Geluksmomentjes van vorige week

Goed, sneeuw is niet per se ideaal als je ergens heen moet of zo, maar oh, wat houd ik van sneeuw. Toen dinsdag de eerste vlokken vielen, dacht ik al: ‘Ik hoop dat er een lekker dik pak valt waar ik morgen met Kees doorheen kan banjeren.’ En ja hoor. Er viel een lekker pak hier en het bleef nog een paar dagen goed liggen ook. Zo’n witte, lichte wereld waarin alles knispert en kraakt en waarin alle geluiden gedempt worden: ik vind het betoverend. Kees heeft sinds ze hier is wel eerder sneeuw meegemaakt, maar niet zoveel als er nu ligt. Ze wordt er helemaal loco van. Ze steekt steeds haar neus in de sneeuw waardoor ze een sneeuwbaard krijgt – ik vind het zó schattig.

Op woensdagavond hadden Willem en ik geen zin om te koken, en dan begint het hele Thuisbezorgd-verhaal. Waar hebben we zin in? We bestellen regelmatig een Pokebowl of sushi, maar we wilden iets stevigers. Maar geen pizza. We gingen weer eens voor Taco Mundo, en ik realiseer me dat dit een gesponsord stukje lijkt, maar niets is minder waar, ik heb er gewoon zelf voor betaald. We hebben wel vaker bij deze Mexicaanse keten besteld, en elke keer was het lekker. Ik ging tot nu toe altijd voor de soft shell taco’s, en die zijn zo lekker fris van smaak, en dan die guacamole en zure room erbij. En nu was het weer zó lekker! Deze keer ging ik voor een bowl met Pulle beef, wilde rijst, zwarte bonen, mais, Salsa Mexicana, guacamole, jalapeños, kaas, koriander, limoen en een salsa. Het was zo heerlijk hartig en lichtzoet van smaak, en fris door de guacamole en de zure room die ik er bij had besteld. We zaten terwijl we dit aten de serie The Kominsky Method te kijken en ik was totaal tevreden.

Lisette ken je misschien als de auteur van de Verkikkerd! en Onbreekbaar series. We kennen elkaar inmiddels al weer heel wat jaren, maar zien elkaar niet elke week. Niet eens elk jaar. Nu werd het tijd om bij haar in the middle of nowhere in Drenthe langs te gaan om eindelijk weer eens bij te praten. Kleine sneeuwvlokjes belandden al op mijn voorruit en als ik Lisette vrolijk zwaaiend voor het raam van het kleine woonboerderijtje zie staan, ben ik meteen blij. We eten door mij meegebrachte blondies (van De Gillende Keukenmeiden, die zijn zo waanzinnig smeuïg, zacht en zoet), we drinken koffie en praten urenlang bij. Als ik met Lisette ben, stopt de woordenstroom gewoon niet. Ik vind haar zo’n fijn mens en ik heb veel bewondering voor haar.

Mijn jaar start te gek als het om lezen gaat. Ik lees alleen maar boeken die me totaal meeslepen en waar ik alleen maar verder in wil lezen. Het nieuwe boek van Haruki Murakami, Romanschrijver van beroep, verslond ik in een dag en ik zat elke pagina heel hard ja te knikken. Niet dat ik mezelf vergelijk met een van de meest geniale schrijvers ter wereld, maar wel omdat ik heel veel herken in zijn manier van werken en zijn kijk op het leven. Heerlijk. Daarna wilde ik in het Murakami-universum blijven, dus liep ik naar boven om te kijken of ik 1q83 kon vinden. Dat is het eerste boek dat ik las van hem en ik wil het wel weer eens herlezen. En toen zag ik Dans dans dans liggen. Heb ik die al wel gelezen? Wat bleek: nee. Er lag dus nog een ongelezen Murakami op me te wachten! Wat een genot. Elke pagina is een klein feestje om te lezen. Ik geniet er met volle teugen van en kan niet wachten tot ik weer verder kan.

Elke week bedenk ik wel: ‘Deze week ga ik een keer een ochtend of middag bij een koffietentje of restaurant zitten schrijven.’ En elke week blijf ik gewoon thuis aan mijn eetkamertafel zitten. Dit zijn natuurlijk de grootste first world problems die er zijn, dat realiseer ik me maar al te goed. De sores van een zelfstandig ondernemer die precies zelf kan weten hoe en wanneer ze aan het werk gaat, och, wat een drama.

