Ik deed een truffelceremonie en dit is wat er gebeurde

Disclaimer: dit is geen promotie of advies. Mocht je overwegen een truffelceremonie te doen, ga dan op zoek naar een betrouwbare, veilige aanbieder. Ik kan Gerline van Into Your Magic van harte aanraden.

Psilocybine is een psychoactieve stof die van nature voorkomt in bepaalde paddenstoelen, zoals psilocybe cubensis (vaak aangeduid als “magic mushrooms”). Het heeft een lange geschiedenis van gebruik in verschillende culturen voor spirituele en therapeutische doeleinden, waarover later in dit artikel meer.

Hier zijn enkele van de effecten van psilocybine op de hersenen op wetenschappelijk niveau:

1. Veranderingen in de serotoninehuishouding: Psilocybine beïnvloedt voornamelijk het serotoninesysteem in de hersenen. Het wordt omgezet in psilocine, een stof die lijkt op de neurotransmitter serotonine. Psilocine bindt zich aan serotonine-receptoren en veroorzaakt veranderingen in de serotoninesignalering. Dit kan leiden tot veranderde stemmingen, percepties en denkprocessen.
2. Toegenomen connectiviteit in de hersenen: Onderzoek met functionele MRI (fMRI) heeft aangetoond dat psilocybine de functionele connectiviteit in de hersenen kan verhogen. Dit betekent dat verschillende delen van de hersenen die normaal gesproken niet sterk met elkaar verbonden zijn, tijdens een psychedelische ervaring meer met elkaar kunnen communiceren. Dit wordt vaak geassocieerd met verhoogde creativiteit en het vermogen om nieuwe perspectieven te zien.
3. Verminderde activiteit in de standaardmodus-netwerken (DMN): Het DMN is een hersennetwerk dat geassocieerd wordt met zelfreflectie en de innerlijke dialoog. Psilocybine kan de activiteit in dit netwerk verminderen, wat kan leiden tot een verminderd gevoel van zelf en een diepere verbondenheid met de omgeving of anderen.

In de psychische gezondheidszorg wordt psilocybine momenteel onderzocht en gebruikt voor de behandeling van verschillende aandoeningen, waaronder:

1. Depressie: Onderzoeken hebben aangetoond dat psilocybine een veelbelovend potentieel heeft om depressie te behandelen, vooral bij patiënten die niet reageren op traditionele antidepressiva. Het wordt meestal toegediend in een gecontroleerde omgeving met psychotherapie.
2. Angststoornissen: Psilocybine wordt onderzocht als een mogelijke behandeling voor angststoornissen, zoals posttraumatische stressstoornis (PTSS) en sociale angststoornis.
3. Verslaving: Er is onderzoek gaande naar het gebruik van psilocybine voor de behandeling van verslaving, met name aan middelen zoals alcohol en tabak. Het kan helpen bij het verminderen van cravings en het bevorderen van gedragsverandering.

Truffelceremonies vinden hun oorsprong in het gebruik van psychoactieve paddenstoelen, zoals magic mushrooms, die al eeuwenlang worden gebruikt door verschillende inheemse culturen over de hele wereld voor spirituele en therapeutische doeleinden. Hier is een beknopte geschiedenis van truffelceremonies:

