Klik hier voor 30 dagen toegang tot de beste structuur- en focusworkshops voor €10

‘Wil je een lekkere dikke pik zien?’

Een paar weken geleden werd ik seksueel geïntimideerd. Toen ik mijn verhaal online deelde, kreeg ik daar heel uiteenlopende reacties op. Ik schrok daarvan en ben actie gaan ondernemen. Vandaag vertel ik mijn complete verhaal.

Leestijd

‘Wil je een lekkere dikke pik zien?’

Op een donderdagochtend ga ik, zoals ik ’s ochtends altijd doe, in mijn eentje wandelen. Het is heerlijk weer en ik besluit weer eens naar de Wijthmenerplas te gaan: een van mijn favoriete plekken in Zwolle om lekker rond te banjeren.

Als ik bij de parkeerplaats aankom staat er maar één andere auto en op Instagram stories laat ik jullie de fluitende vogeltjes horen en vertel ik dat ik het heerlijk vind dat het nog zo rustig is. Later op de dag is het ongetwijfeld heel druk – dat ben ik mooi voor. Heel fijn om zo de dag te beginnen.

Zodra ik het mooie bruggetje overkom en de ‘hoek’ om ben, zie ik iets verderop een man rondzwerven. Hij loopt niet echt, het lijkt alsof hij naar iets zoekt. Naar mij dus, blijkbaar. Hij komt op me afgelopen en verspert me de weg. Hij maakt aanstalten om me wat te vragen en ik schrik meteen van zijn houding. Dit is niet iemand die even de weg wil vragen of een praatje wil aanknopen.

‘Wil jij een lekkere dikke pik zien?’

Mijn eerste heel snelle reactie is een walgend maar duidelijk ‘Nee’. Hij maakt aanstalten om zijn grijze joggingbroek naar beneden te trekken en ik loop stevig door. Er gaat van alles door mijn hoofd. Ik ben hier helemaal alleen in the middle of nowhere, wat wil deze man? Is hij ‘slechts’ een potloodventer (en laat ik vooropstellen dat dat ook absoluut niet acceptabel is), of is hij uit op meer? Komt hij achter me aan? Het liefst wil ik rennen en meteen mijn telefoon pakken, maar ik durf niet. Wat als het iets triggert bij hem en hij dan achter me aankomt?

Na een paar minuten stevig doorwandelen sla ik een paadje in. Ik durf om te kijken, zie hem niet, pak mijn telefoon en bel na heel kort twijfelen 112. Ik vertel de politie dat ik seksueel geïntimideerd ben en dat deze man hier nog loopt. De politie is er heel snel en houdt me telefonisch op de hoogte.

Ik bel mijn vriend en hij zegt me dat ik moet aanbellen bij iemand. Na eventjes lopen kom ik uit bij grote villa’s die naast het recreatiegebied staan en ik sta heel erg te twijfelen. ‘Willem, dat is toch raar? Dat een meisje om half negen ’s ochtends ineens voor de deur staat?’ Hij blijft aandringen. Ik heb ook nog telefonisch contact met de politie en ook zij zeggen dat ik op zoek moet naar andere mensen voor het geval deze gek me toch op komt zoeken.

Ik besluit aan te bellen bij een van de huizen en een vrouw in badjas doet twijfelachtig open. Zij zal inderdaad wel denken: wat doet dit meisje hier om half negen bij mij aan de deur? Ik leg haar heel kort uit wat er aan de hand is en ze haalt me meteen naar binnen. Ik krijg thee en een goed gesprek en ik ben deze mevrouw enorm dankbaar. Ik kan eventjes alleen maar huilen van de schrik en omdat deze mevrouw zó lief is.
Aldaar word ik gebeld door de politie: ze hebben de man gevonden. Hij ontkent en ze kunnen hem alleen een waarschuwing geven. ‘In feite heeft hij je alleen een vraag gesteld, dus we kunnen hem niet meenemen naar het bureau.’ De volgende dag doe ik wel meteen aangifte, daar heb ik nog niks over gehoord.