Donderdag pakte ik dus gewoon mijn laptop, ik trok mijn jas aan en liep een beetje glibberend over de bevroren stoepjes naar een bakkerij hier in de buurt. Lekkere koffie, iets om naar te kijken als ik even weg wil dromen (lees: andere mensen die koffie zitten te drinken) en ik ging als een speer. Het werkt soms gewoon zo lekker om even op zo’n plek te gaan zitten. Ook omdat er dingen om me heen gebeuren, ik vind dat lekker – zolang het niet teveel is, want dan raak ik afgeleid. In 2,5 uur tijd verzette ik veel werk en dat voelde prettig.

Dat ga ik dus vaker doen. Maar: gewoon thuis aan de eetkamertafel blijft ook wel echt heel erg fijn. En daar is de koffie gratis. En daar is Kees.

Al tijden ben ik bezig met het voorbereiden van mijn eerste cursus op Instagram: De Structuurjunkie Productiviteitscursus. Het idee is er al een hele poos, eigenlijk ontstond het ergens vorig jaar toen ik een Instagramcurus bij expert handlettering Karin Luttenberg zag. Maar toen moest ik nog de tijd en focus vinden om er daadwerkelijk mee aan de slag te gaan. Die tijd en focus kwam de afgelopen twee weken en donderdagavond stond alles klaar voor de publicatie van de aankondiging. Ik wilde wachten tot vrijdagochtend met het delen, en toen was ik zo enthousiast en wilde ik het zó graag de wereld ingooien dat ik het gewoon maar online zette.

Dit blijft eng. Dingen delen waar ik zelf in geloof. Iets wat een tijd ‘van mij’ was en waar ik in stilte aan werkte. Dat blijft nog steeds met elke blogpost zo, maar met zoiets, waar natuurlijk veel meer tijd en energie in gaat zitten, is het nog wel iets enger. Ik bereid me dan ergens een beetje voor op rotreacties, op het idee dat niemand een kaartje koopt, op kritiek. Maar ik bereid me óók voor op enthousiaste reacties, op inschrijvingen en mensen die denken: ‘Yes, dit heb ik nodig!’ Want ik geloof er echt in. Dat is natuurlijk het belangrijkste. Alles wat ik doe en bedenk (zoals bijvoorbeeld alle Structuurjunkie plannen) zie ik als een uitprobeersel. Ik heb een idee, ik probeer het, en ik kijk wat er gebeurt. Als het werkt, fantastisch, dan kan ik er mee door. Als het niet werkt, dan heb ik het geprobeerd. Zo maak ik het uitproberen en lanceren van nieuwe dingen wat minder eng voor mezelf. Niet alles hoeft (meteen) een succes te zijn.

En de reacties zijn zó positief! Daar word ik zo blij van. Dat iets wat ik zelf heb bedacht ook weerklank krijgt. Nu moet de cursus nog beginnen (het start op 4 maart), dus de reacties op de inhoud moet ik nog afwachten, maar de start voelt in ieder geval heel erg goed en dat geeft veel voldoening en energie.

Ben je eenzaam, neem een hond. Echt. Naast dat de hond zelf gezelschap is en veel warmte en geluk geeft, heb je ineens veel meer aanspraak op straat. Voordat we Kees hadden wandelde ik ook veel, en dan voerde ik ook weleens een gesprekje met iemand. Zeker als ik mensen met honden tegenkwam, dan wilde ik altijd even knuffelen. Met de hond dan. Nu, met Kees, ken ik ineens allemaal buurtgenoten die ik eerder nooit zag en voer ik soms hele leuke gesprekken met wildvreemden. Puur omdat we allebei een hond hebben. Elke week kom ik wel een paar keer een stel tegen met een te leuk hondje, ook geadopteerd uit het buitenland. Zij kregen Kyra in dezelfde periode als toen wij Kees kregen, en ik zie Kyra opbloeien. Van een onzeker en angstig hondje is ze veranderd in een heel blij en vrolijk beestje. Hier om de hoek woont een vrouw met Diede, een hondje dat wel wat op Kees lijkt, en we gaan weleens samen naar een recreatieplas hier in de buurt zodat Diede en Kees lekker met elkaar kunnen spelen. Zo ken ik inmiddels heel wat hondjes en baasjes hier uit de omgeving, waar ik altijd even een praatje mee maak. Van oppervlakkige dingen als het weer tot diepgaandere gesprekken over begrafenissen en tja, het leven.

En het grappige is dan: van de meeste mensen weet ik hun naam niet, maar wel de naam van hun hond…

Als je mijn weekoverzichten en Instagram Stories een beetje volgt, weet je dat ik laatst issues had met mijn computer. Ik zat meteen aardig in de stress: wat nou als hij het echt begaf, of als ik hem moest laten opsturen ter reparatie? Mijn laptop heb ik echt nodig voor mijn werk, zonder laptop kan ik niks, en ik heb ook daadwerkelijk een laptop nodig omdat ik regelmatig lezingen en workshops geef. En ik werk gewoon graag on the go.