1. Inheemse culturen: Verschillende inheemse volkeren in Midden- en Zuid-Amerika, zoals de Azteken en de Maya’s, gebruikten psychoactieve paddenstoelen, waaronder soorten die psilocybine bevatten, in religieuze en sjamanistische rituelen. Deze ceremonies hadden tot doel spirituele inzichten te verkrijgen, genezing te bevorderen en contact te maken met spirituele entiteiten.
2. Westerse ontdekking: De westerse wereld maakte voor het eerst kennis met deze paddenstoelen in de jaren 1950 en 1960, toen onderzoekers zoals Albert Hofmann psilocybine isoleerden en de effecten ervan bestudeerden. Dit leidde tot een groeiende interesse in psychedelische ervaringen en truffelceremonies onder westerse bevolkingsgroepen, vooral tijdens de tegencultuurbewegingen van de jaren 60.
3. Verbod en heropleving: In de jaren 1960 en 1970 werden veel psychedelische stoffen, waaronder psilocybine, verboden of streng gereguleerd in veel landen vanwege zorgen over misbruik en potentiële gevaren. Dit leidde tot een periode van ondergronds gebruik. In de afgelopen decennia is er echter een hernieuwde interesse ontstaan in de therapeutische en spirituele potentie van deze stoffen, wat heeft geleid tot wetenschappelijk onderzoek en een beperkt herstel van hun legale status in sommige landen voor therapeutische doeleinden.
4. Hedendaagse truffelceremonies: Tegenwoordig worden truffelceremonies georganiseerd in landen waar het gebruik van psilocybine-houdende truffels legaal is, zoals Nederland en Brazilië. Deze ceremonies worden vaak geleid door ervaren begeleiders en vinden plaats in een veilige en gecontroleerde omgeving. Ze hebben tot doel persoonlijke groei, spirituele verlichting en therapeutische genezing te bevorderen door middel van de introspectieve ervaringen die de truffels kunnen teweegbrengen.

Een week voor de ceremonie had ik een intentiegesprek met spaceholder Gerline van Into Your Magic. We bespraken de ceremonie, ze beantwoordde vragen en vroeg me naar mijn intentie. Mijn ’thema’ de laatste maanden is controle loslaten en me veilig voelen bij mezelf. De intentie werd: ik laat controle los en ik voel me veilig bij mezelf. Ik vroeg Gerline naar hoe zo’n ceremonie eruit ziet en wat ik kan verwachten. ‘Cynthia, is het niet mooi als ik je dat juist niet vertel? In het kader van loslaten…’ Je moet begrijpen dat ik iemand ben die op alles controle wil uitoefenen en mezelf altijd tot in de puntjes voorbereid. Ik wil dus altijd alles precies weten, hoe werkt het, hoe gaat het, hoe ziet het eruit. Ik zuchtte. ‘Ja,’ zei ik tegen haar. ‘Dat vind ik spannend, maar het is ook goed voor dit hele proces, denk ik.’

De ceremonie vond plaats in een prachtig huis in de natuur, samen met een aantal businessvrienden. De woonkamer was verduisterd, er stonden kaarsen, een hele hoop instrumenten en er lagen vijf bedjes voor ons klaar. Met een emmertje ernaast, en tissues. ‘Oh jee,’ dacht ik meteen. ‘Is kotsen een ding met truffels?’ Oké, loslaten, loslaten, loslaten. Later bleek het voor de rapé te zijn, iets waar ik nog nooit van had gehoord.

Rapé, ook wel geschreven als hapé, is een traditioneel inheems medicinaal snuifpoeder dat afkomstig is van inheemse stammen in het Amazonegebied, met name in landen als Brazilië en Peru. Het wordt gemaakt van fijngemalen tabaksbladeren en verschillende geneeskrachtige planten, zoals boomschors, kruiden en soms psychoactieve planten. Rapé wordt traditioneel gebruikt in sjamanistische en spirituele rituelen van deze inheemse volkeren voor diverse doeleinden, waaronder genezing, communicatie met de geestenwereld en spirituele reiniging.
Na het gebruiken van rappé is het fijn om je neus te snuiten of te gorgelen met water en dat uit te spugen. En ja, soms moeten mensen daarvan overgeven, maar meestal is dat niet het geval. Dus de emmertjes waren een voorzorgsmaatregel (en nee, ik heb niet overgegeven).

