Duurzaam afvallen als echte Levensgenieter? Kom Lekker Lichter Leven!

Op je bek: Mayra Louise

Mayra Louise (35) is al meer dan vijftien jaar plus size model, freelance journalist en ze heeft een persoonlijke blog over body positivity, The Publisized. Vandaag praat ik met haar over vijf grote lessen uit haar leven.

Leestijd

‘Ik ben ervan overtuigd dat, hoe jij er ook uitziet, je je plek mag opeisen. Je mag er zijn.’ De ondertitel van haar blog en de hashtag die ze bij al haar foto’s op Instagram plaatst is ‘Happy is not a dress size.’ Na jarenlang struggelen met haar lichaam omarmt ze nu haar kledingmaat 48 en daar voelt ze zich fantastisch bij, en daar blogt en Instagramt ze over. Ze deelt foto’s van zichzelf, maar ook van andere vrouwen in alle soorten, maten, kleuren en varianten. Want iedereen is mooi. Ik kan alleen maar toejuichen wat Mayra Louise doet: er is nog steeds te weinig diversiteit in de media, het is nog steeds geen afspiegeling van wat je op straat ziet. Op The Publisized en haar social media kanalen deelt ze meer echte beelden. Ze laat zien dat het niet het belangrijkste is om aan het zogenaamde ideaalbeeld te voldoen. En vooral: dat het zonde is om je daar zo op te focussen dat je vergeet echt van het leven te genieten.

Nu is het niet altijd makkelijk om een voorloper te zijn in de body positivity beweging. ‘‘Ik krijg bijna alleen maar positieve reacties, maar de negatieve reacties gaan meestal over dat het niet gezond zou zijn. Sommige mensen vinden het, denk ik, lastig om iemand te zien die dik en gelukkig is. Die twee dingen passen in hun beleving niet bij elkaar. En zij roepen dan dat ik obesitas promoot en mooier maak dan dat het is. Terwijl ik juist zeg: Probeer verder te kijken dan je lijf, want je bent zoveel meer dan je looks. Voor mij was dat namelijk echt een life changing besef. Ik ben nu zwanger en alles gaat zoals het hoort te gaan. Dat sterkt me in mijn geloof dat een gezonde mindset enorm bijdraagt aan een gezond lichaam.’

Met Mayra Louise praatte ik over een aantal fouten die ze maakte in haar leven en wat ze daarvan leerde. Voor mij zijn sommige pijnlijk herkenbaar.

Foto: Eye Wander Media

Fout 1: ‘Ik liet een groot deel van mijn levensgeluk afhangen van mijn kledingmaat’

‘Van mijn elfde tot grofweg mijn dertigste ben ik continu met lijnen bezig geweest. Elke maandag was ik óf nog steeds aan het lijnen óf startte ik weer opnieuw een dieet. Dit was een hele lastige vicieuze cirkel waar ik maar niet uitkwam. Ik hing mijn complete levensgeluk op aan mijn kledingmaat en vooral: aan dunner zijn. Ik dacht constant: als ik dunner ben is alles beter. Als ik dunner ben, dán ga ik die bikini dragen. Als ik dunner ben, dan krijg ik een vriendje. Als ik dunner ben, vinden mensen me leuker. Ik was niet blij met mijn lijf en alles wat niet leuk was in mijn leven kwam in mijn hoofd door mijn lichaam.

Ik dacht constant: als ik dunner ben is alles beter. Als ik dunner ben, dán ga ik die bikini dragen. Als ik dunner ben, dan krijg ik een vriendje. Als ik dunner ben, vinden mensen me leuker.

Ik werkte zo’n zes jaar geleden voor Grazia en mijn toenmalige chef kwam met een interessante klus. Lily Allen was onder hypnose gegaan om af te vallen. Of ik dat ook wilde proberen? Het oorspronkelijke idee was me zo laten hypnotiseren dat ik een week lang alleen nog maar worteltjes at, maar in overleg met de hypnotherapeut en met mijn chef besloot ik mijn echte probleem aan te pakken. Namelijk mijn emotionele relatie met eten. Ik wilde gaan kijken wat echt mijn issues waren, waarom ik zo’n rare band had met eten, waarom ik mijn lijf zo haatte.

