Miss Lipgloss herinneringen

Wat is tien jaar Miss Lipgloss voorbijgevlogen, maar voelt het aan de andere kant als een leven lang. Als ik terugkijk op de jaren dat ik mijn blog run, flitsen er wat beelden door mijn hoofd. Herinneringen die me nog lang bij zullen blijven, van die dingen waar ik vaak aan terugdenk. Sommige dingen heel groot, andere dingen kleiner en op het eerste gezicht nietszeggend. Ik deel ze graag met je vandaag.

Dit zijn dingen die in me opkomen als ik eens terugdenk aan de afgelopen tien jaar, van die beelden die voor mijn ogen flitsen. Ha, nu klinkt het net alsof ik doodga. Gelukkig is niets minder waar. Het gekke is dat ik dingen als mijn eerste persevent helemaal niet meer kan herinneren. Ik zit al eventjes te graven, maar dat eerste specifieke event kan ik me niet meer voor de geest halen. Gek, toch?

‘Bouwen’ van mijn eerste web-log

Het moment dat ik mijn blog begon, weet ik nog erg goed. Ik zat op mijn slaapkamer bij mijn ouders thuis. Het was 21 september 2006, ik was zestien jaar oud. Ik hield erg van schrijven en van make-up en besloot (op aanraden van mijn vader) een blog te starten. Dat kon destijds erg gemakkelijk via web-log.nl. Ik moest een naam invullen, dat werd ‘Miss Lipgloss’ – gewoon, omdat ik zoveel lipgloss had. Ik zie ze zo nog voor me in een laatje van mijn bureau.
In een paar klikken had ik een blog. Met heel veel roze. Tien jaar later blog ik nog steeds en alles wat er is gebeurd in de tussentijd, had ik natuurlijk nooit kunnen bedenken.

Schrijven voor Girlscene als bijbaan

Ergens in 2008 werd ik benaderd door Monique van Girlscene. Ik keek enorm op tegen haar: de koningin van de fashion, beauty en lifestylesites van Nederland, echt een voorloper op internetgebied in die tijd. Ze vroeg of ik het leuk vond om voor Girlscene te schrijven. Dat hoefde ze me natuurlijk geen twee keer te vragen. Ik kreeg er wat geld voor en ik kon dus mijn baantje bij de supermarkt opzeggen. Ik weet nog hoe ik de koning te rijk was: wat een geweldig bijbaantje had ik! Van de vleesafdeling in de supermarkt naar thuis artikelen schrijven voor een van mijn favoriete sites. Door mijn eigen blog kwam ik aan dit baantje en ik vond het geweldig.

De eerste keer in een magazine: Girlz!

Door de jaren heen heb ik vaak fotoshoots en interviews gehad en daarmee in magazines gestaan, maar de allereerste keer weet ik nog als de dag van gisteren. Er kwam een fotograaf bij mij thuis (ik woonde nog bij mijn ouders) om foto’s te maken bij een artikel over mijn ‘lipglossverslaving.’ De keuken werd omgebouwd tot fotostudio met een heleboel lampen, ik werd op de foto gezet met al mijn verschillende soorten lipgloss en op het grasveld voor ons huis werd er ook nog een shoot gedaan. Het werd een mega groot item in Girlz! en ik was er ongelooflijk trots op. Check ook de zin ‘als ik een brief moet posten,’ haha!

Eerste zakelijke diner

Ook in 2008, toen ik net het VWO aan het afronden was, werd ik benaderd door Blogmij. ‘Je kan van je blog je werken maken,’ zeiden zij toen al. Ik geloofde er echt niks van! In Nederland gebeurde dit nog niet zoveel en ik zag niet in hoe dat mogelijk was. Wel leek het me handig om samen te werken: ik stak er zoveel tijd in, het zou toch best relaxed zijn om er een zakcentje mee te verdienen. Ik weet nog goed dat ik op kantoor bij hen in Den Haag het contract tekende en dat we ’s avonds uit eten gingen bij Oni in dezelfde stad. Ik was zo nerveus: wat moest ik aan, hoe moest ik me gedragen, hoe moest ik eten (ik had nog niet veel ervaring met sushi), wat voor make-up moest ik op… Ik vond het uiteindelijk mega leuk en leerde toen ook dat het allemaal echt niet zo stijfjes en ‘belangrijk’ is.

Mijn eerste advertorial

In het verlengde van die eerste zakelijke afspraak had ik mijn eerste advertorial op de website. Er waren nog geen regels, geen richtlijnen, geen duidelijkheid over hoe alles werkte, maar wel verdiende ik veertig euro met mijn eerste in opdracht geschreven blogpost. Het ging over, jawel, de nieuwe single van Craig David. Ik kreeg een plaatje en een tekst aangeleverd en die moest één op één op de website.
Ik weet nog zo goed dat ik daar beneden rende en aan mijn ouders verkondigde dat ik zojuist in tien minuten veertig euro had verdiend.