Gerline kwam bij me zitten en vroeg me wat ik wilde toelaten en loslaten, oftewel, wat ik met de rapé wilde bereiken. ‘Ik wil zwaarte loslaten, en lichtheid toelaten,’ zei ik. Ze bereidde de rapé voor me, ik stak voorzichtig het uiteinde van een soort houten ‘koker’ in mijn neusgat en de tabak werd mijn neus in geblazen. Het voelde alsof er een hete lucht mijn neus en holtes in kwam, en al snel vulde het voor mijn gevoel mijn hele hoofd, en meteen stroomden de tranen over mijn wangen. Niet omdat ik emotioneel was, het was gewoon een reactie van mijn lijf. Alles voelde warm en ik voelde me enorm ‘zakken’ in mijn lichaam. Daarna was het volgende neusgat aan de beurt en kon ik het nog een keer meemaken. Wowwww. Ik voelde me ineens heel helder en, ja, licht. Ik voelde me helemaal klaar voor de reis die ik zou gaan maken.

Na een warm gesprek over onze intenties, het kennismaken met de rapé, was het tijd om de truffels te eten. Ik kreeg een houten kommetje met hierin bruine brokjes die op stukjes walnoot leken. Ze roken naar niks. Langzaam, stukje voor stukje, at ik de truffels op, behoedzaam kauwend. Niet echt vies. Voor mij smaakte het naar zure walnoten, en de zure smaak werd sterker naarmate ik langer kauwde.

Toen alles op was, deed ik mijn oogmasker op en ging ik lekker liggen. We hadden allemaal een dekentje en kussen meegenomen, dus het was mega comfortabel. Het wachten begon. Ik had geen idee wanneer het zou gaan ‘gebeuren’, en eh, wat er zou gaan ‘gebeuren’. Ik had ook geen besef van tijd. Na wat voor mij als ‘lang’ voelde, was ik even bang dat ik te weinig had gekregen en dat er niks zou gebeuren, en toen dacht ik nog: nou, dan ga ik wel gewoon slapen.

Maar van slapen was geen sprake. Julia en Gerline speelden de hele ceremonie lang op verschillende instrumenten, er werd gezongen, er waren bijzondere geluiden die ik niet kon plaatsen (want ik had het grootste deel van de tijd van mijn ogen dicht) en ik merkte dat de geluiden en muziek een manier waren om een soort ‘houvast’ te hebben. Het was op heel veel momenten ook iets waar ik gewoon heel erg van lag te genieten.

Toen alles na een week een beetje geland was, schreef ik een mail aan Gerline, een van de spaceholders. Die wil ik hier graag met je delen, omdat dit het meest puur omschrijft wat voor effect de ceremonie op mij had.

 

Lieve Gerline,

Ik zit net te ontbijten en te lezen (‘De Cyclus Strategie’ van Maisie Hill, je zal later in deze mail begrijpen waarom ik dat boek lees) en ik voel de behoefte om met jou een aantal dingen te delen rondom mijn reis van vorige week. We spreken elkaar morgen en wellicht geeft dit wat extra context voor ons gesprek, en ook vind ik het prettig om dit uit te schrijven.

Zoals je weet ging ik totaal zonder verwachtingen de ceremonie in. Ik wist er vrij weinig over, behalve wat kleine dingen van mijn vriend Willem die vaker truffels heeft genomen (zij het in een andere setting). Ik ging er open en relaxed in en vertrouwde op mijn intentie: ik laat los en voel me veilig bij mezelf.

Vanaf moment één waarin ik de ruimte betreedde, voelde het warm, veilig en fijn. Als een plek waar ik wel weken kon doorbrengen – en het bleek later ook dat dat zo voelde, haha. Jij en Julia gaven me een ontspannen gevoel, maar ook het gevoel dat ik gezien en gehoord werd. Ik ken jou en Julia natuurlijk helemaal niet ‘echt’, niet door gesprekken of doorgebrachte tijd, en toch voelt het nu alsof er een connectie is en dat heb ik nog nooit zo ervaren.

Ik zat aan tafel in de keuken voor de reis begon en toen noteerde ik dit:

Ik mag me helemaal veilig voelen bij mezelf. Alles omarmen, alles vertrouwen, alles is goed en alles komt altijd goed. Ik kan alles wat ik krijg altijd aan. Er is geen reden om bang te zijn.

