Lockdown: wat ik het meeste mis

Vooropgesteld: ik heb het heel erg goed, dat realiseer ik me. Ik ben gezond, mijn werk gaat gewoon door en Willem, Kees en ik hebben het fijn samen. We slaan ons er prima doorheen en met ons komt het wel goed. Maar uiteraard heeft deze crisis ook invloed op ons leven en hoe we de dagen indelen. Vandaag deel ik de dingen met die ik het meeste mis.

Ik had ’t vooraf nooit kunnen bedenken, maar buiten de deur werken mis ik toch wel het meeste. Elke week ging ik wel een keer met mijn laptop naar een andere plek om een paar uur te werken. Meestal naar een restaurant in de stad, soms naar een hotellobby in de buurt. Soms combineerde ik dat met een afspraak, vaak ging ik ook doelbewust ergens heen om een paar uur te knallen. Lekker kop koffie erbij, even lunchen of zo. Heerlijk. Dat mis ik echt zo! Thuiswerken vind ik top en ik doe het graag, maar het gebrek aan afwisseling is soms gewoon saai. En ik weet ook dat ik productiever wordt van wat meer afwisseling van werkplek.

Ongeveer een jaar geleden gingen Willem en ik naar Bologna en Modena in Italië. En in de zomer – toen alles weer even kon – waren we een weekendje in De Pijp in Amsterdam. Dat soort uitjes vind ik zó heerlijk om te doen en ik kijk er enorm naar uit wanneer dat weer kan. Of het nu een weekendje naar Maastricht is of ‘even’ met de auto naar de Champagne streek: gewoon het feit dat je even op een andere plek bent en daar ook echt dingen kan doen. Een beetje winkelen, lekker uit eten, rondstruinen door een mooie stad… Oh, zodra dat weer kan boek ik meteen iets.

Het staat niet bovenaan mijn lijst zoals je merkt, maar ik mis het uit eten gaan ook enorm. Thuis kan je ook absoluut vet goed eten, we koken lekker, we laten regelmatig wat bezorgen (en ook weleens echt een ‘restaurant menu’) maar ja, het is tóch anders. Je opdoffen, een hele avond tafelen, lekkere wijn, de sfeer in een goed restaurant, al het goede eten, de verschillende gangen, urenlang met elkaar kletsen, een beetje aangeschoten weer naar huis lopen… Misschien kan ik alvast bedenken waar we uit eten gaan zodra ’t weer mag. Ik denk dat het Brass Boer wordt, hier in Zwolle.

Zelfs DIT mis ik. En ik ben niet zo’n type dat elke week een paar keer ‘even de stad in gaat’. Meestal heb ik er helemaal geen zin in, maar nu wil ik het ineens. Ik deed het nog weleens voor of na een kapper- of nagelsalonbezoek. Gewoon even een rondje door de stad, even in een winkeltje neuzen of juist doelbewust iets halen. Gewoon. Even de stad in. En natuurlijk kan je dat nu wel doen, maar het is niet zoveel aan als de winkels dicht zijn. Wel ga ik binnenkort een stadswandeling maken met een koffie to go. Is het toch nog een beetje ‘even de stad in’.

Ik ben niet een heel erg lichamelijk type en wat mij betreft gaan we nooit meer handen geven. Prima. Het haalt ook het ‘ongemakkelijke’ weg van sommige ontmoetingen. Want ga je nu een hand geven, knuffelen, een zoen, twee zoen, drie zoenen?

Maar een knuffel met een geliefde, dat mis ik zo. Met mijn ouders. Vriend(inn)en. Een knuffel zegt gewoon meer dan een miljoen woorden. Ik ben benieuwd wanneer dat ooit weer kan.