Victimshaming

Eenmaal thuis, na een kop koffie en even janken besluit ik mijn verhaal te delen op Instagram. Ik vertel in het kort wat ik hierboven omschrijf. Ik deel het omdat ik ten eerste een heleboel andere dingen óók deel, dus iets wat zo klote is als wat er vandaag is gebeurd, kan ik dan óók delen. Maar ook omdat ik weet dat zulke dingen nog steeds in de taboesfeer zitten. Dan wil ik het juist delen. Ik omschrijf hoeveel angst het aanjaagt, hoe bang ik was en wat het met me doet. En dat de politie helaas niets kan.

Ik word overladen met lieve berichten. Met steun, met lieve woorden, met verhalen van mensen die in vergelijkbare situaties hebben gezeten. Het doet me goed dat mijn gevoel hierbij niet zo raar is en dat ik goed heb gehandeld door meteen de politie te bellen. Ik voel me gesterkt en gerustgesteld.

Al snel wordt het verhaal gedeeld op verschillende nieuwssites en het wordt ook doorgeplaatst op de Facebookpagina’s van deze sites. Dan begint het al snel heel erg lelijk te worden. Ik krijg tweets met dat ik een aandachtshoer ben, op Facebook wordt besproken dat ‘die vloggers aandacht te kort komen’, of ik misschien bang ben voor een piemel (geplaatst door een vrouw) en ik zie mannen die elkaar taggen en zeggen ‘bij haar zou ik ook mijn broek naar beneden trekken.’

Het geval wordt besproken op allerlei Facebook pagina’s en op fora en wat ik daar lees of wat ik er van doorgestuurd krijg, maakt me woest.

Als je een greep uit de reacties niet wilt lezen, scroll dan even verder. Ik heb ze er bij gezet om te laten zien wat voor heftige reacties ik heb gekregen en hoe bizar dit eigenlijk is.

Ik mag me erover voelen zoals ik wil

Ik deelde de lelijke berichtjes die ik kreeg weer op social media, om andere mensen te laten zien wat er blijkbaar gebeurt als je je verhaal deelt over seksuele intimidatie. Kijk, ik ben inderdaad niet verkracht. Deze man heeft me niet aangeraakt. Maar hij heeft wél iets gedaan en dat is mij angst aanjagen. Mijn veilige plek afnemen. Mij shockeren. Mij seksueel intimideren.

Misschien wilde hij verder niks, misschien wel, dat weet ik nog steeds niet. Voor mijn gevoel maakt dat niet uit: hij heeft me beschadigd. Nu, na drie weken, gaat het goed met mij, maar in mijn eentje naar de Wijthmenerplas ga ik niet meer. Ik vermijd in parken de stille plekjes en de ‘bosjes’. Ik loop liever langs stukken waar meerdere mensen lopen. Als ik alleen over de dijk wandel en ik hoor achter me een hardloper aankomen, schrik ik. Terwijl ik me vroeger altijd onaantastbaar voelde en absoluut niet bang was in dit soort situaties.

Hoe ik mij gevoeld heb, is aan mij. Misschien haalt iemand anders haar schouders op, misschien lach jij het wel weg als je zoiets overkomt. Ik niet. Ik ben me wezenloos geschrokken. Ik voel me aangetast in mijn zekerheid, in mijn vrijheid. En ik besloot mijn verhaal te delen.

Als je dan wordt verteld dat je je aanstelt, dat je het doet voor de aandacht, dat het je eigen schuld is (‘je gaat daar toch ook niet alleen lopen als vrouw?’), dan raakt dat heel diep.

Ik vind het verschrikkelijk dat dit blijkbaar ‘normaal’ is. Ten eerste dat het gebeurt, ten tweede hoe er op wordt gereageerd. Want de reacties die ik krijg, krijg ik vooral van mensen die met naam en toenaam op Facebook of Twitter zitten. Niks anoniems aan. En: het zijn ook vrouwen die zo reageren, niet alleen ‘vrouwonvriendelijke mannen.’ Ik ben iemand met online veel bereik, maar dit gebeurt ook bij mensen die dat niet hebben. Dat is toch walgelijk?