Ik vertrouw 100% op mezelf, op mijn keuzes, op mijn kennis, mijn capaciteiten, op mijn zijn. Ik vertrouw alle keuzes die ik maak, ik vertrouw op mezelf, er is ruimte voor alles.

Ik laat controle los en voel me veilig bij mezelf.

Ik laat controle los en voel me veilig bij mezelf.

Ik ben op elk moment precies wat ik nodig heb.

Deze reis gaat me leren wat ik moet en mag leren, en zal helderheid en rust geven, mentaal. Het zal zorgen dat ik alles veel meer kan loslaten en kan laten zijn.

Goed, de reis. Mijn handen beginnen te tintelen nu ik hierover ga schrijven. Ik heb er al over geschreven met pen en papier in mijn dagboek, ik heb er veel over gepraat (ik heb ook gemerkt dat het Willem en mij dichter bij elkaar brengt), maar het nog niet zo zwart op wit ‘getypt’. Ik ben blij dat ik vooraf niet wist hoe betekenisvol het zou zijn, ik denk dat ik het dan zwaarder gemaakt zou hebben, nu ging ik er licht en luchtig in.

Het delen van de intentie, het verbinden met de rappé, vond ik al een prachtig en intens moment. De rappé gaf me het gevoel alsof eerst mijn hoofd en daarna mijn hele lijf opwarmde, opsteeg en daarna weer stevig zakte, om echt te landen in mijn lichaam. Wat een bijzonder gevoel en het gaf mij direct een inzicht, dat ik daarna noteerde in mijn notitieboek:

Ik mag lichtheid voelen en ervaren en zijn.

Dit is waarvoor ik hier ben.

Lichteid
Lucht

Zwevend

Hoog 

Schijnend

Stralend

Ik hoef al deze zwaarte niet meer te dragen. Het dient mij niet meer. Ik dit loslaten om mijn licht sterker te laten schijnen.

Voor mezelf, op mezelf en ook op anderen. Ik mag de tijd nemen.

De reis was voor mij alsof ik steeds wegzakte in een diepe droom, maar waarbij ik wel het gevoel had dat ik zeer sterk aanwezig was. Het was voor mij niet één lange reis, het voelde juist alsof ik tussendoor steeds even thuiskwam, wat me soms ook irriteerde. Aan de andere kant gaf het me een gevoel van controle. ‘Hey, ik ben hier nog, ik ben niet totaal van de wereld.’ Door praktische dingen werd ik soms ineens teruggelanceerd. Dan dacht ik aan mijn beugel die in de keuken lag, of mijn autosleutel. Dat ze weg zouden zijn en ik ze niet meer zou kunnen vinden.

Grote thema’s in mijn reis waren een diepe, donkere, enge kelder. Een reis door de ruimte. Werk doen voor anderen. Kees, mijn hond. Geduld. En mijn cyclus.

Het beeld dat me het meest bijstaat is dat ik, samen met Kees, in een hele donkere, smeltende, enge, diep paarse kelder afdaalde. Er klonk getrommel, het werd steeds donkerder, steeds enger. Ik zag mezelf vanaf een afstand daar lopen met Kees. Ik voelde lichte angst, en een besef: dit is héél eng. En ik voelde een bepaalde rust. Ik was niet bang. Kees was ook niet bang. Ik wist: dit is héél eng, en ik kan dit prima aan. Stapje voor stapje loop ik dieper en dieper de kelder in en weet ik: ik ben oké.

Er was ook een moment in de reis waarop ik mijn hele buik voelde opwarmen. Je moet hierbij weten dat ik recent heb besloten te stoppen met mijn medicatie voor endometriose. Dat betekent dat ik vanaf half december mijn cyclus hopelijk weer ga ervaren. In mijn reis van loslaten is dit een hele fysieke en hele belangrijke voor mij. Tijdens de reis voelde ik het warm worden, voelde ik waar mijn eierstokken zaten, mijn baarmoeder. Alles werd warm en zacht en gloeiend, op een hele aangename manier. Alsof mijn lichaam tegen mij zei: Cynthia, het is goed. Ga deze reis in je eigen lichaam straks maar helemaal ervaren.

