Sneak Peek Augustus #1

Oké dames, dit is de kortste en saaiste Sneak Peek ooit. Oké, er zit nog één dag Chicago bij maar voor de rest heb ik letterlijk NIKS gedaan. Boooring. Maar het is maandagochtend dus er ís een Sneak Peek, maar een hele korte dit keer. Sowwy.

Ik vertelde je in de vorige Sneak Peek al dat ik helaas ziek werd toen ik in Chicago was. Maandag was de dag dat Kirsten vertrok en we gingen nog even samen ontbijten. Toen ze wegging baalde ik, omdat ik ook graag naar huis wilde en me vreselijk belabberd voelde. Die middag had ik afgesproken met Noelle en haar vriend – ik volg haar al jaren op Twitter en toevallig waren we tegelijk in Chicago! – en dat leek me een goede afleiding. Toen Kirsten vertrok ben ik nog een paar uur gaan slapen en heb ik wat medicijnen genomen die ik bij de drogist had gekocht. Ik voelde me toen gelukkig iets beter, dus ik besloot met Noelle en haar vriend mee te gaan. We gingen cupcakes eten bij Sprinkles, volgens Noelle hebben ze daar de lekkerste cupcakes van Chicago. Foto’s daarvan laat ik je zien in mijn uitgebreide Chicago verslag.

Zij gingen daarna naar de Willis Towers, het hoogste gebouw van Chicago, en ik wilde ook! Alleen was de rij twee uur en daar had ik niet zoveel zin in. Ik besloot dus vanaf daar terug te wandelen naar mijn hotel.

De zon scheen en ook al voelde ik me crap, ik genoot van het mooie weer en de immense gebouwen.

Bij de Chicago River.

Ik ging nog even langs Victoria’s Secret (het enige wat ik nog wilde doen), haalde wat te eten en ben vroeg gaan slapen om me de dag er na zo goed mogelijk te voelen. Dinsdag voelde ik me inderdaad beter, en gelukkig maar, want ik wilde me niet al te belabberd voelen in het vliegtuig. Op naar O’Hare! Ik ben nog nooit zo blij geweest dat ik naar huis mocht. 6000 kilometer weg van huis, alleen en ziek, ik voelde me echt k*#.

Klaar om in te checken!

Hahaha, oehhhhh… Ik mocht 23 kilo mee en had 22.9. Wat een geluk! Anders moest ik bijbetalen. De vorige keer in New York moest ik $150 betalen omdat ik overgewicht had. Dat is echt balen…

Yay, there we go! De vlucht was super relaxed. Ik zat helemaal vooraan een rij dus ik had geen mensen voor me en kon lekker languit zitten. Ik heb niet geslapen – ik was niet moe, had er gewoon geen zin in – en heb lekker tv gekeken. Ik heb de documentaire Scatter my Ashes At Bergdorf’s gekeken, een documentaire over het grote New Yorkse warenhuis Bergdorf Goodman. Onwijs interessant en leuk om te zien, bizar hoe een warenhuis zo’n historie kan hebben. Daarna keek ik Identity Thief, een hilarische film over Sandy Patterman, een man wiens identiteit wordt gestolen. Hij gaat achter haar aan en dat resulteert in hilarische gebeurtenissen. Na deze twee films heb ik een paar afleveringen Modern Family gekeken en toen waren we er al bijna! De vlucht was echt nice en de stewardessen waren ongelooflijk vriendelijk. Beste vlucht ooit – behalve dan dat ik constant zat te snotteren, haha.

Er zat een hele leuke vrouw naast me uit Chicago waar ik ook veel mee heb gekletst, dat maakte ook dat de tijd snel ging. Normaal kan ik nooit zo lang achter elkaar films kijken (ik verveel me heel snel) maar deze keer vond ik het super relaxed. We landden lekker vroeg op Schiphol (kwart voor zeven ’s ochtends) en toen stonden vriendinnen Judith en Ingrid op me te wachten.

Yay, Nederland! Ik hoor altijd dat veel mensen Nederland vreselijk vinden maar ik houd echt heel erg van ons land. Het is mooi (dat vind ik echt, de plaatsjes en steden hebben zoveel karakter en historie en gezelligheid), gezellig, de wisseling van de seizoenen vind ik leuk (daardoor waardeer je alles meer) en Nederland is een prettig land om in te leven qua voorzieningen. Ik vind het heel leuk om weg te zijn uit Nederland maar thuiskomen vind ik misschien nog wel fijner.

Woensdag rond een uur of negen was ik thuis, ‘mijn’ (Chicago) tijd was op dat moment twee uur ’s nachts. Ik ben na een paar uur wel gaan slapen, ook omdat ik me niet zo lekker voelde. Ik besloot vanaf dat moment ook geen medicijnen meer te nemen en gewoon uit te zieken. In Chicago wilde ik het onderdrukken (ook voor de vlucht), eenmaal thuis kon ik de tijd nemen om beter te worden.

Willem was donderdag jarig! Ik vond het vervelend dat ik ziek was, maar ja, niks aan te doen. Hij werd 28 en cadeaus had ik laatst al gegeven (Nintendo 3DS XL) en ik had wat dingetjes meegenomen uit Chicago. En… een Mario taart! Deze had ik besteld bij Cupcake Point in Zwolle. Check hieronder de foto’s (met mijn goede camera gemaakt):

 

Supervet, toch?! Letterlijk en figuurlijk! Hij vond het echt mega gaaf. Hij is helemaal niet zo’n taartliefhebber maar hij liet me een ander soort Mario taart een paar maanden geleden op Reddit zien en toen wist ik meteen wat ik voor zijn verjaardag moest hebben, haha! Uiteindelijk hebben we er super lekker van gegeten samen met mijn ouders.

’s Middags even de stad in wandelen. We haalden een sapje bij Smooth Fruit Therapy, een tentje met allerlei lekkere fruitsappen, smoothies en frozen yoghurt.

Aanrader! Zit in de Korte Ademhalingssteeg. Weet je trouwens waarom die straat zo heet? Vroeger, héél lang geleden, werden de ter dood veroordeelden langs dit steegje naar de Melkmarkt gebracht om daar geëxecuteerd te worden.

Woooow, zo neon, niet vast te leggen! Het is Pool Party van China Glaze die op de nagels veel meer oranje is dan in het flesje.

Wow, ik had ineens 20.000 followers op instagram.. Bizarre cijfers, ik geloof het nooit helemaal!

Neon lakjes gekocht in Chicago. Shoplog komt vanmiddag online!

Gisteren heb ik dit boek uitgelezen: Alles is zoals het zou moeten zijn van Daphne Deckers. Het is haar eerste roman. Ik verwachtte er niet zoveel van, ik dacht vooral dat het de zoveelste simpele chicklit zou zijn, maar ik vond hem echt onwijs leuk! Daphne kan ontzettend goed schrijven, met veel taalgrapjes en humor. Het boek gaat over Iris, die na de geboorte van Milan door haar vriend Pieter aan de kant wordt gezet. Hij verlaat haar voor een jonger exemplaar en verhuist naar het buitenland. Een ontzettend nare ervaring die Iris niet geheel zonder horten en stoten doorstaat. Begrijpelijk, ook. Daphne omschrijft het heel treffend, grappig, gevat. Heb er onwijs van genoten. En ook wel leuk: het is niet zo voorspelbaar.

Jurkje van Forever21, ik vind ‘m leuk 🙂

Mooie quote uit het boek van Daphne Deckers; ‘Als je heel lang boos blijft op iemand, dan is het net alsof je zelf vergif neemt, in de hoop dat de ander sterft’. Officieel is het een quote van Buddha.

Inmiddels het is nu zondag en voel ik me stukken beter. Ik heb de afgelopen dagen heel veel geslapen (maar echt heel veel, hele dagen) en ik heb geen last meer van mijn holtes en keel. Komende week heb ik weer wat afspraken gepland staan dus dat komt goed uit.

Ik krijg vaak de vraag hoe het nu met me gaat na mijn dip van de afgelopen tijd. Eind mei vertelde ik dat het niet goed met mij ging, en inmiddels zijn we iets meer dan twee maanden verder. Ik voel me stukken beter, dat zagen sommigen van jullie al aan me in mijn video’s.

Ik heb veel meer energie, voel me beter, kan weer moeiteloos mijn bed uit komen, me opmaken en naar afspraken gaan. Ik heb weer meer zin in alles, meer zin in de site, in blogposts maken, video’s maken, met mijn werk bezig zijn. Dat vond ik het meest vervelend aan die periode: ik vond niks meer leuk. Maar echt niks. Ik heb er serieus over nagedacht om een alternatief te zoeken, iets anders te gaan doen dan wat ik nu doe. Gelukkig was dat een fase (iedereen heeft wel periodes waarin je je werk of studie niet meer leuk vindt) en ik heb nu vooral weer veel zin in alles. Het gaat nog steeds langzamer dan normaal en ik moet mezelf ook een beetje tegenhouden met alles zodat ik niet weer veel te veel ga doen, meer dan ik aankan. Ik heb veel adviezen en raad opgevolgd maar ook veel mijn eigen gevoel gevolgd. Veel geslapen in de eerste weken en afleiding gezocht.