Daarbij kan ik me ook erg goed herinneren dat ik een keer met Mascha ging winkelen in Den Haag en dat we alles omrekenden naar advertorials. In die tijd verdiende ik €250 voor een advertorial, wat ik een bizar hoog bedrag vond. Wat veel geld! We stonden in een kledingzaak en ik paste een spijkerbroek. Hij was €125, wat ik erg duur vond. ‘Ah joh, dat is maar een halve advertorial!’ zeiden we lachend.
Inmiddels denk ik een beetje anders omdat van de prijs die ik krijg voor een advertorial nog zoveel geld afgaat voor ik het daadwerkelijk kan uitgeven, maar het blijft leuk hoe dat destijds ging. Ook zie ik het niet meer zo dat ik het bedrag voor een campagne ‘verdien’ in de tijd die ik er in stop. Ik zie het nu meer als een loon voor alle uren die ik in mijn bedrijf stop.

Mijn allereerste persreis: naar Japan

In 2010 dacht ik even dat ik gek werd: ik werd door Red Bull uitgenodigd om mee te gaan naar Japan. Red Bull organiseert sportevenementen over de hele wereld en in Tokio werd de Red Bull BC One gehouden: een grote breakdance-wedstrijd. Samen met iemand van de Telegraaf en de Nieuwe Revu ging ik die kant op. Ik vond het erg spannend maar vooral zó tof! Wat een ervaring was het om vier dagen in Tokio te zijn, en ook nog eens voor werk. Het was mijn allereerste persreis en het had niet beter kunnen zijn.

Boek Beauty

In 2013 verscheen mijn eerste boek, Beauty. Hoofdzakelijk gaat dit boek over beauty, met een klein deel over hoe mijn blogcarriere tot dan toe verliep.

Een grote droom die uitkwam! En ook weer iets waar ik veel van heb geleerd. Het was megaveel werk: het schrijven, het verzamelen van beeld (wat ik allemaal zelf deed), de fotoshoot plannen (wat ik allemaal zelf deed), het lanceringsfeest plannen (wat ik allemaal zelf deed) en de enorme hoeveelheid aan media-aandacht rondom de verschijning. Na de lancering raakte ik oververmoeid en ging het even niet zo goed, ik had echt teveel hooi op mijn vork genomen. Les: niet alles zelf willen doen en goed naar je gevoel en lijf luisteren.

Het boekenvak smaakte zeker naar meer, maar ik wilde niet nog een beautyboek uitbrengen, geen vervolg op dit boek.

De Miss Lipgloss Shop

Al tijden had ik het in mijn hoofd: een eigen online winkel. Het leek me zo gaaf om een eigen webshop te runnen! Die droom kwam uit eind 2011, begin 2012: samen met e-commerce bureau De Nieuwe Zaak opende ik een eigen webwinkel vol beautyproducten. Twee jaar lang hebben we hier hard aan gewerkt met het team. We hebben duizenden bestellingen verzonden, ik heb duizenden teksten geschreven voor bij producten, nieuwsbrieven uitgewerkt, op nieuwe producten gejaagd en met leveranciers afgesproken. Eind 2014 stopten we ermee. De Nieuwe Zaak stopte met hun Retail tak en we spraken er al een tijdje over om te stoppen. De vele uren werk, de hoge kosten aan onder andere fulfilment en verpakkingen, de lage marges op beautyproducten en het gebrek aan focus zorgden ervoor dat we de deur dicht deden. Ik krijg er nog wel eens opmerkingen over, en vragen of ik het niet als falen zie, maar ik zie het juist als een periode waarin ik vreselijk veel heb geleerd en waarin ik heb ontdekt dat retailen toch echt niet mijn ding is. En daar ben ik heel dankbaar voor! Het was een prachtige kans die ik met beide handen heb aangegrepen.

TV-werk

In de laatste paar jaar heb ik regelmatig wat tv-werk mogen doen, iets waar ik grote dromen over had. Wat leek het me gaaf om een eigen programma te hebben of om een expert te zijn in een talkshow! Ik ben vaak te gast geweest in programma’s als Koffietijd, EditieNL en Shownieuws en daarnaast heb ik drie keer mijn eigen tv-programma op TLC gehad, TLC Make-Up. De laatste keer deed ik dat samen met Anna Nooshin.
De tv-droom heb ik wat laten varen, niet omdat het niet lukte, maar omdat ik ontdekte dat het niet iets is waar ik gelukkig van word. Draaidagen voor televisie leverden me altijd verschrikkelijk veel stress op, een bepaalde druk om er op een bepaalde manier uit te zien, mensen die onaardig en onnodig hard zijn, die je alleen bellen als zij je nodig hebben. Ik werd er niet gelukkig van en het is niet meer mijn uiteindelijke doel om een vast televisiegezicht te worden, wat eerst wel een doel van me was. Ik vind het nog steeds leuk om te gast te zijn als expert op een bepaald gebied of om over ontwikkelingen te praten, maar een eigen televisieprogramma hoeft van mij niet meer. Maar begrijp me niet verkeerd, de tv-ervaringen die ik heb gehad waren ook enorm leuk en ontzettend leerzaam.

Als ik zo terugkijk op al deze herinneringen zitten er best wat dromen bij die in duigen zijn gevallen. Niet op een negatieve manier, integendeel: door ermee aan de slag te gaan ontdekte ik dat ik van bepaalde dingen een beeld had dat niet klopte. Door het te proberen ontdekte ik dat ik het eigenlijk helemaal niet wilde, dat ik gelukkiger word van andere dingen.

Ik word er wel bijna wat melancholiek van, maar het voelt goed om terug te kijken op deze herinneringen. Ik zal ze nooit vergeten, dat weet ik zeker.

Heb jij een specifieke herinnering bij Miss Lipgloss? Ik ben benieuwd.