Klik hier voor 30 dagen toegang tot de beste structuur- en focusworkshops voor €10

Heimwee

Op de mooiste plek ter wereld zijn en tóch huilend realiseren dat je naar huis wil. Verlangen naar het gewone en vertrouwde van thuis. Heimwee. Als kind had ik het vreselijk, inmiddels heb ik er soms nog steeds last van.

Leestijd

heim·wee (het; o) 1 ziekelijk verlangen naar huis

Heimwee als kind

Klasgenootjes waren dol op slaapfeestjes, speelden bij alle vriendjes en vriendinnetjes uit de klas, ik vond het verschrikkelijk. Als m’n moeder uit zicht was kon ik alleen maar huilen. Al helemaal als er ‘een nachtje’ aan vastzat. Ik kon geen plezier hebben, niet lachen, niet genieten, ik kon alleen maar aan thuis denken. Ik zag mijn ouders voor me, op de bank met een kop koffie, en ik wilde alleen maar dáár naartoe. En elke keer dat we het ‘weer eens probeerden’ haalden ze me op. Overstuur zat ik in de auto terug naar huis en ik schaamde me zo. Ik weet nog zo goed dat ik eens met mijn beste vriendinnetje meeging op vakantie naar een camping in Nederland. Na twee nachten zaten mijn ouders twee uur in de auto om me op te halen: ik zat alleen maar te huilen of in een hoekje van de caravan sip een boekje te lezen.

Op de middelbare school veranderde dit niet. Ik sprong een gat in de lucht van opluchting toen ik hoorde dat ons jaar geen uitwisseling ging doen met Duitse scholieren. Wat zag ik daar tegenop: ik was er echt gek van. Wel ‘moest’ ik mee op werkweek naar Brugge in de vijfde. Ik durfde niet te zeggen dat ik heimwee had, maar lag ’s nachts te snikken in bed (en probeer dat maar zo stil mogelijk te doen als je met z’n zessen op een kamer slaapt). In de bus deed ik mijn zonnebril op en veegde ik mijn tranen zo snel mogelijk weg als ik ze echt niet kon beheersen. Het enige wat ik wilde was naar huis. Ik dacht alleen maar aan thuis. Aan mijn eigen kamer, onze hond Kwibus, mijn broer, mijn ouders. Gewoon eten, gewoon naar mijn eigen bed.

Heimwee nu


Inmiddels ben ik volwassen en reis ik graag, maar heb ik nog steeds last van heimwee. Hoe en wanneer kan ik geen pijl op trekken en het is de laatste vijf jaar gelukkig een stuk minder geworden. Toen ik er over na ging denken na Merels artikel, realiseerde ik me dat het veel minder is geworden sinds ik een relatie met Willem heb. Als hij bij me is, heb ik praktisch nooit heimwee. Eigenlijk is Willem mijn thuis: als we samen zijn, maakt het niet zo heel veel uit waar ik ben.

Zonder hem is het wel een ander verhaal. En is het totaal onvoorspelbaar. Een van de eerste keren dat ik op persreis ging toen we een relatie hadden, heb ik een week bijna alleen maar zitten huilen. Ik was op een prachtige plek, met leuke mensen, we deden leuke dingen, ik had bijna geen tijd om verdrietig te zijn, en toch was ik het. Ik kon helemaal niet genieten van alle mooie plekken die ik zag en alle leuke dingen die ik deed. Ik voelde me zó ellendig. En tegelijkertijd een sukkel: ‘Jee, Cynt, GENIET nou gewoon en kap met janken’ dacht ik steeds.

Tegenwoordig steekt het soms de kop op. Soms voel ik het vooraf aankomen. Dan ben ik wat gestrest, onrustig en heb ik voor vertrek een unheimisch gevoel. Zo’n gevoel dat ik toch liever niet weg wil gaan. Ongeveer een jaar geleden had ik het weer heel erg op een trip. In het vliegtuig voelde ik me zo verdrietig, ik wilde helemaal niet meer naar die verre bestemming, ik kon alleen maar aan thuis en aan Willem denken en ik heb bijna zes uur lang in mijn notitieboek opgeschreven hoe ik me voelde. Dat heb ik de hele trip lang gedaan. Een dagboek bijhouden.

Het kan soms ineens toeslaan. Dan heb ik het ontzettend leuk, geniet ik van een reis, denk ik bijna niet aan thuis en dan tóch ineens pak ik het liefst mijn spullen om zo snel mogelijk de reis naar huis in te zetten. En dat kan niet, dus dan ga ik het liefst in mijn hotelkamer in bed liggen tot het voorbij is. Waarom het gebeurt en waardoor weet ik niet. Soms kan ik mijn gedachten en emoties goed herleiden, bij heimwee lukt me dat vrijwel nooit.

Het gekke is dat ik het ook heel vaak helemaal niet heb. Dan ben ik op reis en ben ik totaal niet bezig met thuis. Heb ik het enorm naar m’n zin en blijf ik het liefst nog een week langer.

Wat helpt voor mij?

Wat zou helpen is gewoon niet op reis gaan. Altijd thuisblijven. Maar ik vind reizen té leuk en het komt ook zo vaak voor dat ik helemaal geen last heb van heimwee als ik weg ben. Voor mij weegt het plezier op tegen het moeilijke van de heimwee. Dus: niet reizen is geen optie. Ik wil het gewoon.

Op momenten dat het me grijpt, zijn er een paar dingen die mij helpen. Ten eerste contact. Er zijn veel ‘regeltjes’ voor als je heimwee hebt, maar voor mij helpt het echt om veel te appen, te facetimen, te bellen, te mailen. Soms kost dat veel geld, ik heb weleens een rekening van honderden euro’s gehad, maar op dat moment kan het me niks schelen, want het zorgt ervoor dat ik me beter voel.

Een dagboek bijhouden werkt voor mij heel goed. Opschrijven hoe ik me voel. Dat kan ik dan thuis aan Willem laten lezen, maar dat hoeft niet. Muziek werkt voor mij averechts. Tijd voor mezelf nemen werkt goed. Niet hele dagen in de hotelkamer blijven, maar wel soms even een uurtje of avondje in mijn eentje zijn en kunnen relaxen. Grappige series kijken als Friends, Modern Family of New Girl zorgt voor afleiding en dat ik gewoon even lekker kan lachen.

Erover praten met mensen waar ik mee op reis ben helpt niet altijd. Er zijn niet zo heel veel mensen die goed snappen wat je bedoelt als je zegt dat je heimwee hebt. ‘Geniet er gewoon van!’ hoor je dan snel, maar dat is dus juist het probleem: dat lukt niet. En dan voel ik me eigenlijk nog ellendiger.

Het is goed om toch gewoon dingen te gaan doen. Ik vind wat tijd voor mezelf op mijn kamer fijn, maar ik merk dat het erger wordt als ik mezelf opsluit. Ik probeer dus actief te blijven, met het programma mee te doen als ik op persreis ben en ‘gewoon’ op pad te gaan. Toch een soort knop om te zetten.

Voor mij helpt het ook goed om vaste gewoontes van thuis te blijven doen. Zoals mijn wandelingen, vroeg opstaan en op tijd naar bed gaan.

Als ik dit doe, wordt de heimwee na een paar dagen vaak wel echt minder.

Willem zegt altijd: ‘Als ik niks van je hoor als je op reis bent, weet ik dat je het naar je zin hebt.’ Want als ik hem veel berichtjes stuur en bel, dan weet hij dat ik heimwee heb.

Waarom deel ik dit?

Ik deel dit omdat ik zóveel herkenning voelde bij het artikel van Merel. Ik las de reacties en zag dat ik niet de enige ben. Het is iets waar ik me eigenlijk best voor schaam en waarvan ik niet realiseer dat er zoveel mensen zijn die het hebben. Als ik op een toffe plek ben en dan zit te huilen omdat ik stiekem naar huis wil, voelt dat echt zó onnozel. Maar het is zo en ik ben níet de enige.

Ik hoop dat je wat hebt aan mijn ‘tips’ als jij ook last hebt van heimwee en ik ben ook benieuwd naar die van jou.


Cynthia Schultz

Ik ben Cynthia Schultz en Cynthia.nl is mijn blog! Ik ben gek op eten, reizen, beauty, interieur, lezen, gadgets en daar blog ik over. Lees hier meer over mij.