De vakantie met Willem naar Barcelona in juni kwam precies op het juiste moment, het was zo fijn om even met van alles bezig te zijn behalve mijn blog en mijn werk, datgene wat me zoveel stress bezorgde. Even een andere omgeving, de hele dag druk met leuke dingen, niks moet, alles mag. Ook daar heb ik het best moeilijk gehad, want mijn gevoelens bleven natuurlijk gewoon, maar het was zoveel beter dan thuis zijn en me opgesloten te voelen in mijn ‘bubbel’ van negativiteit, stress, niks was goed.

Toen ik tegen een vriendin zei ‘Ik heb nu een excuus om rustiger aan te doen, dat voelt prettig’ en zij zei ‘Maar Cynt, dat heb je áltijd. Je mag altijd minder doen. Je mag er zijn, ook als je 75% doet in plaats van 100.’ Dat heeft me wel aan het denken gezet. Het zit zo in mijn hoofd, dat ik álles móet dóen. Ik voel me goed als ik veel doe, als ik productief ben geweest. Maar het is oké als dat een keer niet zo is. Voor mijn gevoel zit ik nu op 75% van mijn kunnen (oftewel, van wat ik eerder deed) en dat wil ik even zo houden, voor nu voelt het als mijn 100%.

Ik heb dingen in mijn dagelijks werk en leven veranderd, meer structuur aangebracht (maar ook weer niet teveel, als ik zin heb om om 11 uur ’s avonds te bloggen dan doe ik dat lekker), meer dingen aan de kant geschoven die teveel waren, met veel mensen gepraat, rust genomen, leuke dingen gedaan, veel gepraat, veel gepraat en nog meer gepraat. Soms wilde ik in die periode dat ik voor een baas werkte die me vrij kon geven en tijd kon geven om weer op de rails te komen en te re-integreren, mijn werk ging natuurlijk gewoon door. Dat was best lastig. Ik wilde niet alles zomaar stop zetten – al kon dat achteraf gezien wel. Alleen wilde ik het niet. Ik hoorde veel dat ik ‘geluk’ had dat ik in deze periode eigen baas was, ik vond dat juist meer een belemmering. Ik zie het elke dag (normaal gesproken) als iets geweldigs, maar in deze periode haatte ik het. Ik wilde gewoon even helemaal niks. Dat ging niet, mijn werk gaat gewoon door. Blogposts maken, maar ook alle social media, advertorials, mail, de zakelijke kant van mijn bedrijf en blog. Maar het was oké, ik heb het zo kunnen plannen dat ik het nodige kon doen en verder tijd voor mezelf kon nemen.

Wat ik ervan heb geleerd? Dat ik meer naar mezelf moet luisteren en meer voor mezelf moet kiezen. Dat ik nee mag zeggen en dat niet alles per se moet. Nee is ook een antwoord, en morgen is er weer een dag. Was eerder mijn motto ‘Stel niet uit tot morgen wat je vandaag kan doen’, denk ik nu vaker ‘Joh, dat kan morgen ook wel, de wereld vergaat niet’. Niet op een lakse, luie manier, maar op een gezonde manier waarop ik meer en beter aanvoel wat ik zelf kan en wil. Ondanks dat ik altijd alles graag wil doen, en veel ook, en ik altijd enthousiast word van nieuwe ideeën en plannen, besef ik nu ook dat niet alles MOET. Het hoeft niet allemaal. Het hoeft niet altijd meer, meer, meer te zijn. Het mag ook wat minder zijn. Minder en gelukkig in plaats van alles en gestresst. Het is oké.

Ik ben er nog niet, maar ik zit beter in mijn vel en het gaat echt lekkerder met me. Ik ben nog aan mezelf aan het werken en heb zeker nog wat tijd nodig voor ik weer voor de volle 100% kan knallen, ik heb weer plezier in de dingen die ik elke dag mag doen. Geniet van mezelf ’s ochtends opmaken, van op tijd opstaan en de hele dag lekker bloggen, van uitgebreid lunchen en een boek lezen op de bank, uit eten gaan met vriendinnen en bewust nadenken over wat ik wil en wat ik doe en ga doen om alles relaxed en op de rit te houden.

Ik ben op de goede weg en wil jou bedanken voor je begrip en voor alle lieve reacties en mails die ik heb gehad. De herkenning heeft me onwijs goed gedaan, heeft me het gevoel gegeven dat ik niet gek ben en dat het oké is om me soms even klote te voelen. Bedankt voor je begrip, doet me goed!