Kan jij niet genoeg beautyspullen hebben?

Kopen! Kopen kopen kopen kopen kopeeeeen! Nog meer lipgloss, nog meer blushes, nog meer lipsticks. Nee, die kleur heb ik nog niet! En ik wil gewoon nog een andere soort zwart oogpotlood proberen! Ik ben zó nieuwsgierig naar die foundation, ook al heb ik nog vijf volle flesjes staan! Ik zeg wel eens ‘een meisje kan nooit genoeg make-up hebben’, maar is dat ook zo?

De één is gek op alles wat met tuinkabouters te maken heeft, de ander ‘spaart’ tassen, je buurvrouw is misschien wel gek op thee en heeft vijftig pakjes in verschillende smaken staan en je vader is gek op boeken en heeft een boekenkast met honderden exemplaren. Weggooien? Nooit. Het is een hobby, een passie, iets waar die personen blij van worden en elke dag opnieuw van genieten.

Zo heb ik – en waarschijnlijk ook velen van de mensen die dit lezen – dit met make-up. Nee, die twee roze blushes lijken echt niet zo erg op elkaar (kijk, die heeft een gouden glittertje!), die foundations wissel ik af en ik heb geen twee identieke oogschaduws, ze zijn allemaal wel een beetje anders. Ik koop die mooie lipstick, ook al heb ik er al veertig. Ja, die lipgloss die moet ik hebben, maar waarschijnlijk heb ik er al vijf die bijna hetzelfde zijn.

Toch ben ik er de laatste jaren wel in veranderd. Ik koop veel minder make-up en andere cosmetica. Laatst heb ik mijn make-up kast opgeruimd en vooral heel erg veel weggedaan. Spullen die ik al jaren had en die niet meer goed waren. Ik heb nog steeds heel veel make-up, maar nu heb ik alleen dingen die ik echt graag gebruik, ik kijk nu weer met plezier in mijn lades en kies uit de twintig (of dertig?) blushes één uit die ik wil gebruiken. Alles wat nu in mijn kast ligt, gebruik ik. Misschien niet elke dag, maar wel met regelmaat.

Een paar jaar geleden ging ik op vakantie en kocht ik zo (bij wijze van spreken) vijftien nieuwe nagellakjes en vijf nieuwe blushes. Nu doe ik dat niet meer. Heel vaak als ik iets wil kopen, denk ik: ‘Ik heb al zoveel’. Of: ‘Die kleur heb ik toch al, al is ‘ie misschien nét wat anders’. Of: ‘het belandt op de stapel’. Het moment dat ik besefte dat ik nooit meer zoveel geld aan doelloze make-up ging uitgeven was toen ik voor €300 cosmetica shopte bij een outlet, en die tas wekenlang in mijn slaapkamer liet staan. Met alle make-up er nog in, ongeopend. Ik kwam thuis, zette de tas neer, en keek er gewoon niet meer naar om. Veel ben ik wel echt gaan gebruiken, veel is later doorgegeven aan vriendinnen en goede doelen. Ongebruikt. Dat vond ik zó vervelend dat ik dacht: dit nooit meer. Ik voelde me er gewoon slecht over. Die hebberigheid, om alles voor weinig geld te willen kopen, en er vervolgens helemaal niet écht blij mee te zijn.

Wanneer ik wel iets koop? Als ik het heel graag op mijn blog wil laten zien, ergens heel nieuwsgierig naar ben (dat is eigenlijk hetzelfde, want dan wil ik er ook over bloggen), als ik écht wat nodig heb (bijvoorbeeld mijn favoriete kleur lipstick die op is, al is dat niet echt ‘nodig hebben’) of als ik iets gewoon écht heel erg graag wil hebben. Zo graag, dat ik er blij van word als ik het koop. Anders koop ik het niet. Als ik nu in het buitenland ga shoppen koop ik vaker niet dan wel make-up. Ik koop niet meer om het kopen.

En: ik ruim nu regelmatig mijn make-up collectie op. Wat ik niet gebruik, geef ik weg. Aan vriendinnen, aan een goed doel. Zo belandt het toch ergens waar het dankbaar gebruikt wordt. Zo onaangeroerd in mijn stash liggen, dat vind ik zonde.

Vertel. Heb jij ooit genoeg make-up? Heb je ook wel eens spullen gekocht waar je niet echt blij van werd, waar je later een beetje spijt van had?