In twee maanden tijd deed ik vijf sessies en dat heeft me ongelooflijk goed geholpen. Ik heb mijn hele hebben en houden bij die man op schoot gegooid en door die hypnotherapie heb ik echt een andere relatie met mijn lijf gekregen. Ik ging sporten, kreeg meer structuur, viel ook wat af. Ik kreeg een totaal andere mindset door de maanden heen. Dat ging niet van de een op andere dag, dat heeft wel een tijd geduurd.

Het leven is zóveel leuker als je van jezelf kan houden, als je weet en gelooft: ik ben goed genoeg.

‘Ik merk dat van jezelf houden voor heel veel mensen een heel groot ding is. En dat ze zich daar net zo in kunnen verslikken als met een dieet. Dat ze het gevoel hebben dat ze falen als ze die liefde niet voelen. Het ding is, als je jezelf misschien wel tien, twintig of dertig jaar niet goed genoeg vindt, dan kost het ook best even tijd om in een positievere space te komen. Ik krijg vaak dm’s met de vraag: Hoe doe je dat dan, van jezelf houden? Wat ik altijd adviseer is om simpelweg meer te doen van de dingen waar je blij en happy van wordt. Juist door die kleine dingen zoals tijd doorbrengen met je vriendinnen, uitgebreid voor jezelf koken en je insmeren met je lievelingscrème investeer je in wat goed is voor jou. En dat maakt als je dat blijft doen, uiteindelijk echt een groot verschil. Het is makkelijker om goed voor jezelf te zorgen als je in elk geval in een soort neutraal gebied zit wat je zelfbeeld betreft.

Mijn les hieruit is dat ik mezelf zó tekort heb gedaan. Je doet jezelf echt tekort als je alles aan je lichaam en je gewicht ophangt. Ik zag mezelf echt als niet goed genoeg. Ik heb geleerd hoeveel impact het heeft als je alles af laat hangen van hoe je lichaam eruit ziet. Ik ging zelfs heel vaak niet naar een feestje of iets anders leuks omdat ik vond dat ik er walgelijk uitzag in de jurk die ik aan wilde. Het leven is zóveel leuker als je van jezelf kan houden, als je weet en gelooft: ik ben goed genoeg.’

Foto: Laura Andelou

Fout 2: ‘Ik ben nooit naar New York gegaan voor modellenwerk omdat ik mezelf te dik vond.’

‘Op mijn negentiende begon ik met plus size modellenwerk. Dat ging heel goed: ik heb met mijn maat, destijds 46/48, voor vrijwel elke klant in Europa gewerkt waar ik voor kón werken. Maar mijn echte droom was New York. Ik wilde naar New York gaan om het daar te proberen.

En ik deed het niet. Omdat ik vond dat ik te zwaar was. Ik dacht constant: nee, daar moet je dunner voor zijn. Ik weet nog goed dat ik 86 kilo woog en dat ik van mezelf ‘mocht’ gaan als ik de 75 kilo aantikte. Dat lukte maar niet en ik ben dus nooit gegaan.

Je ontneemt jezelf letterlijk levensplezier en -geluk als je zo angstig en onzeker in het leven staat.

Ik vind het zó jammer dat ik dat niet geprobeerd heb. Toen ik eenmaal echt goed in mijn vel zat, wist dat ik het kon en dat ik prachtig ben en níet te dik, was ik 30 en dat is wel echt te oud om nog voor modellenwerk die kant op te gaan. Het idee dat ik niet goed genoeg was zat zo verweven in mijn leven. Ik had zo’n grote angst voor de afwijzing. Een angst die voortkwam uit het feit dat ik mezelf steeds aan het afwijzen was.

Nu weet ik: het is echt niet zo erg om afgewezen te worden. Als ik een pitch doe bij een blad en ze vinden mijn idee niet interessant genoeg, dan is dat prima.

Je ontneemt jezelf letterlijk levensplezier en -geluk als je zo angstig en onzeker in het leven staat.’

Fout 3: ‘Ik heb nooit meer dat ene goede gesprek met mijn vader kunnen voeren.’

