefjes door deuren gooien of mensen ons eerst willen contacten mocht het huis ooit verkocht moeten worden? Hier blijven wonen, doorsparen en wachten tot we een huis kunnen kopen in een categorie waar minder concurrentie is? Ik weet het niet, maar ik weet wel dat ik me niet gek laat maken. Ik blijf liever nog wat langer in ons knusse huis waar zoveel herinneringen liggen en waar we ook prima nog een gezin kunnen starten. Ik zie wel wat er gebeurt, we houden onze ogen en hart open en ik kies ervoor om te geloven dat er dan op een gegeven moment een huis op ons pad komt wat bij ons hoort. Als het zo ver is, dan ben je de eerste die het hoort.
Oké laat ik niet liegen, niet de eerste, maar snel!
<3
PS: de foto’s die ik gebruikte voor dit artikel zijn van Jeffery Czum, ik vind ze geweldig.