Mijn zeepkist

Ik besloot meteen op de zeepkist te gaan staan en mijn verhaal met al deze onmogelijke reacties te delen. Daar kreeg ik enorm veel steun in, waar ik erg dankbaar voor ben. Mijn verhaal werd opgepikt door 3FM, door Telegraaf Vrouw, door Opzij en online kreeg ik erg veel retweets en bijval, waardoor ik heel veel mensen heb bereikt met dit verhaal.

Een paar keer heb ik gedacht: ‘Weet je wat? Ik kap ermee.’ Ik kreeg elke keer veel steun, maar elke keer werden de negatieve reacties ook nóg erger. Ik stak mijn hoofd weer boven het maaiveld en die ging er elke keer weer genadeloos af. Dat doet elke keer pijn, maar ik weet ook dat ik er iets mee wil bereiken. Niet voor mezelf, maar voor alle vrouwen. Daarom ging en ga ik ermee door. Weet je dat meer dan de helft van de Nederlandse vrouwen weleens seksueel geïntimideerd is? Dat is echt heel erg veel. En vind je het dan gek dat heel veel vrouwen niets durven te zeggen? Geen aangifte durven te doen? Het niet durven te vertellen in hun omgeving? Als je zulke reacties krijgt, kijk je wel uit. Een meisje vertelde mij in een mail dat ze door een klant op haar werk seksueel geïntimideerd was: hij haalde letterlijk zijn piemel uit zijn broek. Overstuur ging ze naar haar baas. Wat hij deed? Hij lachte haar uit. Dat voelt verschrikkelijk.
Online hebben veel mensen mijn verhaal gelezen en ik maak het ook mee dat mensen in real life er niet zo goed mee om kunnen gaan en dan maar gaan lachen als ik erover vertel. Onbegrijpelijk.

Toen het net gebeurd was, deelde ik ‘gewoon’ wat er gebeurde. Ik deelde mijn gevoelens, maar ook de reacties die ik kreeg. Daarmee hoopte ik bewustwording te creëren: ik wil dat mensen weten dat dit gebeurt en hoe er op wordt gereageerd. Zo kan je er zelf alert op zijn, mensen in je omgeving aanspreken mocht dit van toepassing zijn en kan je wellicht zelf nadenken wat je zou doen als je in zo’n situatie terecht komt.

Op Instagram deed ik een oproep: ik heb niet de naïeve illusie dat ik de malloten die dit doen kan aanpakken. Wel wil ik graag aan de andere kant verschil maken: moet er niet veel meer aandacht voor deze problemen komen in het onderwijs? Voorlichting, weerbaarheidslessen, voor zowel jongens als meisjes? En voor de jongens: leren over wat wel en niet kan?
Ik realiseerde me namelijk zelf dat ik hier op school nooit mee te maken heb gekregen, op één lacherig zelfverdedigingslesje na. Ik heb nooit voorlichting of informatie gehad over seksuele intimidatie, over grenzen aangeven, over wat wel en niet kan en hoe je daar dan mee omgaat. Ik realiseerde me hoe weinig ik weet en hoe weerloos ik ben. Moet dat niet al heel jong op school worden aangepakt?

Binnenkort zit ik bij GGD IJsselland. Om te bespreken wat zij allemaal doen aan weerbaarheid en voorlichting op scholen. We gaan om tafel om te kijken wat er nog verbeterd kan worden. Daar ben ik erg blij mee, mijn roep wordt gehoord. Natuurlijk ben ik geen onderwijsdeskundige of iets dergelijks, maar ik zou het echt fantastisch vinden als hier meer mee wordt gedaan.

