Boeken van oktober #1

De zitting was in volle gang, maar Lucas stond op en liep de raadkamer uit. Soms weet een lijf beter wat te doen dan alle opgetelde rationaliteit. Hij stapte in zijn auto en zonder veel nadenken reed hij naar de brug, de brug waar elk jaar gemiddeld veertien mensen af sprongen.
Het beste wat we hebben is een boek over stoppen met almaar doorgaan en stil blijven staan, over de complexiteit van collectief oud zeer, over hoever de schaduwen van het verleden reiken, over afscheid durven nemen, over de schoonheid van echte soorten samen, over wat een mens kan doen in een wereld zoals die van nu.

De roman is het eerste deel van een trilogie waarin Griet Op de Beeck een voor haar erg belangrijke thematiek tot op het bot wil proberen uit te spitten. Drie boeken, perfect afzonderlijk te lezen indien gewenst, met drie perspectieven op eenzelfde problematiek, die telkens de ruimte krijgen. Omdat sommige dingen niet simpel te vertellen zijn.

Ik las de vorige boeken van Griet op de Beeck erg graag: wat schrijft zij ontzettend mooi. Elke keer weer grijpen haar verhalen me bij de keel. Dat was met Het beste wat we hebben niet anders. Meteen zit ik in het leven van Lucas, dat op zijn zachtst gezegd niet zo lekker loopt. Relaties, werk, een sociaal leven, niks loopt echt op rolletjes en hij weet niet wat hij wil. Dat drijft niet alleen hemzelf tot wanhoop. Het beste wat we hebben slokt me meteen op en geeft me een unheimisch gevoel. Aan een van de hoofdkarakters stoorde ik me wel erg, maar volgens mij is dat ook juist de bedoeling.

Klik hier voor het fysieke boek, klik hier voor het e-book.

In een erg positief daglicht staan we niet, generatie Y (geboren tussen 1985 en 2000). We zouden lui zijn en onszelf overschatten. Maar dat is een vertekend beeld: we willen juist iets van onze levens maken, terwijl het erg moeilijk blijkt om te kiezen uit een teveel aan mogelijkheden.

Rosa Surachno, die net als vele anderen overspannen raakte door haar drukke bestaan, dook in dit onderwerp en zocht uit waarom wij zoveel last hebben van hoge verwachtingen en prestatiedruk, maar bovenal waarom we onszelf niet de ruimte geven om fouten te maken. Ze sprak met ervaringsdeskundigen, professionals en generatiegenoten, en het resultaat is dit leuke, praktische (hand)boek voor de generatie die meer dan ooit behoefte heeft aan houvast.

Als generatie Y’er wilde ik dit boek graag lezen: ik was erg benieuwd in hoeverre ik me erin zou herkennen en wat Rosa voor nieuws zou vertellen over ‘mijn’ generatie. En: ik herkende me er énorm in en kon er ook wat van leren. Het boek is niet alleen een uiteenzetting van en onderzoek naar de generatie Y, maar er staan ook veel tips en ervaringen in waardoor je ook echt wat aan dit boek kan hebben. Het is goed en interessant geschreven, het is geen opsomming van bevindingen en dat maakt het ook echt leuk om te lezen. Een aanrader als je tussen 1985 en 2000 geboren bent.

Klik hier voor het fysieke boek, klik hier voor het e-book. Dit boek heb ik gekregen van de uitgeverij.

Het probleem was, we werden het nooit eens over het precieze begin. Was het toen we voor het eerst de krijtmannetjes tekenden, of toen ze opeens uit zichzelf verschenen? Was het dat afschuwelijke ongeluk? Of toen ze het eerste lichaam vonden?

Achteraf begon het allemaal op de dag dat het verschrikkelijke ongeluk plaatsvond op de kermis. Toen de twaalfjarige Eddie de Krijtman voor het eerst ontmoette. 
Het was de Krijtman die Eddie op het idee bracht van de tekeningen: een manier voor hun vriendengroep om geheime boodschappen in krijt voor elkaar achter te laten. En het was leuk, in het begin, totdat de tekeningen hen leidden naar een lichaam van een meisje. 
Het grootste deel ervan, althans.

Dat was dertig jaar geleden en Eddie dacht dat het verleden achter hem lag. Dan ontvangt hij post. In de envelop bevinden zich twee dingen: een krijtje en een tekening van een stokmannetje. 
De geschiedenis herhaalt zich, en Eddie realiseert zich dat het spel nooit echt voorbij is geweest…

De Krijtman is het debuut van C.J. Tudor en het is énorm goed geschreven en ontzettend spannend. In het boek volg je een vriendengroep, dertig jaar geleden. Er wordt een moord gepleegd en er verschijnen op allerlei plekken met krijt getekende mannetjes. Het is een groot mysterie, wie tekent die krijtmannetjes, is de tekenaar van de krijtmannetjes de moordenaar en waren de mannetjes er voor de moord ook al of verschenen ze pas na de moord? Het verhaal heeft verrassende wendingen, spannende (en een beetje vieze, wat ik soms wel kan waarderen) passages en het is gewoon níet voorspelbaar. Een aanrader als je van spannende boeken houdt, maar niet per se van de standaard thrillers.

De Krijtman verschijnt pas eind januari, maar je kan hem hier al wel reserveren. Ik kreeg dit boek van de uitgeverij.

Ilja Gort kocht in 1994 een vervallen wijnkasteel bij Bordeaux. In tien jaar tijd wist hij dit op te bouwen tot een succesvol wijnbedrijf. Zijn La Tulipe-wijnen winnen hoge onderscheidingen op internationale wijnconcoursen en zijn, evenals zijn Slurp-wijnen, exclusief verkrijgbaar bij Albert Heijn. Over de beginperiode en de opbouw van zijn château schreef Gort Leven als Gort in Frankrijk, een buitengewoon humoristisch boek waarvan inmiddels meer dan 100.000 exemplaren zijn verkocht. Op geestige wijze beschrijft hij het reilen en zeilen op een Frans wijnchateau. Hij onthult zorgvuldig bewaarde geheimen over wijn en doet intieme ontboezemingen over de verwezenlijking van een droom. Soms luchthartig, soms emotioneel, maar altijd oprecht. Een heerlijk boek en een absolute aanrader voor iedere Frankrijkliefhebber. De pers schreef over Gort’s boeken: ‘Een boek om van te smullen!’ – Zin ‘Gort schrijft op een manier waar veel Nederlandse literaire schrijvers een punt aan kunnen zuigen.’ – de Volkskrant ‘Gort laat je gieren van het lachen, maar weet ook te ontroeren.’ – De Limburger Ilja Gort laat je watertanden. Hij schrijft zoals ik zou willen eten. Hmmm… Heerlijk!’ – Het Parool

Op Instagram tipte iemand mij de boeken van Ilja Gort: ‘Echt wat voor jou, nu met je wijncursus!’ Ik zette Leven als Gort in Frankrijk op mijn e-reader en smulde ervan. Ilja Gort runt al jaren een succesvol wijnbedrijf in Bordeaux in Frankrijk en in dit boek vertelt hij hierover. Van het eerste begin, het dromen van een eigen chateau in Frankrijk, tot het oogsten van de eerste druiven en het maken van de wijn. Het is grappig, het voelt als een dagboek en je leert er ook nog wat van, want Ilja vertelt vrij veel over het proces van het wijnmaken en alle regels die daarbij komen kijken. Het is heel beelden geschreven en je proeft de wijn, het lekkere eten en de passie van Ilja. Er zitten wel erg veel taal- en schrijffoutjes in, maar ik vond het enorm vermakelijk en ga zeker wat meer boeken van Ilja Gort lezen.

Klik hier voor het fysieke boek, klik hier voor het e-book. Ik las dit boek met Kobo Plus.

Californië, 1969. De veertienjarige Evie is sinds de scheiding van haar ouders neerslachtig en rusteloos. Aan het begin van de zomer maakt ze kennis met een groepje jonge vrouwen, die alles belichamen wat ze zelf zou willen zijn: zorgeloos, onafhankelijk en, vóór alles, vrij. Ze raakt bevriend met de negentienjarige Suzanne, die zich zusterlijk over haar ontfermt. Eindelijk ziet iemand haar staan. Evie sluit zich aan bij de commune waar Suzanne woont, en net als de andere meisjes raakt ze al snel in de ban van diens charismatische maar meedogenloze leider. Langzaam maar onherroepelijk stevent de zomer af op een gewelddadige climax.

De meisjes is een trefzeker debuut, een klassieke coming of age-roman over een meisje dat hunkert naar liefde en erkenning, en een overtuigend verhaal over de werking van macht.