Ook ontmoette ik kleine Cynthia. Een meisje die onzeker en klein is, die ik even gerust kon stellen, kon knuffelen. Tegen haar kon ik zeggen: het is oké, je bent veilig, ik ben bij je. Ze was daarna ook echt oké. En ze voelde zich gehoord en gezien.

Waar ik achteraf om moest lachen en wat ik ook op dat moment met de groep deelde, was dat ik in de ruimte (dus in space) heel veel werk voor de anderen had gedaan. Ik zat op hun computers belachelijk veel werk te verzetten, zonder dat ze dat aan me gevraagd hadden, met heel veel plezier en gemak. Ik voelde de dankbaarheid van ze, dat ze zo blij waren dat ik zoveel voor ze had gedaan, en zelf voelde het ook heerlijk. Het ging zo makkelijk en ik had ze zo geholpen.

Kees en Willem waren sterk aanwezig in mijn reis, soms heel letterlijk, soms voelde ik ze op de achtergrond en dan voelde ik een hele sterke warmte, veiligheid en liefde.

Een dag na de ceremonie schreef ik dit:

Hoe diep ik ook afdaal in de diepe, donkere, smeltende kelder, ik kan dus helemaal oké zijn. Ik liep daar met Kees, op mijn hoede, maar niet bang. Ik wist en voelde dat ik dit prima aankon. IK wist: ja, dit is zwaar en moeilijk, en ik kan dit goed handelen. Ik zei tegen kleine Cynthia, die ik daar ook tegenkwam: je bent veilig, ik ben bij je je, het is OK. Ik knuffelde haar en ze was ontspannen en blij.

Alles is goed.

Ik heb geen haast.

Alles mag er zijn.

Ik ben licht.

Ik mag licht zijn.

Ik mag vliegen, zweven en stralen.

Het is nu alsof ik in een soort andere dimensie ben aangereisd, als ’the upside down’ in Stranger Things. Er was een shift en daar leef ik nu in. Een subtiel andere wereld waarin alles zo is ingericht dat ik kan stralen, schijnen en vliegen. Een wereld waarin ik de controle los mag laten, waarin ik mag vertrouwen, waarin alles er mag zijn.

Ik ben een stralende, krachtige, sterke vrouw.

Ik heb altijd een gouden lot in de loterij.

Na de reis had ik best een intense week, met een groep ondernemers op Workation. Dat viel me best een beetje zwaar, ik had weinig tijd om te reflecteren en te ‘zijn’, en nu ik weer thuis ben voel ik die ruimte weer. Er mag stilte zijn en ik mag voelen en nadenken.

Het voelt, al is het nog maar zo kort geleden, alsof er een leven voor de ceremonie is en een leven na.

Ik ben het nog heel erg aan het verwerken. Ik praat er veel met Willem over, schrijf erover, denk erover na. Het mag allemaal nog een plek krijgen en ik ben heel blij dat ik morgen een gesprek met jou mag voeren hierover.

Lieve Gerline, het was precies wat ik nodig had.

En jij en Julia hebben het zo mooi, en zo veilig, zo in verbinding gedaan. Wat een mooie, lieve, warme mensen zijn jullie.
Ik kan bijna niet omschrijven hoe waardevol het voor mij was en hoe dankbaar ik ben voor deze ervaring.

Nu, enkele weken na de ceremonie, ‘werkt’ het nog steeds door. De dingen die ik ervaren en gevoeld heb, hebben een diepe indruk achtergelaten die ik echt heb moeten laten landen. Het was voor mij een hele fijne, positieve en zeer bijzondere ervaring die veel indruk op mij heeft gemaakt.

Heel persoonlijk om dit allemaal zo te delen, maar voor mij de moeite waard omdat ik hoop dat het helderheid geeft over hoe zo’n ceremonie te werk gaat, maar ook wat het met je kan doen. Iedereen beleeft zo’n ceremonie, zo’n reis, anders. Dit is mijn ervaring en ik ben er super dankbaar voor.