1. Ik word ook weleens onzeker van Instagram
Van die perfecte looks, strakke lijven, dagelijks sporten, prachtige huizen, fantastische vakanties en miljoenenbedrijven.
Ik weet dat veel van die dingen gepolijst zijn. Gefilterd. Gekozen. Ik weet dat mensen hun beste kanten laten zien en dat we lang niet alles zien. Maar toch. Toch gebeurt het weleens dat ik denk: Ben ik wel goed genoeg? Doe ik wel genoeg? Waarom lukt het bij hen allemaal wél en bij mij soms niet?
Dat vergelijken is zinloos – dat weet ik. Maar ik ben ook gewoon mens. En ik betrap mezelf er regelmatig op dat ik mezelf langs een meetlat leg die nergens voor nodig is.
2. Soms plan ik nét iets teveel
Structuur is mijn ding. Plannen, organiseren, overzicht hebben – dat is niet alleen mijn werk, maar ook waar ik veel voldoening uit haal. Toch lukt het ook mij niet altijd. Er zijn dagen waarop ik mezelf voorbijloop. Waarop ik wíl dat het past in mijn planning, maar mijn hoofd of lijf een ander verhaal vertelt.
En dan moet ik afspraken inkorten, iets afzeggen, of opnieuw schuiven. Niet omdat ik dat wil – juist níét – maar omdat het niet anders kan. En hoewel ik daar inmiddels milder mee omga, blijft het een lastig puntje. Ik wil zo graag iedereen tevreden houden. En mezelf ook. Maar soms kan dat gewoon niet tegelijk.
3. Ik scroll ook gewoon soms eindeloos voor het slapengaan
Ik weet hoe belangrijk goede slaap is. Hoe waardevol het is om mijn hoofd leeg te maken met een boek, een rustige avondroutine, en mijn scherm uit te zetten. Maar toch beland ik ook regelmatig in een eindeloze scroll op Reddit of Insta.
Dan denk ik: Even vijf minuutjes. En ineens is het een uur later. En daarna voel ik me een beetje… meh. Niet uitgeslapen, niet voldaan.
Het is geen wereldramp, maar het laat me wel weer zien hoe makkelijk het is om in gewoontes te glijden die niet écht bijdragen. En dat ik dan de volgende avond wéér tegen mezelf zeg: Vanavond écht een boek…
4. Ik snauw soms naar mensen van wie ik houd
Als ik overprikkeld ben. Of moe. Of gewoon even op ben. Dan komt er ineens zo’n kortaf antwoord, een geërgerde blik, of een snauw waar ik meteen spijt van heb.
En ik haat dat. Want het zijn juist de mensen die ik het liefste zie – en dan ben ik niet mijn beste zelf.
Gelukkig weet ik inmiddels hoe ik sorry moet zeggen. Hoe ik het weer recht kan trekken. Maar liever zou ik het voorkomen. Liever zou ik altijd liefdevol en rustig reageren. Alleen ja… ik ben geen robot. Ik ben mens. En ik mag mezelf daar soms wat meer ruimte in geven.
5. Ik schaam me soms voor mijn gevoeligheid
Dat ik sneller moe ben dan anderen. Dat ik prikkels lastig vind. Dat ik situaties met veel onverwachte wendingen soms vermoeiend of overweldigend vind. En dan denk ik: Waarom lukt het anderen wel gewoon? Waarom ben ik hier zo gevoelig voor?
Op die momenten voel ik me weleens een beetje een zwakkeling. En daar schaam ik me dan weer voor.
Terwijl ik óók weet dat het juist een kracht is – mijn gevoeligheid. Dat het me helpt diepgang te voelen, verbinding te maken, intuïtief te zijn. Maar in een wereld die zo snel en vol is, voelt het soms alsof ik niet goed mee kan. En dat schuurt. En dat deel ik dus ook niet altijd.
Misschien herken jij je in één of meerdere van deze dingen. En als dat zo is: weet dat je niet alleen bent. We dragen allemaal onze eigen dingen mee – ook als je ze niet ziet op een mooi bewerkte foto, of in een perfect gemonteerd reel.
We mogen onszelf eraan blijven herinneren dat wat we online zien, nooit het hele verhaal is. En dat jouw gevoel, ervaring, worsteling of schaamte er gewoon mag zijn.