Al een hele tijd stond De Meisjes op mijn e-reader en na wat tips erover besloot ik hem eindelijk te gaan lezen. Ik moest me er echt doorheen worstelen, ik vond het een enorme bevalling. Ik vond de schrijfstijl wat gekunsteld, te ‘geprobeerd’, en het verhaal erg ongeloofwaardig. Ook stoorde ik me aan hoe makkelijk Evie in alles meegaat. Wat een naïef meisje – maar goed, ze is ook nog maar veertien. Ik ergerde me aan veel van de karakters (wat soms goed kan werken, maar bij dit verhaal irriteerde het me enorm), ik vond Evie onvoorspelbaar en te makkelijk en toen ik het boek uit had, dacht ik vooral: wat heb ik nu eigenlijk gelezen? Het voelde alsof het nog niet af was, alsof ik nog een hoofdstuk lezen moest. Gelukkig was dat niet het geval, want ik was er aardig klaar mee.

Klik hier voor het fysieke boek, klik hier voor het e-book. Ik las dit boek met Kobo Plus.

PUURST gaat over smaak en (r)evolutie. In tekst en beeld wil Jonnie laten zien hoe rijk Nederland is op culinair gebied. Aan de hand van hand van zijn recepten door de jaren heen bespreekt hij de (r)evolutie van de (en zijn eigen) smaak. In zijn 400 pagina’s tellende magnum opus – met meer dan 200 recepten – gaat Jonnie in gesprek met smaakprofessor Peter Klosse over de verschillende smaken, laat hij zijn leveranciers aan het woord en neemt Thérèse – samen met Jan van Lissum – de lezer aan de hand mee om de verschillende smaken van wijn te proeven en beleven. Ook laat Jonnie ‘zijn kruiden’ niet onbesproken, hij steekt het klassieke herbarium in een eigentijds (koks)jasje. Ronald Giphart zet ruim 50 recepten om in culinair proza. 

Jonnie en Thérèse: ”Ons meest pure en bijzondere boek ooit. De trilogie is compleet. 

Een van mijn grootste hobby’s is uit eten gaan. En al helemaal bij restaurants die van eten een kunst maken. Ik ben groot Librije-fan en laatst kocht ik eindelijk het laatste boek van Jonnie en Therese: PUURST. Het is een enorm groot en zwaar boek en het staat vol met verhalen over hun ingrediënten. De focus ligt op de bestanddelen waarmee ze hun gerechten maken en de historie daarvan. Je leest veel over waar Jonnie opgroeide, hoe hij vroeger zelf ging vissen en erop uit ging om kruiden en paddenstoelen te plukken. Elk ingrediënt heeft een verhaal, met mensen erachter die een passie hebben en volledig gefascineerd zijn door wat ze doen of maken. Dit zijn mooie verhalen om te lezen, het plezier spat er vanaf. Het boek is doorspekt met klassieke Librije-gerechten met daarbij ook de recepten. Die recepten zijn voor de gemiddelde thuiskok niet echt realistisch om te maken, maar het is wel erg leuk om te lezen hoe zo’n gerecht tot stand komt en te zien hoeveel handelingen en moeite het kost om te maken. Ik heb ervan gesmuld.

“Begin 2014, thuis op de bank. Mijn man had gelezen dat de zestien grootste zeecontainerschepen even vervuilend zijn als álle auto’s in de wereld bij elkaar. Ik was verbaasd. Toen hij vertelde dat er per dag 27 miljoen bomen meer verdwijnen dan erbij komen, terwijl bomen de CO2 uit de lucht halen, schrok ik.

Hij had zich erin verdiept en terwijl hij verder vertelde, kantelde mijn beeld. Ik dacht dat we in Nederland best goed bezig waren, maar buiten ons blikveld is er veel meer aan de hand.

De consument vraagt, betaalt en gebruikt, en ziet niet wat dat aan de andere kant van de wereld allemaal aanricht. Hoe kun je verduurzamen als je niet eens weet wat er gebeurt?
De beslissing was in een split second gemaakt: hier ga ik wat aan doen!
En zo begon het.

Dit boek geeft inzicht in onze impact op de planeet. Die impact vindt grotendeels plaats buiten ons zicht en hij is groter dan we denken. Als je weet waar de grootste problemen zitten, kun je pas echt effectief verduurzamen. De verborgen impact geeft inzicht en biedt houvast voor mensen die hun negatieve impact op de planeet willen ombuigen in een positieve impact. Babette Porcelijn heeft industrieel ontwerpen gestudeerd aan de TU Delft. Daar heeft zij kennis van industriële processen en ketenanalyse opgedaan. Babette heeft een ontwerpstudio voor design en communicatie.

