Films & Series voorjaar deel 1

I am not okay with this is een korte serie met korte afleveringen en de sfeer en stijl deed me denken aan een mix van ‘The end of the f***ing world’, ‘Stranger Things’ en ‘Sex education’. Weer een serie over tieners met problemen. Ik moet nu zeggen dat ik wel voor een tijdje een beetje klaar ben met de tienerseries, maar dit was wel echt een toffe.

I am not okay with this gaat over Syd, die op de middelbare school zit en nogal worstelt met ehh, alles. Haar vader heeft een jaar geleden zelfmoord gepleegd, haar moeder doet haar best om met haar baantje in de lokale diner de touwtjes aan elkaar te knopen en op school… tja, daar gaat het ook niet echt fantastisch. En dan ontdekt ze ook nog eens dat ze… superkrachten heeft? Als ze superkwaad is, ontstaan er ineens scheuren in de muur.

Wat ik zo tof vond aan deze serie, was de sfeer (die heerlijke 80’s vibe), de prachtige shots en sets, het extreme in sommige afleveringen en het acteerwerk van de hoofdrolspelers. Wat zijn Sophia Lillis en Wyatt Oleff fantastisch in deze serie. Het is licht en zwaar tegelijk, grappig en zwaarmoedig op hetzelfde moment en het kijkt heerlijk weg doordat de afleveringen rond de twintig minuten duren.

Nog niet zo lang geleden keken we Breaking Bad ‘uit’. Ik vertelde eerder al dat Willem en ik deze serie allebei, los van elkaar, al eens gekeken hebben en dat we hem samen opnieuw gingen kijken. Voor ons is dit de beste serie ooit. Maar letterlijk. Ik zeg dat soort dingen niet als ik het niet echt meen. Dit is een meesterwerk.

Ik heb van elke aflevering genoten en in het laatste seizoen komt alles samen. Voor als je niet weet waar Breaking Bad over gaat: het draait om scheikundedocent Walter White, die longkanker blijkt te hebben. Hij kan de behandeling niet betalen en dus besluit hij samen met een leerling crystal meth te gaan maken om in korte tijd veel geld te verdienen. Je voelt ‘m natuurlijk al aankomen: kan niet goed gaan.

Better Call Saul is een serie die gemaakt is na Breaking Bad, maar wat zich qua verhaal afspeelt vóór Breaking Bad. In de hoofdrol: Saul Goodman, of Jimmy McGill, advocaat. In Breaking Bad is hij de advocaat van Walt (en van vele andere criminelen) en deze serie draait helemaal om hem. Heerlijk. Saul is een sneu figuur, maar wel een sneu figuur die het eigenlijk allemaal heel goed bedoelt. Hij wil mensen helpen, een succesvolle advocaat zijn, zijn best doen, maar op een of andere manier werkt hij zichzelf constant in de nesten en blijft hij een sneu figuur. Ik ben net door seizoen 1 heen, en al kostte me het soms wat geduld om door wat trage afleveringen heen te komen, ik vind het heel erg fijn om nog lekker in Breaking Bad sferen te blijven hangen.

Vorig jaar was ik helemaal weg van The Shining, zowel het boek als de film. Ik kwam niet door het tweede deel van het boek helaas (te traag en te saai), maar de film wilde ik wel een kans geven. En oh wat fijn dat ik dat gedaan heb: ik vond Doctor Sleep echt te gek. Doctor Sleep borduurt verder op het verhaal van The Shining. In The Shining gaat kleine Danny Torrance met zijn ouders ‘overwinteren’ in The Overlook Hotel, waar zij de boel moeten onderhouden en vooral warm moeten houden tijdens de sluiting. In The Overlook is het niet pluis, op zijn zachtst gezegd. Danny ziet geesten uit het verleden en het loopt al snel uit tot een drama cq bloedbad.

In Doctor Sleep gaan we wat tientallen jaren (32 jaar om precies te zijn) vooruit en zien we een volwassen Danny, die nogal wat mentale klappen heeft gekregen in zijn jeugd. Het gaat niet zo best met hem, hij is alcoholist en heeft moeite zijn emoties onder controle te houden. Hij verhuist naar New Hampshire om zijn leven op orde te krijgen en daar krijgt hij door zijn ‘shining’ connectie met de twaalfjarige Abra. Abra blijkt in gevaar te zijn en samen komen ze in contact met The Knot, een mysterieuze en gevaarlijke groep die achter Abra aan zitten.
Lekker freaky, lekker over de top hier en daar, maar ik vond het fantastisch. Goed spannend, wel eng maar zonder van die irritante schrikmomenten, bevredigend einde. Mooi vervolg op The Shining.

Ik wilde nog een film van Quentin Tarantino zien en op aanraden van Willem werd dat Django Unchained. In dit verhaal, dat plaatsvindt in 1858, wordt de slaaf Django ‘bevrijd’ door een bounty hunter (premiejager, iemand die op mensen jaagt die door de staat gezocht worden) King Schultz. Hij heeft Django nodig om een aantal mannen die hij om moet leggen aan te wijzen, omdat hij zelf niet weet hoe ze eruit zien. Django krijgt een vrij hechte band met Schultz en samen zetten ze de bounty hunting zaakjes voort. Django is dus van de ene op de andere dag veranderd van slaaf naar vrij man, en dat zet hem aan het denken: kan hij niet op zoek naar zijn vrouw, Broomhilda, waar hij van gescheiden is? Zij is ook ergens als slaaf te werk gesteld.

Ik vind het elke keer best lastig om films van Tarantino te omschrijven – ik ben geen filmrecensent, maar ik zal het zo goed mogelijk doen. Wat ik zo gaaf vind aan Django Unchained zijn natuurlijk vooral de waanzinnige shots en mooie beelden, het acteerwerk, het bijzondere verhaal en de bizarre gewelddadige schietscenes – iets wat ik normaal in films helemaal niet zo kan waarderen, maar hier is het wel bijzonder kunstig neergezet. Ook de scenes met Leonardo DiCaprio kan ik wel tien keer opnieuw kijken.

Ik ben sinds een paar jaar fan van Temptation Island en op Videoland zag ik de USA-versie voorbij komen. Ik dacht: is vast leuk. Wat bleek: ik keek de dertien afleveringen in vijf dagen. Leuk? Understatement. Waan-zinnig.

Als je de Nederlandse Temptation Island saai vindt, ga dan TI USA kijken. Als iets níet saai is, is dit het. Vanaf moment één is het drama, gedoe, tranen, spijt, nog meer drama en gevoelens. Wat ik wel erg leuk vind aan de Amerikaanse variant van deze serie is dat het een wat andere insteek heeft. De vrijgezellen worden niet neergezet als verleiders, maar als mensen die zelf echt op zoek zijn naar de liefde.
Waar in Nederland de show als ’test’ wordt neergezet, is het in deze variant meer een ’traject van persoonlijke groei’ en dat wordt constant benadrukt door de presentator Mark Walberg. Wat mij betreft nogal onzin, want uiteindelijk doe je toch nieten zo’n programma mee voor persoonlijke groei? Als je voor persoonlijke groei gaat, doe je geloof ik iets anders dan naar Temptation Island gaan, maar hey, kan aan mij liggen.

De mooie shots, de hoeveelheid ‘actie’ en de bijzondere types die hieraan mee doen maken dat ik het heerlijk vind om naar te kijken. No shame!

Toen seizoen 3 van Grace & Frankie online stond, moest ik die meteen kijken. Wat is dit toch een te gekke serie, over twee oude vrouwen die nadat hun partners uit de kast komen (en met elkaar trouwen) samen gaan wonen. Twee vrouwen die enorm elkaars tegenpolen zijn en toch samenleven en zelfs samen een aantal bedrijven beginnen. Natuurlijk een recept voor gedoe.

In het zesde seizoen gaan de vriendinnen weer bezig met een nieuw business-idee, is er meer gedoe en eindigt het seizoen met een klapper. Ik moet wel zeggen: het is meer van hetzelfde. Meer van gekke Frankie, meer van harde, zakelijke Grace, meer van gedoe met (het gebrek aan) partners, meer gedoe met familie, meer gedoe met het familiebedrijf Say Grace. Maar toch blijf ik genieten van deze twee en hoop ik dat het nog een paar seizoenen door gaat.