Foto door Lizet Beek
Ik heb onlangs ons hele verhaal gedeeld. Eigenlijk alle informatie waar ik de afgelopen twee vrijwel niks over had verteld. Nu ik weer zwanger ben, voelde dat als een mooi moment om wél meer met jullie te delen.
Nu jullie dit verhaal weten en deze zwangerschap normaal verloopt kan ik ook de normale dingen bespreken zoals een recap van het eerste trimester!
Als dit artikel online komt ben ik 19 weken zwanger. Ik zit ruim in het tweede trimester en ik voel me inmiddels een stuk beter.
Toen ik erachter kwam dat ik zwanger was, voelde ik daar in eerste instantie niet zoveel bij. Dat komt door wat er allemaal is gebeurt, als je dat nog even wilt weten moet je even terug scrollen naar de artikelen die in week 3 online kwamen.
Eigenlijk heb ik toen de eerste weken ook een beetje gedaan alsof het niet zo was. Natuurlijk denk je eraan, maar afgezien van moeheid voelde ik ook nog niet veel. Ik wilde eerst naar die eerste echo toeleven, en dan weer verder zien. Uiteraard heb ik wel alle ‘regels’ in acht genomen en niet iets gegeten of gedronken wat niet mocht.
Eigenlijk met klokslag zes weken, werd ik misselijk. Als je erachter komt dat je zwanger bent, ben je ‘al’ vier weken zwanger dus dit was twee weken na de positieve test. Toen kon ik ook niet meer echt doen alsof het er niet was natuurlijk haha.
Ik vind zwanger zijn de meest actieve en tegelijkertijd de meest passieve staat van zijn. Weinig controle, je doet weinig, maar er gebeurt mega veel.
Zwangerschapsmisselijkheid kende ik nog, en ook toen had ik had precies vanaf zes weken. Ik wist nu wel iets beter hoe ik ermee om moest gaan, omdat het niet mijn eerste keer was. Als ik in de ochtend gelijk at, dan trok het ergste wel weg. Te laat eten was complete zelfsabotage. Ook kwam ik erachter dat hoge eiwitrijke ontbijtjes me de dag beter doorhielpen. Ik kocht een goede vegan eiwit poeder (normale vind ik iets te zwaar op de maag) en daar maakte ik smoothies mee. Daar gooide ik dan ook maar wat groentes in, want die kreeg ik de rest van de dag het moeilijkste weg.
Brood en kaas, lifesavers. Van week zes tot week twaalf vond ik alles goor. Ik had nergens écht trek in. Ik voelde wel honger, maar niks klonk of smaakte echt goed. Heel typisch werd dat met week twaalf langzaam iets beter en tegen de tijd dat ik in week veertien belande kreeg ik weer wat normale avondmaaltijden door mijn keel.
Ik hoor dit vaker, dat vrouwen dan eigenlijk alles behalve een gezonde maaltijd wegkrijgen. Fruit gaat vaak wel goed, maar groentes zijn de hel. Dat had de biologie dan toch iets handiger kunnen ontwerpen, want je voelt meer druk dan ooit om juist gezonde dingen te moeten eten.
Ik kwam de dag ook niet door zonder dutje in de middag. De moeheid… dat is zo’n ongekende moeheid. Alsof je drie dagen op het vliegveld in India hebt door moeten brengen zonder slaap. En het pittige vond ik dan wel, dat ik niemand iets vertelde. Dus alles ging door. Sociale dingen hield ik wel wat meer af, maar werk ging door. Zo ging ik in deze periode ook een heel weekend voor werk weg, en moest ik soms nog even bijwerken op zondag. Als zzp’er werken maakt dat het soms ook ingewikkelder. Maar, ik heb er ook veel vrijheid door. Als je op een kantoor werkt kun je je misschien ziek melden, maar je doet geen dutje tussen de middag in de kantine haha.
Sporten heb ik het hele eerste trimester niet gedaan, ik deed wel mijn best om elke dag even een wandeling te maken en dat is redelijk gelukt.
Vanaf week veertien ging het steeds iets beter, met soms ineens een hele slechte dag. Vaak als ik teveel doe op de ene dag, dan betaal ik de dag erna de boete haha. Dat is nog steeds zo, vooral qua energie. Maar het eten gaat gelukkig een stuk beter en ik kook ook gewoon weer normale maaltijden. Ik was in de eerste weken wat afgevallen, dus ik ben in totaliteit nog niet veel aangekomen. Maar, de laatste twee weken gaat het met de aanbevolen hoeveelheid wel omhoog. Ze zeggen dat ongeveer een halve kilo per week ‘normaal’ is. Maar ieder lijf is natuurlijk ook anders. De ene dag kan ik wel blijven eten, de andere dag zit ik snel vol. Ik denk dat ik gewoon een beetje naar die hongersignalen moet luisteren. Ik ga geen calorieën tellen of ik wel genoeg, of misschien teveel binnen krijg.
Ik vind het deze zwangerschap wel vanaf het begin al anders, afgezien van de logische redenen. De misselijkheid voelde toch net even anders, mijn lijf voelde anders. Daardoor had ik het gevoel dat het nu een meisje zou zijn. Maar, ik weet dat wel meer mensen totaal verschillende zwangerschappen hebben en toch twee keer hetzelfde geslacht krijgen. Maar toch, ergens dacht ik dat toch echt soort van te weten.
Nadat we al het goede nieuws over deze baby hadden gekregen konden we echt beginnen met genieten. Al blijft het soms wat onwerkelijk voelen. Je streeft zolang naar iets en dan ‘ineens’ is het daar. Ook omdat we die eerste weken onze kop een beetje in het zand hadden gestoken uit zelfbescherming. We hebben tot dertien weken ook eigenlijk niks gekocht, maar beginnen nu wel langzaam dingetjes te kopen. We hebben ook nog zo ontzettend veel, vooral wat we de vorige keer al hadden gekregen en hadden gekocht. Sommige angsten blijven, maar nu druk ik DIE lekker in het zand.
Baby, here we come!