Boeken van september 2018

In augustus las ik heel veel en genoot ik ook echt van het lezen. Dat kwam natuurlijk ook deels doordat ik op vakantie was, maar ook in maanden dat ik niet op vakantie ben kan ik eindeloos veel lezen. Elk vrij momentje is voor mij een moment om te lezen. Maar niet in september. Ik weet niet precies wat het was, maar het lúkte gewoon niet. Als ik een boek pakte, dan legde ik hem snel weer weg. Ik kwam niet in de flow van het lezen, wat ik normaal wel heel snel heb. In plaats daarvan heb ik meer Netflix gekeken, maar ik had ook gewoon iets minder vrije tijd deze maand. Maar ja, normaal is dat geen ‘excuus’ om zo weinig te lezen… Ik legde deze maand één boek weg, namelijk Mythos van Stephen Fry. Na veel jubelverhalen moest ik hem toch gaan lezen en ik ben op een derde gestopt. Mythos is een soort moderne vertelling van oude mythen en ik vond het echt heel saai. Al schrijft Stephen Fry luchtig en grappig, ik vond het een te heftige opsomming van gebeurtenissen en het kon me maar niet boeien. Dus, die legde ik weg en ik las verder. In de anderhalve boek die ik las deze maand.

Damn, Honey is niet een boek maar een zogenaamd ‘pamflet’.

pam·flet (het; o; meervoud: pamfletten)
1 gedrukt geschrift van geringe omvang over een actueel onderwerp
2 klein, hekelend vlugschrift

Een pamflet gaat dus in op een actueel onderwerp.

Damn, Honey is het feministische pamflet van Marie Lotte en Nydia van Voorthuizen.

“Mannen en vrouwen zijn hier gelijkwaardig, dat staat in de wet. In Saudi-Arabië, dáár is het pas erg. Wees blij dat je nageroepen wordt. Vrouwen doen het zichzelf ook wel een beetje aan, hè? Zo zit de maatschappij nu eenmaal in elkaar. Het was maar een grapje, daar hoef je niet zo serieus op te reageren, hoor. Mannen hebben het ook zwaar.”

Damn, honey.

Je flappen moeten verbergen. Alle ballen in de lucht kunnen houden. Zonder relatie niet compleet zijn. Dat seks om de man draait. Dat het je eigen schuld is als je nageroepen wordt.

Marie Lotte en Nydia zijn er klaar mee. In dit pamflet schoppen ze deze misvattingen dan ook graag voor je onderuit. Ondersteund door hun eigen ervaringen roepen zij iedereen op om eens na te denken over de wereld om je heen en om vooral te doen waar je zelf zin in hebt.

Voor alle moeders, oma’s, vriendinnen, collega’s, jonge meisjes en alle andere vrouwen. En ook voor henzelf.

Damn, Honey is een dun boekje met allerlei zaken die elke vrouw zou moeten weten of leren. Het gaat over wat je wel of niet aan zou moeten trekken (lees: moet je lekker zelf weten, daarnaast ben je niet op deze wereld als lust voor het oog van een ander, dus als je er lekker ‘onflatteus’ bij wilt lopen moet je dat gewoon doen), over seks (dat doe je dus alleen als je er zin in hebt en dat mag – moet! – je gewoon zeggen), over ‘bodypositivity’ en al dat soort zaken. Het is geschreven naar aanleiding van het boek Sexy, but tired, but sexy van Jamie Li en ik vind het erg belangrijk dat dit soort dingen geschreven worden. Verplicht om te lezen!

Een pure en overdonderende roman over opgroeien met autisme
Jasmijn Vink praat niet. Wel met haar hond. En met Elvis. Die zeggen namelijk niets terug en dat is fijn. Dan hoeft zij zich niet af te vragen wat er bedoeld wordt. Of na te denken over wat ze moet antwoorden. Hoe kan het dat anderen wel weten hoe ze zich moeten gedragen? Dat mensen zich kunnen afsluiten voor de voortdurende stroom van prikkels, die er bij haar voor zorgt dat haar hoofd implodeert? Met vallen en opkrabbelen leert Jasmijn hoe ze zich in sociale situaties staande kan houden.
Zondagskind vertelt het verhaal van een jong meisje dat opgroeit in de jaren tachtig en negentig, een tijd waarin weinig bekend was over autisme. Jasmijn bewandelt haar eigen, hobbelige pad en leert bij elk obstakel zichzelf en de wereld waarin ze leeft beter begrijpen. Zondagskind neemt de lezer mee in de belevingswereld van iemand met asperger.

Tja, dit boek heb ik nog niet eens uit, maar anders wordt deze blogpost wel heel treurig kort. Zondagskind kreeg ik door meerdere lezers aangeraden, dus ik zette hem op mijn e-reader. Zondagskind gaat over Jasmijn Vink, in het begin een jong meisje die net naar de basisschool gaat en daar al snel ontdekt dat ze ‘anders’ is. Ze kan niet praten tegen de juf, ze kan niet tegen alle harde geluiden en krijgt migraine als ze teveel prikkels krijgt. Ze wordt letterlijk ziek van alle drukte om zich heen. Wat ik mooi gedaan vind is dat je Jasmijn heel geleidelijk ouder ziet worden, dat haar vocabulaire verandert en dat ze zich langzaam maar zeker aan gaat passen aan wat ‘de maatschappij’ van haar verwacht. Ik herken een aantal dingen van Jasmijn heel erg. Ik heb geen asperger, maar heb wel raakvlakken met Jasmijns belevingswereld. Ik heb het verhaal nog niet helemaal uit, maar vind het een heel mooi en goed boek, waar ik al wat traantjes bij weg heb gepinkt.

Hoe was jouw leesmaand september? Wat heb je gelezen en wat was je favoriet? Ik hoop dat ik in oktober wat meer rust vind om te lezen, we zullen het zien.