Over bloggen

Ik schrijf. Elke dag. Echt al zolang ik kan schrijven, schrijf ik. Als kind in schriftjes en dagboeken, ellenlange brieven aan mijn penvriendin Jorien en aan iedereen die maar een brief wilde ontvangen, toen ik een typmachine schreef tikte ik hele boekwerken op dat luidruchtige ding en iets later ging ik bloggen. Ik heb meer dan 6.000 blogposts gepubliceerd, ik heb voor magazines geschreven, twee boeken en een planner gemaakt (al was die planner minder schrijfwerk): ik schrijf elke dag. Als ik geen blogs schrijf, schrijf ik in een notitieboek of in de notities op mijn laptop – ik schrijf gewoon altijd. Ik weet niet beter, ik kan niet anders. Het gaat bijna vanzelf. Soms heb ik een writer’s block, een moment dat het niet wil, dat er niks uit mijn vingers komt, dat ik naar een lege pagina staar en dat ik alleen maar weerzin voel – dan laat ik het gaan en doe ik wat anders. Ik ga naar buiten, ik ga lezen, ik ga fotograferen, al snel komt de drang om te schrijven terug. Er is écht een drang. Ik móet schrijven. Soms plopt een idee in mijn hoofd en dan kan ik niks anders dan mijn laptop openklappen en het uittikken. Maniakaal razen mijn handen over het toetsenbord – structuur pas ik later wel toe en tikfouten corrigeer ik wel als de drang weg is.

Bloggen deed ik al voor ik met Miss Lipgloss begon. Ik had anonieme blogs over mijn leven, ik schreef over wat me bezighield. Daar had ik een handjevol bezoekers, ik zag het meer als een dagboek. Toen bekenden die blogs ontdekten, stopte ik er ook snel weer mee, het was toch best kwetsbaar. Op mijn zestiende startte ik Miss Lipgloss, een verhaal dat velen van jullie waarschijnlijk kennen. Daarom zal ik het kort samenvatten: het was 2006, bloggen bestond al een paar jaar, maar het werd niet grootschalig gedaan. Ik was gek op make-up, ik startte een blog op web-log.nl en schreef daar elke dag over make-up, beauty en andere dingen die ik leuk vond als zestienjarig meisje.

Dat liep een beetje uit de hand. Na een jaar of twee had ik zo’n 2500 bezoekers per dag, werd ik benaderd door een advertising agency, PR bureaus en beautymerken. Ik werd uitgenodigd voor persevenementen, ik kreeg producten opgestuurd waar ik alleen maar van kon dromen en ik begon een beetje geld te verdienen met mijn blog. Al snel kon ik stoppen met mijn bijbaantje bij de supermarkt en mijn blog werd mijn werk. Ik ging Journalistiek studeren, haalde mijn propedeuse, stopte na twee jaar omdat mijn blog zoveel tijd en aandacht vroeg en ik er voor wilde gaan. Dat bleek een goede keus.

Die jaren waren echt de hoogtijdagen. Bloggen was booming. Beautyblogs waren ineens overal, magazines, merken en televisiezenders wilden met ons samenwerken, ik gaf advies aan cosmeticamerken, ik had een eigen beautyprogramma op TLC, een beautywebshop, een beautyboek, schreef beautypagina’s voor magazines en reisde de hele wereld over. Op mijn hoogtepunt in 2014 had ik echt bizar veel bezoekers, zo’n 400.000 uniek per maand en bijna 3 miljoen pageviews. Ik wist niet wat me overkwam. Als ik er zo op terugkijk is dat echt hoe het was. Het golfde allemaal over me heen en ik ging er in mee. Achteraf was ik toen best wel passief, ik liet alles op me afkomen – nu werk ik veel proactiever, heb ik veel meer ideeën, ben ik creatiever en wíl ik meer. Maar ja, ik was twintig, wist ik veel.

Bloggen was ongelooflijk hot en iedereen deed het, tot dat niet meer zo was. YouTube maakte een enorme opmars, Instagram en Facebook idem. Er kwamen ‘influencers’ in plaats van bloggers, vloggen werd een ding, er vond een enorme (maar langzame) verschuiving plaats. Ik ben nooit helemaal in de YouTube-trein gestapt, hoe erg mensen om me heen er ook op hamerden. Hoe vaak ik wel niet heb gehoord ‘je moet NU meer YouTube content gaan maken, andere influencers halen je in’, ‘je moet echt nú gaan vloggen, anders tel je niet meer mee straks’ – ik wist het wel, maar ik wilde het gewoon niet echt. Ik vond het wel leuk om video’s te maken, maar schrijven en fotograferen was altijd meer mijn ding. Dat is het nog steeds. De druk die op YouTube lag, vond ik niet leuk. Ik móest écht die twee video’s per week maken, ‘anders haal je niet de views die interessant zijn voor adverteerders’. Achteraf gezien was ik heel actief (lees: twee video’s per week maken kost toch een hele werkdag) met YouTube vanuit angst, angst om niet mee te tellen, om geen geld te verdienen, om een trein te missen die allang vertrokken was. God, wat heb ik me daar onzeker over gevoeld. Over al die YouTubers die honderdduizenden views hadden en ik die daar dan ergens achter aan kwam kakken. Het hielp dan ook niet echt dat ik op YouTube van kijkers reacties kreeg als ‘Pfff, je bent echt zo saai, geen wonder dat je maar een paar duizend views per video hebt.’