Ik denk dat De verborgen impact een heel belangrijk boek is om te lezen. Het staat bomvol met informatie over hoe wij mensen omgaan met het milieu en hoeveel (verborgen) impact dat heeft. Veel milieuvervuiling zie je en weet je. Als je in de auto stapt, verbruik je benzine. Je weet ook dat wanneer je een telefoon koopt, dat het maken van die telefoon in een fabriek met al die grondstoffen een bepaalde impact heeft. Of dat je droger veel stroom verbruikt. En dat je water verbruikt als je onder de douche staat. Dat is de zichtbare impact. Maar wat is de verborgen impact? Heb je er bijvoorbeeld ooit over nagedacht hoe ontzettend veel liter water we verbruiken per dag, door de spullen die we gebruiken en de dingen die we eten? En dat niet alleen de uitstoot van je auto slecht is voor het milieu, maar (surprise, surprise) dat je auto ook gemáákt moet worden in een fabriek en dat dat ook heel veel impact heeft? Oh enne, ooit over nagedacht dat je autobanden rubber achterlaten op het wegdek en dat dat zorgt voor plastic in zee? Wow.

Dit boek bevat érg veel informatie. Zoveel informatie dat ik soms door de bomen het bos niet meer zag en het even weg moest leggen. Man, wat hebben wij met zijn allen een enorme impact op onze wereld en wat kunnen we eigenlijk veel doen om dit wat te verminderen. Na elk hoofdstuk staan er wat tips en handvatten waar je mee aan de slag kan. In ieder geval is de bewustwording heel belangrijk en misschien ga je na dit boek net even wat bewuster om met al die dingen waarvan je geen idee had dat ze zoveel (verborgen) impact hadden op het milieu.

Klik hier voor het fysieke boek. Ik heb dit boek van de uitgeverij gekregen.

Ik lees weleens boeken over hooggevoeligheid of sensitiviteit en deze werd me onlangs aangeraden. Het nadeel van veel boeken over HSP of hooggevoeligheid is dat ze soms heel zweverig zijn en vaak wat neigen naar ‘een zesde zintuig’ of ‘heldervoelend zijn’. Dat spreekt mij niet zo aan en dat lees ik dan ook niet graag, ik wil graag een praktisch en down to earth boek.

Sensitiviteit als kracht sprak me in eerste instantie aan omdat het vanuit positiviteit wordt benaderd (en niet in de vorm van ‘Boehoehoe, wij hooggevoeligen hebben het zo zwaar en dit boek kan je helpen!’). Ik verwachtte praktische tips en ervaringen over hoe je je hooggevoeligheid positief en sterk kan inzetten. Ik werd erg teleurgesteld. Het boek is gelardeerd met zweverige tips en passages die heel erg uitgaan van ‘het gevoel’. Zo gaat de schrijver van dit boek er vanuit dat je als HSP’er van alles zomaar kan aanvoelen. Ik geloof zelf dat ik dingen niet per se aanvoel, maar ze ‘lees’ vanuit lichaamstaal, gezichtsuitdrukking, houding en manier van praten. Zo staat er in het boek hier en daar wat over edelstenen en dat je ‘als je aan iemand denkt, even een kaartje of berichtje moet sturen, want je voelt vast aan dat er iets aan de hand is’. Ik weet het niet. Het is niet mijn manier van benaderen van hooggevoeligheid en het spreekt me dan ook niet aan. De tekeningen in het boek zijn ook niet mooi en niet opbeurend. Helaas!

Klik hier voor het fysieke boek.

Omdat ik in oktober zoveel gelezen heb, splits ik deze maand mijn boekenpost op in tweeën. Mijn favoriet van deze eerste acht was zeker weten ‘Het beste wat we hebben’ van Griet op de Beeck. Ik werd deze maand ook een paar keer teleurgesteld door een boek, maar dat hoort er nu eenmaal bij, zeker als je veel leest. Je kan niet altijd geluk hebben met het kiezen van een verhaal, en soms leer ik er ook nog wat van. Bijvoorbeeld dat een bepaald genre toch echt niet mijn ding is, of dat ik niet van een specifieke schrijfstijl houd.

Komende week behandel ik de volgende zeven boeken van oktober. In de tussentijd kan je me volgen op Goodreads waar ik bijhoud wat ik allemaal lees.