Een MissLipgloss artikel
I love Aaf!
Even iets heel anders: ik ben fan van Aaf Brandt Corstius. Ik denk dat heel veel meiden die naam niks zegt, maar believe me: ze is geweldig. Aaf schrijft sinds maart 2006 columns voor NRC Next en het is elke dag weer een plezier om de Next open te slaan. De column van Aaf maakt me altijd aan het lachen: soms een glimlachje, en soms een echte lach. En dat ’s ochtends om 7 uur. Believe me, ’s ochtends om 7 uur zijn er weinig mensen die mij echt aan het lachen krijgen.
Aaf lukt het dus wel. Aaf schrijft elke dag een column over dingen die haar bezighouden. Het gaat over álles. Dat wat in het nieuws is (zoals de kredietcrisis), maar ook duidelijk dingetjes uit haar dagelijks leven.
Ik kan nu wel een hele post gaan vertellen over Aaf en hoe geweldig haar columns zijn, maar het is véél leuker om jullie een column van haar te laten lezen.
Haar column van afgelopen dinsdag (ik vind hem echt hilarisch):
De door hem zelf uitgevonden regels van de schreeuwpop
Marco Borsato lijkt mij een aardige man. Hij is al honderd jaar getrouwd met Leontine, hij geeft geld aan War Child, hij heeft veel gedaan voor de emancipatie van mannen met inhammen en godzijdank draagt hij die malle sjaals niet meer.
Ik heb maar één probleem met Marco Borsato: hij schreeuwt zo hard. En dat geschreeuw hoor je overal, nu hij weer aan een concertenreeks-met-kleurenthema gaat beginnen waar uiteraard weer drie op de vijf Nederlanders heen zullen gaan.
Ik heb Marco’s nieuwe cd Wit licht geanalyseerd, en deze is geheel gemaakt volgens de door hem zelf uitgevonden regels van de schreeuwpop. Dat gaat ongeveer zo.
Een lied begint zachtjes, met integer pianogeklinkel en teksten als Er staat een klein en donker huis / aan het einde van de straat. Oké, tot zover niks aan de hand. Maar dan komt er, na wat ingetogen gemijmer over kleine huizen, druppels in de oceaan, en handen of ogen die zich openen, altijd het refrein.
En dat refrein is kei- en keihard. Eerst zwellen de violen aan, dan klinkt er een volledig filharmonisch orkest, en vervolgens begint Marco dingen te schreeuwen – zingen is er niet meer bij – als: En ik SPRIIIIIIING! Ik SPRIIIING! Hierop volgt algemeen pandemonium, gekletter, instrumentjes die door elkaar heen spelen om het emotionele wantij goed weer te geven, en dat gaat door tot, ineens, bam, het lied klaar is. Heel plotseling komt dat eind altijd. Want dat is dramatisch.
Het lijkt alsof Marco een optelsom heeft gemaakt: de mensen willen liedjes, en de mensen willen emoties, en emotie staat gelijk aan veel lawaai.
Nu kun je zeggen: ach, die man is een Italiaan, of in ieder geval een Alkmaarse Italiaan, en Italianen hebben altijd last van emoties, en praten altijd hard, met van die handgebaartjes.
Dat is waar. Maar een beetje emotioneel zijn is toch echt iets anders dan cd’s, voetbalstadions en radiozenders volschreeuwen met ‘WAS mij, OMARM mij, ONTDOOI mij!’ (geciteerd uit ‘Was mij’, waarin Marco mensen oproept om hem te wassen en te ontdooien. Ja, ik snap die tekst ook niet helemaal).
Het is vast ook de schuld van platenmaatschappijtypes, die na Rood dachten: voortaan doen we alles schreeuwend. Dat vinden de mensen fijn.
Dit mens niet. Dit mens krijgt hoofdpijn van al die emoties en verlangt erg terug naar de tijd dat Marco nog een vlassig snorretje had en albums vol zong met Italiaanse pizzamuziek.
Nog meer geweldig:
- In een kopje gieten, en er dan geen theezakje in doen
- Nou, het is een domino-ding, hè
- Opnieuw het hele krantenjongen-miljonairparcours
Nog meer Aaf: