Zoals ik ook in een eerder artikel schreef wil ik niemand een slecht gevoel geven. Ik weet dat het voor veel vrouwen een gevoelig onderwerp is, zwanger worden, zwanger blijven en zwanger zijn. Het kan een van de meest diepgewortelde wensen zijn en als het proces dan moeizaam gaat is alles rondom het onderwerp gevoelig. Dat heeft niks met misgunnen te maken, dat weet ik. Ik vertel vandaag mijn verhaal, mijn ervaring en ik treed in vrij intense details, dus dit is ook een waarschuwing. Wellicht kan het jou echter helpen of geeft het een vorm van herkenning als je zelf ook zoiets meemaakt. Want laten we eerlijk zijn; miskramen komen onwijs vaak voor maar er wordt niet altijd over gepraat.
Ongeveer 12 tot 15% van alle zwangerschappen eindigt in een miskraam, heel erg vaak voorkomend dus, maar toch ga je er niet vanuit. Het gaat immers alsnog in 85% van de zwangerschappen goed en ik ben een positief ingesteld mens.
Ik heb er wel bewust voor gekozen om er ten tijde van niet over te praten. Uiteraard wist mijn inner circle er van, want zij wisten ook van de zwangerschap af. Ik ben een heel open mens, en een zwangerschap verborgen houden vind ik echt onwijs lastig en eigenlijk ook niet nodig. Door zwangerschappen lang verborgen te houden zeggen we voor mijn gevoel ergens tegen elkaar; een zwangerschap korter dan 12 weken nemen we nog niet serieus. We kozen er dan ook voor om de mensen te betrekken waarvan we wisten dat we die ook op de hoogte zouden brengen als het mis zou gaan. Dit was een goede beslissing, want daardoor volgenden die gesprekken ook natuurlijk en gelijk medelevend, zonder eerst een shock van de zwangerschap überhaupt. Dit zorgde er ook voor dat ik geen spastische verberg tactieken hoefde in te schakelen en ook gewoon lekker kon keuvelen over de ontwikkelingen die er plaatsvonden. De reden dat ik de miskraam voor mezelf heb gehouden naar de buitenwereld was dat ik niet wilde dat iedereen wist dat we bezig waren met het krijgen van een kindje. Dit gaf voor mijn gevoel een bepaalde druk. Ik was bang dat anderen me constant zouden bekijken met de vraag of er alweer wat te zien was, of dat ik anders reageerde door een eventuele zwangerschap maar ook of het wel goed met me ging. En dat wilde ik zelf nog ontdekken, of het wel goed ging. We besloten dit nieuws naar buiten te brengen, als we in een nieuwe zwangerschap zaten. Dat ik er uiteindelijk over wilde praten dat wist ik wel gelijk. Als ik ook maar één persoon het gevoel kan geven dat hij of zij niet alleen is in dat nare proces, dan is mijn doel bereikt. Het feit dat we er met vriendinnen en familie over kon praten heeft ons enorm geholpen denk ik. Het voelt fijn, minder alleen, en je krijgt toch altijd herkenning uit onverwachte hoeken.
Ik onderstreep bewust hij of zij, want de rol van de partner in het hele proces vind ik ook belangrijk. Ik merkte heel erg aan Luuk dat hij er voor mij wilde zijn en mij wilde steunen. Dat hij zijn eigen gevoel op zij zette en het vooral verschrikkelijk vond om mij in pijn te zien dan wel lichamelijk dan wel mentaal. Ik merkte ook dat anderen vooral aan mij vroegen hoe het ging, en niet aan Luuk. Ik heb daarom zelf wel bewust vaak het gesprek geopend en ook ruimte gelaten voor zijn gevoel omdat ik dit niet wilde onderschatten. Het overkwam hem immers ook. Ik kan wel stellen dat het voor een partner anders is dan voor de zwangere zelf, maar toch. Heb je iemand in je omgeving die er door heen gaat, vraag dan de partner ook even naar zijn of haar gevoel.
Ik wist vanaf 10 dagen na bevruchting dat ik zwanger was. Op dat moment ben je nog maar 3,5 week officieel zwanger, heel pril maar toch echt zwanger. Ik belde vrij snel met mijn gynaecoloog omdat ik in het verleden ook een afwijkende pap had gehad. Hij gaf aan dat ik gewoon naar de verloskundige kon waar ik ook vrij snel contact mee opnam. Met zeven weken zouden we een eerste echo krijgen, om te controleren of het hartje klopte, of het geen buitenbaarmoederlijke zwangerschap was en of verder alles normaal eruit zag. Helaas werd deze echo afgezegd, en moesten we wachten tot de tiende week. Toen week 8 voorbij was voelde het alsof ik een hele horde had overwonnen, want na 8 weken is het risico weer ietsjes minder. Ik kan ook niet uitleggen hoe eerste weken in een zwangerschap voorbij kruipen. Waar je normaal het gevoel hebt dat de weken aan je voorbij gaan wens je jezelf nu elke keer een week verder. En dat gebeurde ook.