‘Mijn vader en ik hebben nooit echt een goede band gehad. Ik ben een heel open emotioneel mens, ik praat heel graag en voer lange, diepe gesprekken. Mijn vader was heel gesloten. De enige gesprekken die we hadden gingen over hoe het ging op het werk, en ja, dat ging wel goed. En dat was het dan.
Ik wilde heel graag weten hoe hij zich voelde, wat hem bewoog, hoe het nou echt met hem ging. Toen ik zeventien was heb ik eens een schoolopdracht verzonnen, met vragen als ‘ben je gelukkig?’, ‘wat wil je nog doen in je leven?’ en ‘wat zijn je dromen?’. Op die manier ontdekte ik bijvoorbeeld dat hij na zijn pensioen met een camper de wereld over wilde reizen.

Op een dag realiseerde ik me dat ik dat goede gesprek met mijn vader gewoon moest gaan plannen. Ik moest een afspraak met hem maken en het gesprek met hem aangaan. Vlak nadat ik dat besloot, kreeg ik een telefoontje. Mijn vader was op reis, was daar opgenomen in een ziekenhuis en het bleek dat er tumorweefsel boven zijn long zat. Daar werd hij met spoed geopereerd. Eenmaal in Nederland was duidelijk dat het helemaal mis was. Zijn linkerlong was in feite één grote tumor. Zes weken later was hij dood.

Dat gesprek heb ik niet meer met hem gevoerd. Ik dacht telkens: ‘dit is niet het moment.’ Ik weet nu niet of ik er iets uit had kunnen halen, of het dat gesprek was geweest wat ik zo graag had gewild. Ik weet ook niet wat ik van hem wilde horen, maar in ieder geval meer dan een oppervlakkig gesprekje. Dat gesprekje dat we altijd voerden.

Wat ik ervan heb geleerd is dat je dingen niet moet uitstellen. Ik had dat gesprek al veel eerder met hem moeten voeren. Nu kan ik het nooit meer doen, terwijl ik zoveel kansen heb gehad. Mijn vader is drie maanden voor zijn pensioen overleden. Die droom van hem om met een camper de wereld rond te reizen is niet werkelijkheid geworden. Ik wil niet zoals mijn vader zijn. Als ik als droom heb om met een camper te gaan reizen, dan ga ik dat doen.

Een paar jaar na zijn overlijden heb ik die reis naar New York gemaakt en ben ik ook mijn blog begonnen, iets wat ik al heel lang wilde maar ook bleef uitstellen. Ik had altijd excuses waarom ik niet goed genoeg was. Nu weet ik: als ik iets wil, dan doe ik het.’

Lees hier op The Publisized een artikel dat Mayra Louise voor haar vader schreef.

Fout 4: ‘Ik vond het heel lang normaal om vol voor iemand te gaan terwijl dat andersom niet zo was.’

Mijn ex en ik waren 6,5 jaar samen. Een groot deel van deze tijd hadden we écht een leuke, fijne relatie, maar op een gegeven moment begon het af te brokkelen. Ik deed héél erg mijn best voor hem, ik liep altijd op mijn tenen om hem tevreden te houden. Ik sloofde me echt voor hem uit, terwijl dat andersom niet zo was. Hij was vaak onbereikbaar, liet niet weten of hij bijvoorbeeld thuis kwam eten, en dan zat ik op hem te wachten met eten dat verpieterde. Hij communiceerde niet en ik danste naar zijn pijpen. Maar wat ik ook deed was: het gesprek aangaan, zeggen dat het moest veranderen en vervolgens bleef ik toch bij hem ondanks dat de situatie hetzelfde bleef.

Ik ben na deze relatie langer dan vijf jaar single geweest, maar ook tijdens het daten ontstond vaak weer dezelfde situatie: ik deed mijn best voor mannen die niet datzelfde voor mij deden. Als een man mij aan het lijntje hielde, niet duidelijk was, dan zat ik de hele avond op de bank op hem te wachten tot hij eindelijk liet weten wat zijn plannen waren. Dat was de dynamiek geworden en zo ging het in elke relatie. Ik zette iemand compleet op één en ik stond blijkbaar ergens onderaan zijn lijstje. En dat accepteerde ik.