Afgelopen weekend kreeg ik bericht van GroenLinks Zwolle dat zij een motie gingen indienen naar aanleiding van wat ik meemaakte. Maandag vertelde ik mijn verhaal in de raadszaal, om de motie toe te lichten. ik vond het heel spannend: ik spreek vaker voor groepen, maar dit is zó serieus. Mijn verhaal is serieus en de setting is serieus. Het ging goed en ik kreeg van de raadsleden positieve reacties.
De motie werd aangepast aangenomen: de GGD krijgt ruimte om eventuele aanpassingen en toevoegingen te doen aan het onderwijsprogramma en de gemeente moet zich uitspreken tegen seksuele intimidatie en victimshaming. Met de motie was het vooral de bedoeling om een APV in te stellen die dergelijk gedrag strafbaar maakt, de burgemeester gaf aan dat de PvdA hier landelijk mee bezig is en ze daar eerst op willen wachten. Ik hoop natuurlijk heel erg dat dit doorgezet wordt, maar ik begrijp ook dat het een heel grijs gebied is. Want was is nu precies seksuele intimidatie en wat niet? En hoe pak je dat aan?
Ik ben erg blij met de aandacht in de gemeenteraad voor dit probleem. Al is de motie aangepast aangenomen, elke vorm van aandacht is goed en heeft (hopelijk) effect.

Wat ik verder ga doen

Wat ik me vooral realiseerde na het incident is dat ik geen schijn van kans maak als een ‘man iets wil’ in zo’n situatie. Ik ben motorisch niet goed, ik ben niet snel en ik kan niet eens iemand een goede mep geven. Ik heb zelf komend weekend mijn eerste les krav maga. Niet omdat ik denk dat ik straks iedereen van me af kan slaan, maar wel om wat technieken te leren die ik eventueel kan toepassen als iets soortgelijks nog eens gebeurd. Vooral om me zekerder te voelen als ik ergens alleen ben. Ik realiseer me wel dat je daar echt niet altijd mee weg komt, maar ik denk dat het me een zeker gevoel geeft.

Verder hoop ik bij de GGD stappen te kunnen maken en ik hoop natuurlijk dat ik door middel van deze blogpost weer wat meer bewustwording creëer. Over seksuele intimidatie, maar ook over victimshaming. Beide moeten absoluut niet geaccepteerd worden.

Ik ben de dag na het incident meteen weer in m’n eentje gaan wandelen. Een week erna zat ik een paar dagen alleen op Terschelling en daar heb ik urenlang alleen door de duinen, de bossen en over het strand gezworven. Daar heb ik van genoten en ik voelde me ook sterk dat ik het gewoon meteen weer deed. Ik wandel nu ‘gewoon’ weer alleen, zij het wel met een iets alertere houding. Al slijt dat misschien ook wel weer. Ik laat me een van de dingen die ik het liefst doe niet zomaar van me afnemen.

Ik heb heel lang nagedacht over deze blogpost. In de eerste week kon ik hem nog niet schrijven omdat er nog zoveel gebeurde en ik zo ontzettend boos was. Ik voelde me echt een strijder, haha. Nu is het allemaal wat rustiger geworden in mijn hoofd en kan ik er rustiger naar kijken. Het is lastig dit gestructureerd op papier te zetten: ik wil het goed uitleggen, mijn punt maken zonder dat ik de indruk wek dat het allemaal om mij gaat. Want dat gaat het niet: bij mij is het inmiddels gebeurd, ik doe dit voor alle andere vrouwen.

Ik wil geen ‘kijk mij nou zielig zijn’-verhaal ophangen, want zoals ik al eerder aangaf: ik deel dit niet voor mezelf. Als ik het alleen voor mezelf zou willen,

 

dan zou ik het wel laten. Ik krijg met deze uitingen zoveel shit over me heen dat ik allang was gestopt als ik niet had gedacht dat ik er niet iets mee zou bereiken. Dat de politiek en de GGD en heel veel media het oppakken geven me moed en zorgen ervoor dat ik nog eventjes door blijf strijden.

Ik houd eerlijk gezegd een beetje mijn hart vast voor de reacties die hierop gaan komen, maar ik weet ook dat het positieve deel van wat dit veroorzaakt daar absoluut tegenop weegt. Of het nou meer bewustwording is, het aanzetten tot goede gesprekken en discussies of het wijzen van anderen op hun gedrag: alles is mooi en goed.

Bedankt voor het lezen.


Cynthia Schultz

Ik ben Cynthia Schultz en Cynthia.nl is mijn blog! Ik ben gek op eten, reizen, beauty, interieur, lezen, gadgets en daar blog ik over. Lees hier meer over mij.