Het begon met licht bloed verlies in de bijna negende week van mijn zwangerschap, een licht roze drupje. Kan gebeuren had ik gelezen, de adertjes in je vagina zijn allemaal wat gevoeliger en er knapt eerder wat. Vanaf het begin had ik al krampen, wat ik met deze zwangerschap ook weer had. Dat komt door het oprekken van je baarmoeder, en ik zag dus niet snel in dat deze krampen wellicht wel eens wat erger geworden waren. Toen het bloedverlies van roze, naar bruin, naar helderrood ging en mijn krampen erger werden belde ik de verloskundige. Elke keer dat ik naar de wc ging keek ik met lood in mijn schoenen naar mijn ondergoed. Wat zou ik tegenkomen? Zij gaf na wat vragen vrij snel aan (eerlijk en tactvol) dat ze verwachtte dat het een miskraam zou worden. Bam. Je zou denken dat je dat ziet aankomen met bloedverlies en krampen, maar ergens zat mijn glas toch nog halfvol en hoopte ik gerustgesteld te worden. Na aandringen wilden ze gelukkig wel even kijken met een echo, en daar konden ze ook zien dat het vruchtje gestopt was met groeien/leven en dat dat ook al een tijdje zo was. Vanaf 6 weken waarschijnlijk. Ik lag daar alleen (want Luuk mocht niet mee), benen wijd, bloed druipend, vol negatieve spanning naar een stil scherm te kijken. Gewoon een heel naar moment om alleen door te maken.
Hadden we die eerste echo gehad dan waren we hier dus een paar weken eerder achter gekomen. Dan had ik twee weken minder lang vol valse hoop gezeten. Ergens steekt dit nog steeds, en dat is niet omdat ik niet begrijp dat er offers gemaakt moeten worden in deze crisis. Ik begrijp het. Ik begrijp ook dat een kankerbehandeling die niet doorging echt nog wel even zwaarder weegt dan een echo maar ik wil ook niet vergelijken. Ik begrijp ook dat we onze medische vakmensen moeten beschermen maar terwijl ik van deze echo terug reed, en mensen in de rij voor de Coffee Shop zag staan, begreep ik daar even helemaal niets van.
Mijn miskraam was vanzelf op gang gekomen met de krampen en het bloedverlies. Dit werd elke dag iets heviger en van de gynaecoloog kreeg ik medicijnen om dit te ondersteunen. Je slikt eerst een abortuspil, en de dagen erna breng je vaginaal wat in om te zorgen dat je baarmoeder al het weefsel er uit ‘krampt’. Na een aantal dagen opbouwend bloed en stolselverlies kwam een nacht met hevige krampen die zich in golven aandienden. In de vroege ochtend voelde ik een onwijs heftige steek en achteraf is dat waarschijnlijk waar het vruchtzakje zich los heeft gelaten. Mijn gynaecoloog had aangegeven dat ik wel thuis moest blijven (dat ging dan wel weer iets makkelijker met Corona) want je wil natuurlijk niet tussen de diepvries producten in de supermarkt staan en vervolgens een vruchtzakje in je onderbroek hebben. Logisch. Ik had ook heel erg het gevoel dat het heel laag zat, alsof er echt iets drukte om naar buiten te gaan. Ik was er constant heel bewust mee bezig en vond het ook wel een beetje spannend. Hoe zou het eruit zien, en gebeurt het me op de wc? Wil ik er naar kijken? Wat doet het met me, is het eng? Hierdoor spande ik denk ik toch wel veel aan want het heeft nog een paar dagen geduurd voor ik het vruchtzakje verloor. Net op een moment dat ik in mijn hoofd ergens anders mee bezig was, even snel een plas wilde doen, voelde ik ineens een enorme ‘floep’ en wist ik wat er gebeurt was. Ik schrok en ik heb eerst even stil voor me uit zitten kijken om eerlijk te zijn, ik durfde niet gelijk te kijken. Ik kon natuurlijk niet blijven zitten dus ik draaide me om en toen zag ik het. Niks menselijks aan te ontdekken eigenlijk. Ik besloot het niet op te pakken. Het was ook een opluchting want op dat moment zit je al een paar weken ‘in die miskraam’ en vanaf dat moment was het pas echt voorbij.