Anyway, afgelopen week kocht ik een nieuwe MacBook. Omdat ik nu toch echt een back-up laptop nodig heb, voor het geval er iets met mijn ‘gewone’ laptop is. Mijn ‘oudje’ wordt mijn back-up, de nieuwe wordt mijn dagelijkse computer. Natuurlijk is dit alles behalve een klein geluksmomentje, het was echt heel fijn dat ik ‘gewoon’ naar de winkel kon gaan en een nieuwe computer kon kopen. Het blijft gek voelen: een laptop in de la hebben liggen, die maar wacht tot het moment dat er iets met mijn computer aan de hand is. Daarom heb ik het heel lang niet gedaan, ik vond het zonde van het geld. Maar het mooie is: ik koop rust in mijn hoofd. Het kost een lieve duit, maar ik hoef nu nooit stress te hebben over dat ik geen laptop heb om op te werken. Daar ben ik dus de hele week al dankbaar voor. En voor mijn mooie nieuwe computer natuurlijk.

Wat houd ik er soms van om een avond en nacht alleen te zijn. Ik ben gek op Willem, en hij op mij, maar beide vinden we het weleens lekker om alleen in dat grote bed te slapen en een avond precies te doen waar we zelf zin in hebben. Vrijdagavond was hij in Groningen, waar hij ook sliep. Ik haalde lekkers in huis (te gekke blauwe Shropshire kaas, een beetje brie, chips), had overdag al een heerlijke witte Bourgogne (die ik zelf meegenomen heb uit de streek) in de koelkast gezet en zat om zes uur op de bank voor de televisie. Nieuwe afleveringen Grace & Frankie, joggingbroek, Kees naast me, mijn favoriete witte wijn van dit moment, lekker eten, een dekentje: intens. Genieten. En dan om negen uur op de bank in slaap vallen. Dit doe ik niet elke week, maar wat is dit af en toe ontzettend lekker.

Ik ben een koffiemens. Waar ik ook kom, als het om warme dranken gaat, bestel ik koffie. Flat whites, cappuccino’s, espresso macchiato’s en gewone espresso’s en ook gewone zwarte koffie: heerlijk. Ik heb thuis zes verschillende manieren om koffie te zetten, ik maak geen grap. Ons Jura bonenapparaat. Vier verschillende maten koffiepotjes. Een French Press. Een filterhouder. Een Chemex. Een aeropress. Negen van de tien keer maak ik met één druk op de knop koffie met ons Jura-apparaat, maar ik vind het proces van de andere methodes zo leuk. Op Terschelling zet ik altijd koffie met een koffiepotje en ik houd van dat ritueel. Water koken. In het potje. Koffie erin. Bovenkant stevig erop draaien. Op een laag vuurtje zetten. Wachten. Pruttel. Koffie. Ik moet dat thuis toch echt vaker doen.

Maar er staat dus ’thee’ hier bovenaan. Thee is gewoon niet echt mijn ding, nooit geweest ook. Ik drink dan liever gewoon water met een kneepje citroen, het is me vaak te saai, te weinig smaak, soms te sterk of te bitter. Ook vind ik het altijd te heet. Koffie kan je in principe meteen drinken. Thee moet eindeloos afkoelen. Vervolgens vergeet ik mijn thee dan gewoon. Thuis doe ik er dan ook altijd een scheut koud water bij, zodat ik het wel meteen kan drinken.

Als ik thee drink, wil ik het liefst kruidenthee. En dan vooral gember-citroen. Dat is mijn favoriet. Veel smaak, brandt een beetje in mijn keel door de gember, het is echt een verwarmende thee. Niet alleen qua dat het water heet is, maar ook dat de smaak warm is. Nu het al een tijdje zo koud is, vind ik een glas koud water uit de kraan niet zo prettig om te drinken. Alles is al zo koud, moet ik dan ook nog koude vloeistof in mijn keel gieten, zonder enige smaak? Het is gewoon te koud. Dus nu drink ik thee. Wel náást mijn koffie. Niet in plaats van. Dus bij het ontbijt: cappuccino én thee. Daarna drink ik de hele ochtend thee en drink ik ’s middags weer de combinatie koffie én thee.
Zo vind ik ‘water’ drinken wel lekker als het koud is en nu waardeer ik het ook echt weer. Ik ben benieuwd hoe lang deze fase duurt.