Inmiddels weet ik: YouTube móet helemaal niet. Ik maak soms een video als ik daar zin in heb, als ik het leuk vind, mijn (nieuwe) agency verkoopt ook soms nog wel YouTube content, maar niet zoveel, we focussen op mijn blog. Als ik niet elke week wil uploaden op YouTube, dan doe ik dat niet. Tja, dan loop ik inkomsten mis. Ja, er valt een heleboel geld te verdienen op YouTube. Maar tegen welke prijs? Ik focus liever op datgene wat ik het allerliefste doe.

Was het in 2010: ‘Blóggen? Kan je daar geld mee verdienen?’ is het nu: ‘Blóggen? Kan je daar nu nog geld mee verdienen?’ Toen was het antwoord ja, nu is het antwoord ja. Door de jaren heen heb ik steeds meer blogs zien verdwijnen. De meeste content creators verschuiven naar YouTube en Instagram. Persoonlijk, als lezer, vind ik dat jammer. Ik lees liever dan dat ik video’s kijk, dus wanneer bloggers stoppen met bloggen, volg ik ze vaak alleen nog op Instagram. Ook Instagram is voor veel influencers een (soms grote) bron van inkomsten. Dus ik snap het wel: als je met Instagram en YouTube en wellicht wat nevenactiviteiten zoals een boek en/of merchandise je geld kan verdienen, en je vindt bloggen niet het allerleukste wat er is, waarom dan blijven bloggen?

Bloggen is niet meer hot. Het is niet meer bijzonder als je je geld ermee verdient – of misschien wordt het nu juist weer bijzonder, omdat steeds meer blogs verdwijnen en het meeste gebeurt op Instagram en YouTube. Bloggen kost veel tijd, dus als het niet je ding is, stop alsjeblieft. Ik zou in principe op een andere manier geld kunnen verdienen. Met Instagram (daar verdien ik al geld mee, maar geen fulltime inkomen), met mijn boeken en planners, met Structuurjunkie activiteiten, wijnproeverijen en -lessen – maar ik vind het bloggen zo’n fijne basis. Mijn blog is mijn eigen plek. Een plek waar geen algoritmes zijn, waar het niet draait om geld, om snelle info en snel doorswipen, mijn eigen plek waar jij komt als jij daar zin in hebt. Een plek die altijd van mij zal blijven, die niet onderhevig is aan grillen van een platform, want mijn blog is gewoon van mij. Ik zie het als mijn huis met een deur die altijd openstaat, en ik vind het supergezellig als je komt kijken, maar ik zal je niet naar binnen trekken als je er geen zin in hebt.

En: hier kan ik schrijven. Zoveel als ik wil. En dat is het aller-, aller-, allerbelangrijkste voor mij.

Of ik voor altijd zal bloggen, weet ik niet. Schrijven. Dat zal ik altijd blijven doen, tot ik er morsdood bij neerval. Er gaat geen dag voorbij dat ik niet schrijf. In welke vorm dan ook. Bloggen zal ik – denk ik – nog een poos doen. Ik haal er heel veel uit. Ik kan mijn verhalen kwijt, mijn inspiratie en creativiteit, mijn hersenspinsels (zoals vandaag). Ik heb contact met lezeressen die er soms al eeuwen zijn, soms net een paar dagen, maar altijd betrokken. Er gaan deuren open die anders gesloten blijven, ik mag mooie reizen maken, leuke mensen ontmoeten, ik kom bij mensen thuis waar ik anders nooit thuis zou komen, er zijn vriendschappen ontstaan en ja, natuurlijk verdien ik er mijn geld mee. Wat ik nog steeds bijzonder vind, zeker nu mijn blog zo persoonlijk is geworden en zo anders dan hoe Miss Lipgloss was.

Natuurlijk heb ik nu veel minder bezoekers dan destijds. Het is een soort kalmte na de storm, en ik heb daar nu vrede mee. Vanaf het moment dat de daling inzette, ergens in 2015 of zo, durfde ik niet meer goed naar mijn statistieken te kijken. Het glipte tussen mijn vingers door, en ik kon er zo weinig aan doen. Ik vond het doodeng. Nu weet ik wat ik wel kan doen: naar hartelust schrijven en delen wat ik wil delen. Bloggen op míjn manier. Ondernemen op míjn manier. Schrijven, schrijven, schrijven. En hier en daar boeken en planners maken, workshops geven en dingen doen met wijn. Zo kom ik ook nog een beetje mijn schrijvershuis uit. Het is een fijne balans met het ‘binnen zitten schrijven’, de sociale werkdingen die ik doe, zoals de workshops, lezingen, proeverijen en lessen die ik geef.

Bloggen kan ook soms veel energie kosten, zuigen zelfs, op momenten dat er verhitte discussies ontstaan, of wanneer mensen hun negatieve energie heel bewust hier komen dumpen. Het stopt nooit, ik wil altijd over alles bloggen wat me bezighoudt, mijn hoofd is daardoor altijd ‘in blogstand’. Maar ik zou het niet willen missen. Ik krijg er zoveel voor terug, dit hoort erbij, en ik geloof dat dit bij andere schrijvende beroepen niet heel veel anders is.