Honden
Als je mijn irritatie artikel al hebt gelezen dan weet je dit al een beetje, maar ik denk dat niemand dit van mij verwacht. Ik ben namelijk OOK gek op honden. Maar, ik heb sinds ik kind ben al gelijktijdig ook angst voor bepaalde honden.
Toen ik heel klein was ben ik zelf in mijn gezicht gegrepen, dat dat door een dwergpoedel was en niet door een pitbull maakt het verhaal zeker minder juicy maar ik denk wel dat het de oorsprong van mijn angst is. Het feit dat mijn moeder daar destijds natuurlijk ook heel erg van schrok, heeft ongetwijfeld ook gezorgd voor een bepaalde voorzichtigheid in haar acties rondom kids/honden wat je als kind dan ook weer aanvoelt. Vet geinig hè, want mijn hele familie heeft zo ongeveer een hond haha.
Daarnaast is mijn beste vriendinnetje van de basisschool destijds door een oud politiehond in haar arm gebeten waar ik bij was. Tevens een gebeurtenis die je als kind natuurlijk echt wel opslaat.
Dat heeft er een beetje in geresulteerd dat ik vooral bang ben voor grote honden en vooral voor herdershonden, pitbulls, rottweilers, etc. Ook wel een beetje de gestigmatiseerde hondenrassen. Nu Novae er is, is dat echt wel een stuk duidelijker weer geworden. Ik vind het heel vervelend als mensen zulke grote honden los laten lopen waar ik met Novae ben, omdat het gewoon maar één keer mis hoeft te gaan om echt ravage aan te richten. Helaas hoor je toch elk jaar wel weer een verschrikkelijk verhaal in het nieuws rondom honden en kinderen.
Natuurlijk zijn dat allemaal kleine kansen, en ik vind honden echt super lief en leuk, maar ik ben er toch altijd bij op mijn hoede en kan ook echt angst in mijn knieën voelen als ik langs een grote loslopende hond zou moeten gaan.
Hoogte
Ik heb echt een behoorlijke hoogtevrees. Ik krijg echt een fysieke reactie waarbij mijn lichaam gewoon weigert verder te gaan als het ware. Een soort slot op mijn knieën die tegelijkertijd extreem week aanvoelen.
Ik voel het al op een keukentrapje haha. Eigenlijk heb ik hier niet zoveel last van, want ik zoek het ook niet op en in mijn dagelijkse leven heb ik weinig met hoogtes te maken. Ik voel ook totaal niet de behoefte om hier overheen te komen door mezelf uit een vliegtuig te laten springen ofzo. Nee hoor, dank u vriendelijk. ik blijf wel bang haha.
De enige keren dat het wellicht wel echt lastig is, is wanneer we door de bergen rijden. Ik kan me echt verlamd van angst voelen en ik doe dan maar vaak gewoon mijn ogen dicht met het vertrouwen dat Luuk het allemaal wel ziet.
Nou rijden we ook niet dagelijks door de bergen, dus dat scheelt haha.
Donker
ZO kinderachtig maar ik HAAT donker. Ik houd niet van verduisterende gordijnen, ik heb altijd ergens een lampje aan en je hoeft met mij echt geen verstoppertje in het donker te gaan spelen. Ik kan me nog heel goed herinneren dat ik als kind verstoppertje ging spelen in het donker op kamp, en ik heb toen gewoon de hele tijd in de hoek gezeten met mijn hoofd tussen mijn knieën tot het voorbij was haha. Met kinderfeestjes had je ook wel eens van die droppings. Nou, pure horror! Sowieso, als je uitlegt aan iemand buiten Nederlands wat een dropping is dan kijken ze je echt verschrikt aan denk ik, maar dat terzijde.
Als ik alleen thuis ben in de avond, laat ik gewoon altijd een lampje aan haha! Ik trek gordijnen ook altijd dicht want ik vind het heel onprettig om ‘in het donker te staren’. Ik ben bang dat ik schrik? Ik kan het niet helemaal plaatsen. Het is niet dat ik specifiek bang ben voor geesten of inbrekers of iets in die trend. Sterker nog, er is een keer bij ons thuis ingebroken toen ik lag te slapen (toen ik nog thuis woonde) en dit heeft mij eigenlijk nooit bang gemaakt voor een inbreker. Terwijl dat een veel meer realistische angst is.