Maar eigenlijk is het heel simpel. Als hij je wil zien, dan doet hij zijn best.

Nadat dit voor de tigste keer gebeurde, scrollde ik door oude berichtjes die ik door de jaren heen naar mannen had gestuurd en de zin die steeds terugkwam was: ‘Je geeft me het gevoel dat ik niet belangrijk voor je ben.’

Ik leerde daarvan dat je moet kijken naar wat iemand je geeft. Als dat heel minimaal is, zie het dan zoals het is in plaats van het te analyseren. Ik had hele gesprekken met vriendinnen waarin we bespraken wat hij nou met dit berichtje bedoelde, of juist met het gebrek aan een berichtje. Ik analyseerde alles. Ik analyseerde alles en ik bedacht waarom het logisch was dat hij me zo behandelde.

Maar eigenlijk is het heel simpel. Als hij je wil zien, dan doet hij zijn best. Negen van de tien keer is het zo dat hij je niet zo belangrijk vindt als hij dat niet doet. Dan is iets anders leuker of belangrijker. Je bent geen prioriteit. Ik realiseerde dat ik daarmee moest stoppen. Ik moest gaan observeren in plaats van analyseren: wat gebeurt er nu echt? Wat zie ik als ik gewoon heel sec naar de situatie kijk?

En toen besefte ik dat ik simpelweg te hard mijn best deed. Ik vertaalde het jarenlang naar niet goed genoeg zijn voor iemand maar eigenlijk was ik voor deze kerels exact het tegenoverstelde. Dit betekende het einde aan de periode waarin ik zo gezegd ‘wifey dingen deed voor een fuckboy’. Vorig jaar zomer ontmoette ik –voor de tweede keer – mijn huidige vriend. Ik had hem vier jaar eerder al leren kennen maar zag hem toen als de typische foute man die niet wilde settelen. Nu stond ik compleet anders in mijn schoenen en eiste ik letterlijk meer voor mezelf. En nu gaf hij me ook iets heel anders namelijk commitment. Oké, en een onverwachte zwangerschap, hahahaha!’

Fout 5: ‘Ik heb een grote studieschuld waardoor ik nu geen fatsoenlijke hypotheek kan krijgen.’

‘Toen ik studeerde, leefde ik niet als een student. Ik ging lekker uit eten, gezellig borrelen met vriendinnen, shopte me suf als ik daar zin in had. Daar had ik natuurlijk helemaal geen geld voor, maar dan leende ik toch gewoon wat bij? Tijdens mijn studietijd deed ik al modellenwerk en ik denk nu: als ik een beetje mijn best had gedaan dan had ik daarvan kunnen leven. Maar ik vond het lekker om gewoon te genieten en me nergens druk over te maken.

Nu denk ik: stomme trut! Je had tijdens je studietijd ook gewoon kunnen leven als een student, zoals het hoort. Nu ben ik freelancer en verdien ik die schuld niet zomaar even terug. Er hangt echt een donderwolk boven mijn hoofd. Ik ben 35, ik zit in een situatie waarin alles wat serieuzer word, ik ben zwanger, we willen uiteindelijk graag een eigen huis. Alles wat ik nu kan kopen is een garagebox.

Daar heb ik spijt van. Ik heb erg genoten, maar als ik nu denk: was het nodig? Dan denk ik absoluut nee. Het heeft nu zoveel impact.’

Dankjewel Mayra Louise dat je zo ontzettend openhartig bent geweest. We hebben meer dan een uur gepraat en ik ben heel blij met je concrete voorbeelden. Sommige dingen zijn voor mij heel erg herkenbaar, vooral dat je een deel van je leven en geluk laat afhangen van je kledingmaat… De les die je hebt geleerd naar aanleiding van het overlijden van je vader raakt me heel erg. Je moet dingen die je wilt doen écht doen, want het kan maar zo te laat zijn.


Cynthia Schultz

Ik ben Cynthia Schultz en Cynthia.nl is mijn blog! Ik ben gek op eten, reizen, beauty, interieur, lezen, gadgets en daar blog ik over. Lees hier meer over mij.